Τι κάνει ένα καλλιτεχνικό έργο να ξεχωρίζει; Ποια επιθυμία μας προβάλλεται σε αυτό; Πόσες λέξεις αρκούν για να το περιγράψουν; Οι απαντήσεις ή οι ερωτήσεις νικάν στο τέλος; Ερωτήματα που είτε μένουν στο κενό όταν οι ρυθμοί της καθημερινότητας μας συνθλίβουν, είτε μας κάνουν να αιωρούμαστε περιγελώντας την αθανασία των ψυχών, αλλά και θαυμάζοντας την αθανασία της τέχνης.

Το έργο του Φλαμανδού Bruegel, Hunters In The Snow, ήταν από αυτά που μένουν αθάνατα αναπαριστώντας τη ζωή και το θάνατο, το χειμώνα και το άγνωστο που πάντα το ακολουθεί. Πάνω σε αυτό το έργο πάτησαν αισθητικά και θεματικά, μετά τον Lars Von Trier στο Melancholia, οι Anemone Tube, Jarl και Monocube, ώστε να εκφράσουν με τα δικά τους καλλιτεχνικά μέσα αυτή την αίσθηση της ζωής που, όσο παγωμένη μας φαίνεται, τόσο ρέει κάθε στιγμή προς το επέκεινα.

Πώς όμως, αναπαρίσταται ένα έργο ζωγραφικής με τη μουσική; Άγνωστο, πέραν του ότι οι ήχοι προσπαθούν να ξεπεράσουν την στατικότητα της εικόνας. Εδώ όμως, έχουμε μια εικόνα γεμάτη κίνηση, γεμάτη ζωή, αν και το περιβάλλον που απεικονίζεται εντός της είναι βαρύ και σκούρο. Αυτή η αίσθηση διατρέχει το υλικό που έγραψαν μαζί, ή σε δυάδες, ή κατά μόνας οι τρεις συνοδοιπόροι, καθώς τα μουσικά τους μοτίβα αν και μονόχρωμα, συνθέτουν ένα άλμπουμ που κυλά αέναα και γόνιμα προς ένα τέλος που δεν είναι τέλος. Αυτή η κυκλικότητα της καθημερινής ζωής που αναπαρίσταται στο έργο του Bruegel μεταφέρεται εδώ, με τη μορφή κυκλικών μουσικών θεμάτων και τη σύνδεση του τέλους με την αρχή του δίσκου.

Οι χρονικές διάρκειες των συνθέσεων συνθλίβονται, όλα έρχονται σε ένα σώμα. Οι συνεισφορές των τριών μουσικών συνιστούν ένα κοινό μυαλό, μια κοινή ανάσα. Τίποτα επικό ή μεγαλόστομο, μόνο αυτή η αίσθηση της κίνησης των εποχών. Όλα σε ήχους, όλα ξεκάθαρα!

What makes an artistic work stand out? What desire is depicted in it? How many words are enough to describe it? Answers or questions win in the end? Questions that either remain in the void when the rhythm of our everyday life crushes us, or make us hover around mocking the immortality of souls, but also admiring the immortality of art.

The work of Flemish Bruegel, Hunters In The Snow, was one among those that immortally represent life and death, winter and the unknown that always follows. By this work, Lars Von Trier in Melancholia, Anemone Tube, Jarl and Monocube, have been aesthetically and thematically inspired to express with their own artistic means a sense of life that, as frozen as it may seem, so flows every moment to the next.

But how can a painting be represented through music? It is unknown, apart from the sounds trying to overcome the staticity of the image. Here, however, we have a picture full of motion, full of life, even though the environment depicted in it is heavy and dark. This sensation runs through the material they wrote all together, or a pair, or only one of the three companions, as their musical motifs, even monochrome, make up an album that rolls endlessly and fertile to an end that is not the end. This circularity of everyday life depicted in Bruegel’s work is transported here, in the form of circular musical themes, and the connection of the end to the beginning of the record.

The time durations of the compositions are crushed, everything comes as one. The contributions of the three musicians are a common mind, a common breath. Nothing epic or grand, just that sense of motion of the seasons. Everything in sounds, all clear!

Μπάμπης Κολτράνης

Μετάφραση: Θάνος Θ.