Aidan Baker w/ Claire Brentnall – Delirious Things (gizeh)

Αδιάφορες μουσικές ακούγονται από το ραδιόφωνο. Θα μπορούσαν να ταιριάζουν σε κάθε αδιάφορη στιγμή της ημέρας, σε κάθε αδιάφορο μέρος οπουδήποτε. Περνάνε και χάνονται χωρίς να πλάθουν ένα αμάλγαμα του όποιου μουσικού σύμπαντος. Ευτυχώς ακόμη βγαίνουν από την αντίθετη πλευρά δίσκοι που σε βουτάνε κατευθείαν στον μικρόκοσμο τους, είτε με τις απαστράπτουσες ατμόσφαιρες τους, είτε με τις υπέργειες ατμόσφαιρες τους. Στο άλμπουμ αυτό όπου συνεργάζονται ο Aidan Baker με την Claire Brentnall των Shield Patterns έχουμε έναν ακριβή συνδυασμό των δυο προαναφερθέντων στοιχείων. Μελωδικές γραμμές τέμνονται μέσα σε ονειρικά σύννεφα απαλού θορύβου και το αποτέλεσμα βαίνει υπέρ των όποιων απωλειών του χαμένου χρόνου.

Η όλη φιλοσοφία του δίσκου παραπέμπει στην παράδοση παλαιότερων σχημάτων όπως των μέγιστων The Cocteau Twins, αν και λείπει ευτυχώς το στοιχείο της εμμονής σε κάτι παρελθοντικό. Επίσης σε λίγα σημεία θυμίζουν κάτι από τις δουλειές τους στα σχήματα που έχουν ήδη συμμετάσχει με την εξαίρεση των “Dead Languages” και “Shivering” να φέρνει τη σφραγίδα των Nadja από απόσταση. Από κει και πέρα η φωνή της Claire μεταμορφώνει τα τραγούδια σε άρρητες νυκτωδίες και ο Aidan συνθετικά φροντίζει να μην ξεφεύγει από κλασσικές συνθετικές φόρμες. Εν κατακλείδι, συνιστούνται νυχτερινές ακροάσεις του Delirious Things μετά το πέρας ράθυμων ημερών για γλυκιά καληνύχτα.

Lawrence English – Cruel Optimism (room40)

Στην εποχή όπου όλα έχουν παιχτεί, ακόμη και το πρωτοπόρο drone ambient ρέπει προς ένα στείρο φορμαλισμό. Ποιες λέξεις, λοιπόν, μένουν εύκαιρες για να μιλήσουμε για άλλο ένα νέο δίσκο του συγκεκριμένου είδους; Όχι ότι κάθε ερώτηση έχει πάντα μια απάντηση, αλλά στη μουσική πάντα υπάρχει διέξοδος. Μια διαφυγή προς μια ουτοπία ίσως, αλλά τουλάχιστον ευεργετική για όσο διαρκεί η ακρόαση της. Ο Lawrence English σε όλη τη δισκογραφία του προσπαθεί να αποδώσει με ήχους αυτή τη διαφυγή από κάθε τι στείρο με τις λέξεις να απουσιάζουν και στη θέση τους να μπαίνει μια κεντρική ιδέα.

Στο προηγούμενο άλμπουμ του, Wilderness Of Mirrors, η κατεύθυνση του όλου θέματος ήταν προς τα μέσα, εξού και η ποιητική κριτική μας. Στο νέο του άλμπουμ η κατεύθυνση γυρνά προς τα έξω. Από την μια χαρακτηρίζει το έργο αυτό ως πολιτικό ορίζοντας το ως μια απάντηση στην απαισιοδοξία και τις συντηρητικές επιταγές μιας νεκρώσιμης κυριαρχίας. Από την άλλη ο ίδιος μπήκε σε μια διαδικασία ανταλλαγής απόψεων και γόνιμης καλλιτεχνικής σύμπραξης με ένα κάρο ονόματα για να πλάσει το συγκεκριμένο υλικό. Όπως συμβαίνει κατά κόρον στη μουσική του όπου όλα αποσυντίθονται και επανέρχονται ως ένα στέρεο μουσικό σώμα, έτσι κι εδώ η πολιτικότητα και η συνεισφορά των άλλων μερών παύουν να γίνονται τόσο ευδιάκριτες, απλώς για να σχηματοποιήσουν στην πορεία κάτι καινούργιο και δη ριζοσπαστικό.

Ο δίσκος οφείλουμε να τον αντιμετωπίσουμε ως μια μεγάλη σύνθεση, οπότε και δεν έχει σημασία αν η χαρακτηριστική του στιγμή είναι το ράπισμα του “Hammering A Screw” ή ότι πέραν της κορύφωσης το τέλος δεν φαντάζει οριστικό. Σημασία έχει ότι ο δίσκος καταφέρνει να σε αγγίξει με την υφή ενός τρυφερού χαδιού, αν και γεμάτος θόρυβο!

Benjamin Finger – Ghost Figures (oak editions)

Ως μικρά παιδιά όλο και θα έχουμε πετύχει άτυχα μουσικά όργανα όπου υπό την επιτήρηση των μεγάλων ξεκινούσαμε ένα πρωτότυπο παίξιμο τους στα πρόθυρα του χάους. Το πιάνο ως όργανο σε αντίθεση με πολλά άλλα, έχει την τάση να περιμαζεύει τις όποιες ηχητικές ατασθαλίες και να προσφέρει μια μελωδία ακόμη και με ένα τυχαίο πάτημα των πλήκτρων. Αυτήν την αίσθηση μιας εύηχης τυχαιότητας θέλει να συλλάβει ο Benjamin Finger με το νέο του άλμπουμ.

Αρκετά διαφορετικό από τις τελευταίες του δουλειές στηρίζεται σε πιανιστικές μελωδίες οι οποίες στην αρχή ηχούν ως άλλα παιχνιδίσματα με τη συνεχή ροή εξωτερικών ήχων στο υπόβαθρο καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Στην πορεία οι συνθέσεις ακούγονται πιο μεστές, αν και δεν τείνουν να διαχωρίζονται από τις υπόλοιπες. Το όλο αποτέλεσμα δεν θα το χαρακτήριζα ως neoclassical αν και έχει τα φόντα θεωρητικά μιλώντας, μιας και λείπει ο ακαδημαϊσμός στον τρόπο έκφρασης. Αντ΄αυτού υπάρχει κάτι το αθώο, σχεδόν παιδικό και ανά στιγμές φέροντας μια ένταση που δεν εκρήγνυται ποτέ. Ως εκ τούτου το Ghost Figures μπορεί να χαρακτηριστεί ένα συναισθηματικό άλμπουμ και ο μόνος τρόπος προσέγγισης του να είναι μια σιωπή που θα τον περιβάλλει και μια ονειροπόληση υπό την επήρεια του εν μέσω της αλλαγής των εποχών.

Μπάμπης Κολτράνης