Προκαλεί εντύπωση πώς μέσα στον κυκεώνα κυκλοφοριών, που ερωτοτροπούν με κάθε είδος νεωτερισμού, υπάρχουν δίσκοι που μέσω της άποψης «επιστροφή στα βασικά» σε κερδίζουν με την πρώτη ακρόαση. Η δισκογραφική επιστροφή της Βρετανίδας folk ερμηνεύτριας, έπειτα από έξι χρόνια, είναι ο λόγος και η αφοπλιστικότητα της φωνής της το μέσο. Μια προσφιλής φιγούρα που ίσως ορισμένοι-ες να την θυμούνται από τις συνεργασίες της με τους Chemical Brothers στα ‘90s, τώρα επιστρέφει με μια νέα αξιοπρόσεκτη δουλειά.

Η απαλότητα των ήχων και η ξεχωριστή φωνή της δημιουργούν έναν χώρο που υποδέχεται στοργικά όσους-ες εισέρχονται σε αυτό. Σίγουρα δεν υπάρχει κάτι που να ξεφεύγει από τις προηγούμενες τις προσπάθειες, αλλά αυτό δεν εμποδίζει την δημιουργία μιας ατμόσφαιρας που ελκύει όπως την πρώτη φορά που ακούς την Beth να τραγουδά κρατώντας την ακουστική της κιθάρα. Δίπλα της βρίσκεται μια ομάδα μουσικών που γνωρίζει πως να υποστηρίζει διακριτικά κάθε διαφορετικής ταυτότητας μελωδία. Στα θετικά σημειώνουμε την συμμετοχή του Marc Ribot στις κιθάρες, ο οποίος έχει κατά καιρούς συνεργαστεί με τον πολύ(!) John Zorn!

Όσο πλήρες και συνάμα απέριττο είναι το παίξιμο της μπάντας, δεν γίνεται να μην επιστρέψουμε και να επικεντρωθούμε στην ίδια την Beth με την ζεστή ερμηνεία της που την κάνει να ελίσσεται με μαεστρία ανάμεσα στους ιδιαίτερους χρωματισμούς του δίσκου. Σε κάθε υποτονική νότα, είναι εκεί η φωνή για να την ανυψώσει και σε κάθε δυνατή στιγμή είναι εκεί για να την τιθασεύσει, πάντα χωρίς υπερβολές ή επιτηδευμένα τεχνάσματα. Πρόκειται για αυτήν την πηγαία αίσθηση μελωδικότητας που αγκαλιάζει και ανυψώνει το παρών υλικό και του δίνει μια ώθηση προς το κέντρο της καρδιάς. Απεικονίζοντας αυτήν την αίσθηση, θα την παρομοιάζαμε με την απαλή πρωινή ομίχλη που φεύγοντας, τα πάντα γύρω μας αποκτούν την χαμένη τους χρωματιστή ζωντάνια.

Μερικές φορές είναι τόσο δύσκολο να περιγραφεί κάτι το τόσο απλό. Ίσως είναι αυτή η αγνότητα που δύσκολα αποτυπώνεται σε ορισμένες αράδες. Το album αυτό μπορεί να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ή μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς, αλλά πρόκειται για έναν ιδανικό φθινοπωρινό άκουσμα, όπως αποδεικνύεται επ’ αυτού από το λυρικό “Last Leaves Of Autumn”.

Μπάμπης Κολτράνης