Είναι τέτοια η απήχηση της ευρύτερης χορευτικής μουσικής που πλέον η έννοια underground παύει να υφίσταται. Κάθε νέο ρεύμα ή αναβίωση του παρελθόντος περνά τον κορβανά των μεγάλων εταιριών, ενσωματώνοντας μια μουσική που ξεκίνησε από πάρτι σε εγκαταλελειμμένα κτίρια και σε φτωχογειτονιές για να καταλήξει να επαίρεται για την ανάδειξη ως ένας βασικός λόγος που μια πόλη όπως το Βερολίνο δέχεται τόσους επισκέπτες-τουρίστες-καταναλωτές. Δυστυχώς καθώς τα χρηματικά μεγέθη είναι τέτοια, αρκετοί παραγωγοί και της techno σκηνής επιλέγουν να λειάνουν τον ήχο τους και να χαμηλώσουν ταχύτητες για να κερδίσουν ένα κομμάτι από την τεράστια πίτα.

Ben Sims – Air Rage ep (Drumcode)

Ένας από αυτούς είναι και ο Βρετανός Ben Sims ο οποίος ενταγμένος στο δυναμικό της Drumcode του Adam Beyer, ακολουθεί κατά πόδας την μεταλλακτική πορεία ωμό και γρήγορο techno-μείωση ταχύτητας-techno/house από το 1998 μέχρι σήμερα. Ευτυχώς στην νέα του κυκλοφορία σαν να μαζεύεται λιγάκι προσπαθώντας να συνδυάσει τον σύγχρονο ήχο με τις τυπικές διαστημικές ατμόσφαιρες του techno.

Ο ρυθμός θα μπορούσε να συνοδεύει ένα βιαστικό βάδισμα στα στενά πεζοδρόμια μιας μεγαλούπολης η οποία λίγο πριν εκραγεί είναι έτοιμη να το διασκεδάσει πρώτα. Μπορεί αυτό που ακούγεται να μην σπάει στεγανά του  συγκεκριμένου ήχου, αλλά κομμάτια όπως τα “Move In Time” και “Air Rage” επιτυγχάνουν τον σκοπό της εμφάνισης μιας αόρατης αστρόμπαλας στο δωμάτιο, με το παραπάνω.

Barker & Baumecker – A Murder Of Crows (Ostgut ton)

Ψάχνεις να περιγράψεις πως ακούγεται το “A Murder Of Crows” και στις δυο εκτελέσεις του και την απάντηση την βρίσκεις στο εξώφυλλο. Ένα πτηνό έχει ανοίξει τα φτερά του καλύπτοντας το φως του ήλιου πάνω από μια άδεια παραλία. Αυτός ο μελωδικός θρόμβος θυμίζει όντως φτερούγισμα και υπάρχει μια υπόρρητη αίσθηση σκοτεινότητας η οποία ποτέ δεν βγαίνει στο προσκήνιο.

Το ντουέτο του Sam με τον Andrea, σχετικά νέοι στο κουρμπέτι, δημιούργησε ένα πιστό δείγμα του φινετσάτου βερολινέζικου ήχου. Δεν αποδείχθηκε άκαρπη η γύρα τους ανά τα clubs την τελευταία διετία αναζητώντας το υλικό που συγχρόνως χορεύεται και διαθέτει ορισμένο βάθος στον ήχο του.

Lakker – Arc ep (Blueprint)

Ιδού μια κυκλοφορία η οποία προέρχεται από τους άγνωστους Ιρλανδούς Lakker και ξεχωρίζει ανάμεσα στον συρφετό της δήθεν ψαγμένης techno. Κάτι ήξερε ο James Ruskin που στο δικό του label, την Blueprint, εντύπωσαν τα τέσσερα αυτά κομμάτια-αποτύπωμα ενός ψαξίματος πέρα από μουσικές ταμπέλες. Λόγου χάρη το ομότιτλο κομμάτι του ep προσδίδει μια ατμοσφαιρική μελωδία που καιρό είχε να βγει στον αφρό της techno.

Όχι πως και τα άλλα κομμάτια υπολείπονται με το ζαλιστικό τους χτύπημα και την dub αισθητική τους που όμως δεν καταβάλλει τις αισθήσεις αλλά διαχέει μια αιθέρια και στακάτη αίσθηση.

Μπάμπης Κολτράνης