Κι ενώ εμείς παλεύαμε με τον πλεονάζοντα ελεύθερο χρόνο τον προηγούμενο μήνα, της σκληρής λεγόμενης καραντίνας, οι εκ Σικάγο ορμώμενοι-ες C.H.E.W. κυκλοφόρησαν ένα επτάιντσο, που όσο λίγο διαρκεί (μόλις εννιά λεπτά), τόσο περισσότερα σηματοδοτεί. Αν είναι να γράψουμε απλώς για ένα punk/hc δισκάκι, που απλώς ακούγεται άρτιο και συμπαθητικό, τότε καλύτερα να το αφήσουμε εδώ, γιατί το συγκεκριμένο είδος έχει δώσει ήδη πολλά αριστουργήματα εδώ και κάμποσες δεκαετίες. Ευτυχώς δεν μιλάμε για αυτό…

… Αλλά για μια μπάντα που τα τινάζει όλα στο αέρα. Σίγουρα, οι βάσεις  είναι στέρεες πάνω στην Dead Kennedys σημαδούρα, αλλά παίζουν με τέτοιο υπερηχητικό τρόπο που νιώθεις να σου σώνεται η ανάσα ακούγοντας τους. Οι σύντομες συνθέσεις γεμίζουν από τις πλούσιες κιθαριστικές γραμμές, ενώ τα περίτεχνα γυρίσματα του μπάσου και το ανελέητο παίξιμο του ντράμερ φτάνουν σε σημείο που μια άλλη Doris, από αυτήν που έχουμε εδώ στο μικρόφωνο, θα στριμωχνόταν φοβισμένη πίσω από ό,τι ορθώνεται γύρω της. Όχι αυτή η Doris και όχι σε αυτή τη μπάντα! Aυτή η διαολεμένη κραυγή που βγάζει, οι αναπνοές της, ακόμη και οι στριγκλιές της όχι μόνο δένουν με τη μουσική, αλλά την απογειώνουν, κάνοντας σαφές ότι δεν έχουμε απλώς μια ανάλογη συνέχεια του δυνατού ντεμπούτου τους, αλλά μια στέρεη επιβεβαίωση ότι ζούμε ξανά μεγαλειώδεις εποχές στο αμερικάνικο πολιτικοποιημένο hardcore!

---

As we were struggling with the extra free time during the previous month due to the so called hard quarantine, C.H.E.W. from Chicago released a seven inch that may last little (only 9 minutes) but it signals so many things. If it was simply to write about a punk/hc disc that just sounds complete and nice, it would be better to just leave it, because this genre has already given us a lot of masterpieces throughout the last decades. Fortunately we are not talking about that…

…But about a band that blows everything up. Surely they are based on a Dead Kennedys tradition, but they play with a supersonic way that makes you feel like your breath is drifting away as you’re listening to them. The short compositions are getting full with the rich guitar lines, while the ornate turnings of the bass and the ruthless playing of the drummer are reaching a point where another Doris, different from the one that we have here in front of the mic, would feel squeezed and frightened among everything that’s going on around her. Not this Doris and not with this band! Her hellish scream, her breaths, even her screeches, are not only matching perfectly the music but they are uplifting  it as well, making crystal clear that we don’t just have an equivalent follow up of their thunderous debut but a solid verification that we are living once again glorious times with the American political hardcore!

Μπάμπης Κολτράνης/Bob Coltrane