Η ιστορία ξεκινά ως εξής. Μετά την κυκλοφορία του περσινού δίσκου των Καναδών Esmerine, La Lechuza, τους ξαναθυμήθηκα -όπως αρκετός κόσμος άλλωστε- ψάχνοντας μάταια τελικά τις δυο προηγούμενες δουλειές τους στον σκληρό μου δίσκο και σε cd/mp3. Θεωρώντας το μια από τις δισκογραφικές εκπλήξεις της προηγούμενης χρονιάς, η είδηση της επικείμενης συναυλίας τους στην Αθήνα, κάτι μήνες πριν, σίγουρα με ενθουσίασε.

Σκάει λοιπόν το αφισάκι του live αρκετό καιρό πριν την ορισμένη ημερομηνία της 6ης Μάη, πολύ πριν οριστούν οι εκλογές μάλιστα, και όλως τυχαίως το όνομα που φιγουράρει σε πρώτο πλάνο στην αφίσα είναι αυτό των Godspeed You Black Emperor!, σε αντίθεση με την εντελώς διαφορετική επίσημη αφίσα του σχήματος για την τουρνέ! Είναι αλήθεια πως στους Esmerine παίζει ένα μέλος των πασίγνωστων GYBE!, αλλά είναι περισσότερο αλήθεια πως ούτε side project τους αποκαλείς, όπως στην αφίσα, ούτε κοινά στοιχεία έχουν στη μουσική τους τα δυο σχήματα. Ως προς το πρώτο, ας σημειώσουμε πως οι Esmerine έχουν βγάλει τρεις δίσκους αποκτώντας μια αυτόνομη παρουσία στον χώρο της πειραματικής neo classical μουσικής, σχεδόν όσους και οι GYBE!. Επίσης στην τωρινή τους μορφή ως κουαρτέτο έχουν προσθέσει πολλά διαφορετικά μεταξύ τους στοιχεία εμπλουτίζοντας τον ήχο τους.

Άκρως υποτιμητικό λοιπόν να αναφέρονται ως side project των διάσημων GYBE!, όταν ταυτόχρονα υπάρχει και μέλος των Silver Mt Zion στο σχήμα, γεγονός που περνά στα ψιλά της αφίσας. Για να μην αναφερθούμε στη συμμετοχή των δυο ιδρυτικών μελών της μπάντας στους Set Fire To Flames που και αυτοί έχουν δυο ολοκληρωμένα άλμπουμ στο βιογραφικό τους. Βέβαια δεν είναι τυχαίο πως και στην παρελθούσα συναυλία των Silver Mt Zion ακολουθήθηκε η ίδια μέθοδος προώθησης διά της παραπλάνησης.

Ας μείνουμε όμως στο προκείμενο τονίζοντας την πιθανή παρεξήγηση που θα μπορούσε να προκληθεί, καθώς προσέχοντας το πηχυαίο όνομα-κράχτη της αφίσας νομίζεις πως παίζουν για 4η φορά οι GYBE! στα μέρη μας. Υπήρξαν -λίγες ευτυχώς- περιπτώσεις που όντως κάποιοι πίστεψαν το παραπάνω. Ας ελπίσουμε πως τελικά θα πρόσεξαν λίγο περισσότερο πριν πληρώσουν το αντίτιμο πιστεύοντας πως θα αντικρίσουν κιθάρες και μπάσα αντί για περίεργα κρουστά και τσέλο.

Το εισιτήριο της εν λόγω συναυλίας κόστιζε 21-22 ευρώ, τσιμπημένο δηλαδή. Η περιέργεια με έβαλε στη διαδικασία ενός πρόχειρου διαδικτυακού ψαξίματος για τις τιμές στις άλλες συναυλίες της ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Λοιπόν, στη συναυλία τους στο Βερολίνο το αντίτιμο κοστολογούταν στα 14 ευρώ! Τα 2/3 δηλαδή της τιμής από αυτά της Αθήνας. Ίσως το ενοίκιο στη Λιοσίων να είναι ακριβότερο από εκείνο στην Karl-Liebknecht-Straße…

Με όλα αυτά, και βοηθώντας με η τύχη να μπορέσω να τους δω ζωντανά στα ξένα, έπαψα να ασχολούμαι με το live τους εδώ. Απλά, θέλοντας να γράψω δυο λόγια για τη συναυλία που παρακολούθησα, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στις ιδανικές συνθήκες «οπτικής» ακρόασης της μουσικής, καθώς και στην αμεσότητα των μουσικών που ένιωθαν ότι έπαιζαν στο σαλόνι τους, παραπέμποντας εντελώς στην αίσθηση της μουσικής δωματίου – μέχρι και ο ίδιος ο Bruce Cawdron τόνισε πόσο ενθουσιάστηκε που υπήρχε πιάνο –και μάλιστα με ουρά!- πάνω στη σκηνή και μπόρεσε να εκτελέσει το “Why She Swallows Bullets And Stones” με βάση την πρωτότυπή του σύνθεση).

Όταν τους ρωτήσαμε για το πως ήταν η βραδιά στην Αθήνα, αρκέστηκαν να πουν πως ήταν ωραία και είχε κόσμο. Εδώ μπαίνει ο προβληματισμός αν και κατά πόσο ο μουσικός ελέγχει πέρα από το ίδιο το έργο του και τον τρόπο διάθεσης και προώθησής του. Ερχόμενος από ένα διαφορετικό περιβάλλον επιλέγει να μην ασχολείται με ζητήματα όπως το μέρος της συναυλίας, το ποσό του αντιτίμου κλπ. Σίγουρα σε μια τουρνέ που κάθε μέρα εναλλάσσονται διαφορετικές πόλεις μιας μακρινής ηπείρου, είναι δύσκολο να μην παρεμβληθούν χίλιοι παράγοντες στη μουσική, αντικειμενικά ξένοι ή αλλοτριωτικοί ως προς τα νοήματα που αυτή κουβαλά. Το να παραιτηθεί όμως από τη συζήτηση τέτοιων ζητημάτων, αποτελεί το πρώτο βήμα προς την κυνική απάθεια.

Σίγουρα, μιλώντας για τους Esmerine, τίτλοι ορχηστρικών συνθέσεων όπως “The Marvellous Engines Of Resistance”, “Ηistories Repeating As One Thousand Hearts Mend” κ.α. έρχονται σε αντιδιαστολή με έναν επιχειρηματία που βγάζει με χυδαία απατεωνίστικο τρόπο χρήματα. Οι ευθύνες για αυτό το γεγονός πρέπει να επιμερίζονται σε όλες τις πλευρές αναλόγως πόσο έχουν συμβάλλει και πως διαιωνίζουν μια κατάσταση, ουσιαστικά, δόλου.

Κλείνοντας αυτό το ιδιότυπο αφιέρωμα, ας κάνουμε για λίγο στην άκρη όλα τα παραπάνω και ας δώσουμε βάση στην πρόσφατη επίσημη κυκλοφορία δυο νέων κομματιών των Esmerine, τα οποία διατίθενται δωρεάν από την ιστοσελίδα τους.

Σοφή κίνηση να μην συμπεριλάβουν το πρώτο “Front End Loader” στο La Lechuza, εφόσον η παιχνιδιάρικη και φουριόζικη φύση του δεν συμφωνεί με την υποβλητική ατμόσφαιρα του δίσκου. Σημαντική άλλωστε είναι η συνεισφορά μελών των Do Make Say Think και του σαξοφωνίστα Colin Stetson, που βοηθά καταλυτικά να δημιουργηθεί ένα αυτοσχέδιο αλλά και φροντισμένο ευδιάθετο τζαμάρισμα. Όσον αφορά το δεύτερο κομμάτι, η συμμετοχή της Samidha Joglekar με τα ανατολίτικα φωνητικά της χαρακτηρίζει αυτό το κατανυκτικό τραγούδι που βασίζεται στην απλότητα μιας μελωδίας στο πιάνο.

Ίσως τελικά αυτά τα δυο κομμάτια να αποτελούν τον ιδανικό επίλογο αυτού του κειμένου, με όλα τα ζητήματα να μένουν ανοικτά προς συζήτηση.

Μπάμπης Κολτράνης