Ζώντας στην εποχή των αντιστροφών και των πολλαπλών αναγνώσεων, η μουσική σήμερα δε θα μπορούσε να μένει σε μία και μόνο διάσταση διακηρύσσοντας τη μία και μοναδική της αλήθεια. Το νέο οφείλει να κουβαλά στους ώμους του κάτι από το παλιό, με σκοπό να το αποχωριστεί για να προχωρήσει μπροστά. Τι ακριβώς μπορεί σήμερα να θεωρηθεί νέο στη σύγχρονη μουσική είναι βέβαια ένα δύσκολο θέμα, πόσο μάλλον όταν έχουν αναλυθεί ακόμη και τα τρίσβαθα της πιο πειραματικής μουσικής. Ωστόσο, η αίσθηση της προσέγγισης κάτι πρωτοποριακού και φρέσκου παραμένει, ίσως με διαφορετικό τρόπο, πάντα η ίδια. Ο νέος δίσκος του Michalis Moschoutis απηχεί ακριβώς αυτή την αίσθηση!

Ακούγοντας τον νιώθουμε σαν κάτι το μηχανικό να αποκτά μια άδολη φυσικότητα, σαν κάτι το αφαιρετικό να συντίθεται σε κάτι αυστηρά δομημένο. Ο δίσκος αποτελείται από τέσσερις ηλεκτροακουστικές ασκήσεις που, αν και αρχικά φαντάζουν άλυτες, μπαίνοντας στο πλαίσιο τους καταλαβαίνεις ότι διαθέτουν τον τρόπο να ανοιχθούν ως θραύσματα στο χώρο ακυρώνοντας το ίδιο τους το πλαίσιο, φτάνοντας εν τέλει σε μια άγνωστη και καθάρια πηγή. Εδώ ο πειραματισμός δεν προκαλεί, αλλά προσκαλεί σε ένα μέρος αλλόφωνο και ταυτόχρονα φιλόξενο. Εδώ πιάνουν και οι κατάρες, πιάνουν και οι ευχές, εδώ πιάνουν όλα.

Μπάμπης Κολτράνης