«Γιατί η γη είναι πιο όμορφη από μας» απήγγειλε πριν αρκετά χρόνια ο Κ. Βήτα στο Τέλσον και το νόημα της φράσης έρχεται σήμερα να εμπλουτιστεί με έναν ίσως αναπάντεχο τρόπο. Ναι, είναι πιο όμορφη από μας όχι γιατί εμείς έχουμε καμία ροπή προς την ασχήμια (έστω τόσο δυνατή), αλλά γιατί η γη-φύση παραμένει ζωντανή για πάντα ξεπερνώντας την ανάγκη του στιγμιαίου κάλλους, ενώ εμείς είμαστε φθαρτοί και πρόσκαιροι. Την ύπαρξη αυτών των δύο παράλληλων κόσμων, του ανθρώπινου και του φυσικού, έρχεται κατά μια έννοια να γεφυρώσει η μουσική η οποία εκπορεύεται από την ανθρώπινη δημιουργία, αλλά ενίοτε αναδεικνύεται ως αιώνια και φυσικότατη.

Η Jana Irmert πρώτα στοχάζεται πάνω σε ζητήματα όπως τα παραπάνω και μετά δημιουργεί πάνω στις λεπτές αποχρώσεις της ambient και του διαχωρισμού «μουσικής» και «μη-μουσικής». Καθόλου τυχαία το νέο της άλμπουμ ξεκινά με φυσικούς ήχους εισάγοντας μας σε ένα σύμπαν όπου η ύπαρξη μας δεν είναι παρά περαστική. Ακόμη και το βίντεο που ακολουθεί εστιάζει στην γη με τον ανθρώπινο παράγοντα να είναι απών πέρα από μια στιγμή όπου αναδεικνύεται και η ασημαντότητα του. Ταυτόχρονα η δημιουργός καταφέρνει να προσδώσει μια παραστατικότητα στους ήχους της και ένα μουσικό βάθος τελειοποιώντας τα μέσα της σε αυτό το έργο. Μια ένταση υποβόσκει κάτω από τις συνθέσεις του άλμπουμ απεικονίζοντας την τραγικότητα των ερωτημάτων που αφορούν το πέρασμα μας από αυτόν τον κόσμο. “Dust is the rust of time”, όπως χαρακτηριστικά λέει και ένας τίτλος εδώ…

Μπάμπης Κολτράνης