Αν και ήταν ένα τυπικό αθηναϊκό Σαββατόβραδο γεμάτο συναυλίες για όλα τα γούστα, όπως και τα επόμενα που έπονται, η επιλογή της παρουσίας μου στην από κοινού εμφάνιση των Loscil και Lawrence English φάνταζε εύλογη καθώς η πιθανότητα να έρθουν ξανά μαζί στο μέλλον κρίνεται ως εξαιρετικά ελάχιστη. Αθήνα, βέβαια, είναι αυτή και ποτέ δεν ξέρεις, αλλά επίσης είχε και τη σημασία της αυτή η συναυλία καθώς αποτελούσε τον πρώτο σταθμό της ευρωπαϊκής τουρ για χάρη του περσινού τους δίσκου και φυσικά στα πλαίσια των φετινών St. Paul’s Sessions.

Κάπως έτσι θα σκέφτηκε και ο κόσμος που κατέκλυσε την κάτω αίθουσα του Ωδείου Αθηνών και δεν χρειάστηκε κιόλας να περιμένει πέραν του ακαδημαϊκού τετάρτου για να δει να ξεκινά ουσιαστικά η βραδιά. Η πρώτη εντύπωση, λένε, είναι η πιο σημαντική και εδώ ίσχυσε το ρητό στο απόλυτο. Η εισαγωγή στο μουσικό τους σύμπαν γινόταν κάτω από ιδανικούς όρους καθώς το σχεδόν απόλυτο σκοτάδι μας έτεινε την όλη προσοχή μας στα visuals της οθόνης στο κέντρο της σάλας όπου από κάτω της διαφαινόντουσαν οι δύο μουσικοί σαν σκιές μιας άλλης σκιάς. Επίσης ο ήχος καταλάμβανε τον χώρο με την ένταση και την ποιότητα που του άρμοζε. Στο επίκεντρο, βέβαια, δεν μπορούσε να μην βρίσκεται η ίδια η μουσική του Colours Of The Air που ακούστηκε στο σύνολο του, αν και με άλλη σειρά στις συνθέσεις του.

Για την ακρίβεια το υλικό εδώ ακούστηκε πιο γεμάτο και πιο βαθύ σε σχέση με την στουντιακή μορφή του. Η ψυχρή ατμοσφαιρικότητα του Loscil έδενε με τον γλυκό θόρυβο του Lawrence English αφήνοντας μας άπλετο χώρο για περιήγηση σε άγνωστα  και θελκτικά μονοπάτια. Τα φαινομενικά ακίνητα μοτίβα ακολουθούνταν από αντίστοιχα ελαφρώς ρυθμικά υπό την απαραίτητη ambient ομίχλη δίνοντας τον τόνο του επιβλητικού στο τελικό αποτέλεσμα.

Φάνταζε, λοιπόν, λογικό το γεγονός ότι δεν έγινε αντιληπτό το πέρασμα του χρόνου εντός αυτής της μουσικής κάψουλας και ομολογώ  ότι αυτή η αίσθηση  που μου έμεινε μετά το όμορφα απότομο τέλος με το που άνοιξαν τα φώτα, την κουβαλούσα μέσα μου για αρκετή ώρα μετέπειτα σαν ένα άυλο μα και εύθραυστο φυλαχτό!

Μπάμπης Κολτράνης