Για την ταινία Aftersun της Charlotte Wells έτυχε πρώτα να διαβάσω κάποιες πληροφορίες, μετά να ακούσω το σάουντρακ της το οποίο έχει γράψει ο Oliver Coates και έπειτα να την δω. Με αυτόν τον τρόπο ήδη πριν ξεκινήσω να βλέπω την ταινία υπήρχε μέσα μου μια αίσθηση ότι ήξερα τι θα δω, όχι με την έννοια του αναμενόμενου, αλλά ως αύρα μιας μουσικής που πέρα από το να υπηρετεί τις σκηνές μιας ταινίας, καταγράφει μια συγκεκριμένη ιστορία.

Η ιστορία αυτή από την πλευρά του υπερταλαντούχου μουσικού, ειδικά όταν δεις και την ταινία, δεν διαθέτει αυτή την αυτονομία που μερικά σάουντρακ περηφανεύονται ότι πετυχαίνουν. Εντούτοις, οι συνθέσεις ρέουν νοσταλγικές και θαμπές ως αναμνήσεις χωρίς σειρά ή ιεραρχία, παρά μόνο με αγάπη. Καθώς ξετυλίγονται τα επαναλαμβανόμενα θέματα του δίσκου νιώθεις πως έχουν γεννηθεί όχι για να αφήσουν ερμηνευτικό χώρο για την ταινία, αλλά για να την βοηθήσουν να αφήσει αυτό τον χώρο μέσα μας.

Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει με την ταινία! Ένα παλιό ταξίδι καταγεγραμμένο σε βίντεο, σκηνές αναμνήσεων και ονείρου που παρεμβάλλονται η μια μέσα στην άλλη, μια πορεία ημερών όπου συνειδητά δεν συμβαίνει κάτι το δραματουργικό, μιας και αυτό που έχει νόημα είναι αυτό που συνέβαινε στο υπόβαθρο της σχέσης του πατέρα με την κόρη, αυτό που έμεινε ως η μακρινή γεύση, το μετά των ηλιόλουστων διακοπών τους.

Εντούτοις, δεν λείπει το δυνατό φινάλε με την αρωγή βεβαίως του κρεσέντο του μουσικού, το οποίο αποτυπώνεται με χαρακτηριστικό-αριστουργηματικό τρόπο και στο κλείσιμο του σάουντρακ.  Το φινάλε αυτό της ταινίας δεν έρχεται να κλείσει τα κενά που αυτή άφησε, αλλά να δώσει σε αυτά τα κενά πνοή και τροφή για σκέψη, κρατώντας ορισμένα αυτοβιογραφικά στοιχεία περίκλειστα και όχι αναγάγοντας τα ως το όχημα όπου το συναίσθημα θα εκβιαστεί. Συνολικά, μπορεί στο Aftersun να λείπει ο κινηματογραφικός ρυθμός, αλλά στο τέλος σου μένει μέσα σου η ταινία χωρίς περιττά ερωτήματα για αυτήν. Εν τέλει, δεν είναι το θέμα της ταινίας, κάτι που αρκετός κόσμος βλέποντας την περιορίστηκε σε αυτό ρίχνοντας και τα αντίστοιχα δάκρυα στα σινεμά, αλλά το πώς αυτή με τόσο φροντισμένο και ισορροπημένο τρόπο καταπιάνεται με αυτό. Αν η τέχνη αποτελεί την αέναη αναζήτηση της αλήθειας, τότε το Aftersun ως η εικόνα και ήχος μπορούμε να πούμε ότι την υπηρετούν επάξια!

Μπάμπης Κολτράνης