Είναι λίγο περίεργο όταν αντικρίζεις παλιές μπάντες σε περιόδους επανενώσεων. Η εικόνα που έχεις φτιάξει για αυτές κάπως συνθλίβεται και μέσα σου δεν μπορείς να συμβιβαστείς με την πραγματικότητα που λέει ότι όλοι γερνάμε! Αυτό, μάλιστα, το γεγονός το αντιλαμβάνονται οι ίδιες οι μπάντες και προσπαθούν να βγάλουν προς τα έξω όχι αυτό που είναι εκείνη τη στιγμή, αλλά αυτό που μουσικά και κυρίως αισθητικά ήταν όταν και μεσουρανούσαν. Εδώ για καλή μας/τους τύχη οι The Velvet Underground δεν πέφτουν σε αυτή την παγίδα και απλώς βγαίνουν να μας παρουσιάσουν τα κομμάτια τους όπως ακριβώς τα νιώθουν τη στιγμή που τα ερμηνεύουν. Μπορεί ο ήχος να παραείναι καθαρός για τη φύση της μουσικής τους, μπορεί οι αλλαγές που κάνουν στα κλασσικά κομμάτια τους να είναι αρκετές, αλλά από την αρχή ως το τέλος αυτής της εμφάνισης, όλο αυτό λειτουργεί υπέρ τους. Ή μάλλον, υπέρ μας μιας και είναι το μοναδικό πλήρες συναυλιακό οπτικοακουστικό ντοκουμέντο αυτής της μπάντας που στιγμάτισε τη σύγχρονη μουσική με τον δικό της τρόπο. Κάμερα; Φώτα; Πάμε…

Μπάμπης Κολτράνης