Elliott – Songs In A Transit Wind (simba)

Συνήθως μια επανακυκλοφορία η οποία μάλιστα περιέχει σπάνια κομμάτια από το παρελθόν μιας μπάντας, αποτελεί μια ιδανική ευκαιρία παρουσίασης ενός κατά κάποιο τρόπο βιογραφικού της. Μόνο που τυχαίνει τις περισσότερες φορές η μη συνοχή του υλικού, οι κακής ποιότητας ηχογραφήσεις και οι πρωτόλειες και ημιτελείς συνθετικές ιδέες να κάνουν αυτού του είδους τους δίσκους έως και ανούσιους. Στην περίπτωση μας οι Elliott από το Louisville ήταν τέτοιου υψηλού επιπέδου μπάντα που αυτό εδώ το βινύλιο που βγήκε στην Record Store Day, στέκεται επάξια ανάμεσα στους τέσσερις δίσκους της. Το συγκρότημα αποτέλεσε τα τότε χρόνια στις αρχές των 00’s το αγαπημένο μυστικό της ανθούσας emo κοινότητας. Φυσικά παιδιά των Sunny Day Real Estate και του post-hardcore κινήματος, ήταν τεχνικά άρτιοι, εκφράζοντας μια πηγαία ευαισθησία, με σοβαρούς στίχους και με σημαντικό ρόλο στο τότε κύμα της Revelation Records, ενθουσιάζοντας όσ@ς ήταν έτοιμοι να τους δεχτούν.

Ούτε remastered, ούτε νέες μίξεις, τα κομμάτια εδώ που βγήκαν σε επτάιντσα την περίοδο μεταξύ των πρώτων δυο τους δίσκων (συν ένα ορχηστρικό ακυκλοφόρητο), βγάζουν μια ωμή, τρυφερή και αφοπλιστική ενέργεια. Για παράδειγμα το πρώτο κομμάτι του δίσκου “Waiting While Under Paralysis” θα μπορούσε να αποτελεί την κορυφαία στιγμή κάθε κιθαριστικής μπάντας εκείνης της εποχής. Ακόμη και τα δυο κομμάτια που υπήρχαν και σε κανονικά album του group ή η διασκευή στους The Chameleons, εδώ βγαίνουν τόσο έντονα που είναι σαν να τα ακούμε για πρώτη φορά. Αυτό που εντυπωσιάζει δεν είναι μόνο ο ηχητικός όγκος και η συνεκτικότητα του υλικού, αλλά κυρίως το άμεσο dejavu που σχεδόν σίγουρα θα νιώσει όποι@ είχε την τύχη να τους παρακολουθεί δισκογραφικά πριν δέκα περίπου χρόνια.

“…and it fell like freedom and it levelled all the lines that are healing the long slow siren…

 

 

Chokebore – Motionless/Anything Near Water (vicious circle)

Στα τιμημένα 9O’s ο καθένας έψαχνε τους δικούς του Nirvana. Υπήρχε όντως πολύ ζουμί για τον κάθε manager να βγάλει λεφτά και βεβαίως για τον κάθε έφηβο να βρει σε μια μπάντα το νόημα της ζωής του. Οι Chokebore του Troy Von Balthazar τηρούσαν όλα τα απαιτούμενα, πλην της επιθυμίας για επιτυχία. Με κομμάτια που κοβόντουσαν στα καλά καθούμενα, με καταγωγή από την Χονολουλού και με μια συναυλία της εποχή της ακμής τους το ’96 σε έναν μικρό χώρο του Θησείου, όπου ακόμα οι τότε κοινωνοί του την θυμούνται έντονα (τσεκαρισμένο), το μόνο σίγουρο είναι πως με αυτήν την μπάντα δεν ξεφεύγεις εύκολα.

Στην δεύτερη τους επανεκκίνηση αυτόν τον καιρό, επανακυκλοφορούν τα δυο πρώτα τους βινύλια που είχαν βγει πριν είκοσι χρόνια περίπου στην cult εταιρία της τότε εποχής, Amphetamine Reptile. Αν και τότε είχαν την τύχη να παίζουν support στους Nirvana (άντε πάλι αυτοί), δεν γνώρισαν την εμπορικότητα παρά μόνο ως άλλοι Woody Allen στην Γαλλία! Από τα δυο αυτά album μην περιμένετε παρά μόνο κιθαριστική ειλικρίνεια και σημάδια που θα θεριέψουν στα επόμενα δυο album της μπάντας που τυχαίνει να είναι οι κορυφαίες της στιγμές. Ως μπόνους όμως θα βρείτε κομμάτια από σπάνια επτάιντσα του τότε ή συμμετοχές σε συλλογές, τα οποία ευτυχώς σήμερα ανασύρονται στην επιφάνεια (“Thoats”, “Brittle & Depressing”). Για τότε βέβαια αυτό το αγριωπό και αργόσυρτο ύφος και ειδκότερα οι ωμοί και έξυπνοι στίχοι, έκαναν τους Chokebore να ξεφεύγουν από τις τυπικές grunge εμμονές και από τα slowcore υβρίδια.

“…all you are is a piece of blood wrapped in skin…”

 

 

Hoover – Lurid Traversal Of Route 7 (dischord)

Η πρωτεύουσα των Η.Π.Α. πρέπει να είναι όμορφη πόλη για να ζεις. Ακόμη πιο όμορφη πρέπει να είναι για όσ@ς μεγάλωσαν εκεί ζώντας από κοντά την μουσική σκηνή της πόλης, συμμετέχοντας σε αυτήν, βλέποντας την πολιτική πάντα παρούσα και μοιραζόμενοι σκέψεις και προβληματισμούς. Από την έκρηξη του hardcore στις αρχές του ’80 μέχρι και σήμερα, συγκροτήματα ήλθαν και παρήλθαν, μουσικοί πηγαινοερχόντουσαν σε αυτά και όλα αυτά με κεντρικό πόλο την ανεξάρτητη Dischord. Κάπως έτσι τα μέλη των Hoover έπαιζαν πριν την σύσταση αυτής της μπάντας σε ένα κάρο τοπικές μπάντες και επίσης συνέχισαν αργότερα να παίζουν σε άλλες, βάζοντας ως προσωπικότητες ένα λιθαράκι στην πλούσια παράδοση της πόλης.

Ο μοναδικός ολοκληρωμένος δίσκος που έβγαλαν το ’94 έχει χαρακτηριστεί σταθμός ως προς την αρτιστική τροπή που μπορεί να πάρει το σύγχρονο punk/hc. Όντως οι ικανότητες της μπάντας να παίζει για τότε απρόβλεπτα, κάνουν έντονα την εμφάνιση τους μετά την πάροδο των πρώτων κομματιών του δίσκου. Ειδικά η δεύτερη πλευρά του δίσκου μπορεί να χαρακτηριστεί μέχρι και ταξιδιάρικη. Όπως κάθε σχήμα της Dischord έχει ενσωματώσει επιρροές από τους (εδώ τοποθετείτε όποιο εγκωμιαστικό σχόλιο επιθυμείτε) Fugazi, μόνο που υπάρχει μια πιο πειραματική διάθεση από αυτή που είχαν οι τελευταίοι εκείνη την εποχή. Ίσως σήμερα αυτός ο ήχος να ξενίζει λίγο, αν και δέχθηκε μια remastered αναβάθμιση το ’05, αλλά δεν παύει ο συγκεκριμένος δίσκος να αποτελεί ένα περίτεχνο κιθαριστικό άκουσμα που απεικονίζει ιδανικά το κλίμα του underground τότε. Τέλος η βινυλιακή επανατύπωση του μετά από πολλά χρόνια, ίσως αποτελέσει μια καλή αρχή για περαιτέρω ψάξιμο στην δισκογραφία της Dischord ή ακόμη καλύτερα στις εξαιρετικές δουλειές που κατέθεσαν μέλη της μπάντας στην συνέχεια φτιάχνοντας τους Regulatorwatts.

“…Wire carries distress almost late you can’t mistake pain you can’t contain it…”

 

 

Μπάμπης Κολτράνης