Υπάρχουν μπάντες που βοήθησαν να στηθεί μια μόδα, αλλά ποτέ δεν πήραν ένα μεγάλο κομμάτι από την αχώνευτη (όπως όλες εξάλλου) πίτα της. Μάλιστα συνηθίζεται αυτές να είναι που διαθέτουν μια σταθερότητα στη δισκογραφία τους. Μια από αυτές είναι οι The Get Up Kids από το Kansas, η μόδα ήταν το emo και το αφιέρωμα που ακολουθεί αποτελεί μια προσπάθεια χαρτογράφησης σε αξιολογική σειρά της πορείας των άλμπουμ τους εν όψει της πρώτης και επετειακής εμφάνισης τους την ερχόμενη Πέμπτη στο An Club. https://web.facebook.com/events/1648082062428900/

6. Problems 2019    

Όπως και στο προηγούμενο αντίστοιχο αφιέρωμα μας το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας είναι και το πρώτο της σειράς ως το πιο αδύναμο της (τυχαίο;). Εντούτοις, το Problems δεν είναι ακριβώς αδύναμο, αλλά απλώς ηχεί σαν η μπάντα να προσπαθεί να θυμηθεί τον «σουξεδιάρικο» εαυτό της. Η ορέξη για να το πετύχει αυτό υπάρχει και με το παραπάνω, μόνο που λείπει η αύρα που θα μεταμορφώσει το υλικό σε κάτι που θα ξεπερνά ένα αναμάσημα του παρελθόντος τους. Βέβαια, εικοσιδύο χρόνια δισκογραφικής παρουσίας είναι αυτά και ο χρόνος βαραίνει συνήθως με αμείλικτο τρόπο της πλάτες κάθε μπάντας.

5. Four Minute Mile 1997

Μπορεί να φαντάζει ιερόσυλη η επιλογή να τοποθετηθεί το ντεμπούτο τους σε αυτή τη θέση, αλλά ακούγοντας το νιώθεις να κινείται από την δύναμη των επιρροών του και όχι από την ίδια τη μουσική του. Σίγουρα η συγκεκριμένη εποχή με την εμφάνιση του επονομαζόμενου δεύτερου κύματος του emo με τις τρομερές κυκλοφορίες της Revelation Records και τους ογκόλιθους Sunny Day Real Estate εν ζωή, έδινε ένα ιδιαίτερο βάρος στα πόδια των The Get Up Kids στο να προχωρήσουν κατευθείαν σε κάτι που θα ξεχώριζε αισθητικά. Ίσως για αυτό το λόγο να μιλάμε για ένα κάπως κακογερασμένο άλμπουμ στιγματισμένο από μια μέτρια παραγωγή παρόλο που διακρίνεται για την μετεφηβική φρεσκάδα του και ορισμένες καλογραμμένες και ορμητικές συνθέσεις.

4. On A Wire 2002

Εμπορική αυτοκτονία αντί για επέκταση της φήμης τους; Κάτι τέτοιο συμβαίνει με τον τρίτο τους δίσκο που ήθελε (κι εμείς μαζί σίγουρα) να διαδεχθεί επάξια το άλμπουμ που τους καθόρισε και καθιέρωσε (σπόιλερ για μετά), αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Περιέχει βεβαίως δύο συνθετικές κορυφώσεις τους (“Overdue” και “Walking On A Wire”) που πιθανόν να απεικόνιζαν αυτό που θα ήθελαν βαθιά μέσα τους να βγάλουν, δηλαδή κατά βάση έναν ακουστικό και πιο εσωτερικό ήχο. Εντούτοις, αυτό το midtempo a la Beatles άλμπουμ ήταν καταδικασμένο να πέσει στο αμήχανο κενό, αν και καθόλου μέτριο.

3. The Guilt Show 2004  

Η συνέχεια του προηγούμενου άλμπουμ φαντάζει σαν μια γρήγορη διόρθωση από την πλευρά της μπάντας, για αυτό και στον πυρήνα τους αυτά τα δύο άλμπουμ μοιάζουν κάπως παρ’ όλη την διαφορά στη δυναμική τους. Η απλότητα και η αμεσότητα των μελωδιών δεσπόζει κι εδώ παραδίδοντας μας ένα καθόλα ευχάριστο άλμπουμ. Η ενεργητικότητα που διαθέτουν βγαίνει προς τα έξω και ορίζει ένα πλήρως ισορροπημένο άλμπουμ. Τα μόνα αρνητικά σημεία είναι ότι δεν υπάρχει το κομμάτι που φαντασμαγορικά ξεχωρίζει και επίσης το γεγονός ότι ηχεί εκτός τόπου και χρόνου στην εποχή των zeros όπου άρχιζε το διαφορετικό σε όλα τα είδη της μουσικής να υπερισχύει του απλώς καλογραμμένου.

2. There Are Rules 2011

Ίσως τελικά καθεμία παραπάνω από αξιόλογη μπάντα να διαθέτει αυτό το ένα άλμπουμ στο οποίο δεν έδωσε καμία σημασία για το τι θα πουν τριγύρω της και άφησε εντελώς ελεύθερο τον εαυτό της να εκφραστεί καλλιτεχνικά. Το είχαν κάνει οι Fugazi με το Red Medicine, οι Manic Street Preachers με το Know Your Enemy, καθώς και αρκετές άλλες μπάντες, οπότε ήταν η σειρά των The Get Up Kids να το πράξουν κατά αναλογία. Αναλυτικά έχουμε γράψει εδώ, οπότε το μόνο που μπορούμε να προσθέσουμε είναι ότι ακόμη και σήμερα το There Are Rules αποτελεί την πιο βαθυστόχαστη και πλούσια προσπάθεια της μπάντας χωρίς να χάνει πουθενά την ορμή της. Κι αυτό το “When It Dies” πως είναι δυνατόν να μη  βγήκε ως σινγκλ για να κατακτήσει τον πλανήτη;!

1. Something To Write Home About  1999

Προφανώς δεν ήταν καθόλου δύσκολο να επιλεχθεί από την πλευρά μας ποιο άλμπουμ τους θα έπαιρνε την πρωτοκαθεδρία. Ας όψεται εκείνος ο μικρός χώρος στην Ασκληπιού που βοήθησε να ακούσουμε αυτά τα άλμπουμ με μια ελαφριά χρονοκαθυστέρηση (σε μια εποχή που ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με τη σημερινή όπου οτιδήποτε κυκλοφορεί το ακούμε άμεσα ή ακόμα και πριν βγει!) και να έχουν μείνει χαραγμένες ορισμένες στιγμές όπως την πρώτη φορά που ακούσαμε το εναρκτήριο “Holiday” του συγκεκριμένου άλμπουμ. Από κοντά και η εμπειρία να βλέπεις σε κακή ποιότητα εικόνας το μοναδικό βίντεο του άλμπουμ, το “Action & Action”, νιώθοντας να γεννιέται ένας δεσμός με τη μπάντα μέσω ενός περίπου underground εκπληκτικού σουξέ! Τα υπόλοιπα είναι ιστορία και στην ερώτηση του πως ακούγεται σήμερα το συγκεκριμένο άλμπουμ η απάντηση είναι άμεση… μα ακριβώς όπως τότε που βγήκε, ως ένας θρίαμβος περασμένων καλοκαιριών, χαμένων ερώτων και γλυκόπικρων συναισθημάτων.

Μπάμπης Κολτράνης