Καλώς ήρθατε στο φουτουριστικό μπαρόκ. Η κριτική παγκοσμίως ξύνει αμήχανα το κεφάλι της και σπαταλάει εκατοντάδες λέξεις προσπαθώντας να περιγράψει το ηχητικό φαινόμενο των Igorrr. Αναπόφευκτα θα μπω κι εγώ στο παιχνίδι με την υποσημείωση όμως ότι πιστεύω ότι τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά από τα φαινόμενα. Ξεκινάω όμως με την σκέψη ότι, έχοντας αφιερώσει μια ζωή ακούγοντας ‘‘παράξενα’’ πράγματα, οι Igorrr φαντάζουν ως οι βασιλιάδες του παράξενου. Ίσως αρκεί να πω ότι μπροστά τους οι παλιοί καλοί Mr Bungle μοιάζουν προβλέψιμοι…

 Igorrr πρακτικά σημαίνει το προσωπικό όραμα του Γάλλου Gautier Serre και κουβαλάει ήδη μια δεκαετία αλλόκοτης δημιουργικότητας. Το project σταδιακά ανοίγει και εξελίσσεται σε κολεκτίβα και κάτω από την (κουφή) αιγίδα της Metal Blade, μοιάζει τώρα περισσότερο κανονικό από ποτέ. Αυτό είναι και το τελευταίο στοιχείο κανονικότητας γύρω από το Savage Sinusoid. Πλήρως ακατάτακτο, εμπεριέχει μέρη από σχεδόν κάθε γνωστό είδος μουσικής, τεμαχισμένο σε απολύτως μαθηματικά μετρήσιμες ψηφιακές λωρίδες μουσικής. Για να το κάνω λιανά, θα συναντήσεις, για παράδειγμα, άριες μαζί με ‘’πριόνια’’ και ακορντεόν με blastbeats ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ. Πολλοί πιστεύουν ότι πρόκειται για ανέκδοτο, άλλοι για ύψιστη καλλιτεχνική πρωτοπορία. Διαβεβαιώνω ότι δεν πρόκειται για τίποτα από τα δύο. Η πανταχού παρούσα ψηφιακή καρδιά του άλμπουμ διατηρεί μια industrial/black/electronic αόρατη κλωστή που κρατά τα πάντα δεμένα. Ουσιαστικά, βρισκόμαστε στο βασίλειο του editing: κάθε σύνθεση ακολουθεί μια βασική πορεία, η οποία τεμαχίζεται σε μικρά αλλοπρόσαλλα κομμάτια και ντύνεται, αποδομείται ή μεταμφιέζεται αναλόγως. Είναι σαν να βλέπεις από πολύ κοντά λεπτομέρειες ενός πίνακα. Απομακρύνσου λίγο, και ο πίνακας δεν μοιάζει τόσο ξεκάρφωτος.

 Οφείλω να βγάλω το καπέλο μου στον Serre για τους εξής λόγους: Πρώτον, για την ασύλληπτη, αδιανόητη ΔΟΥΛΕΙΑ που έχει ρίξει, μιλάμε για λεπτομέρεια και μαεστρία που τρομάζει. Δεύτερον, για την ελευθερία και την τόλμη των ιδεών του. Τέλος, για το ότι το Savage Sinusoid είναι από τα λίγα άλμπουμ που η χρονολογία 2017 δίπλα του είναι ταιριαστή. Από εκεί κι έπειτα, το άλμπουμ αποτελεί έναν θρίαμβο του μουσικού νου έναντι της μουσικής ψυχής. Θεωρώ ότι ο ακροατής θα το βιώσει αναλόγως, το μυαλό του θα μείνει ικανοποιημένο, μα η ψυχή του διψασμένη. Ο κόσμος που πλάθουν οι Igorrr είναι ένας κόσμος όπου η μαγεία και η τεχνολογία συνυπάρχουν. Ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να θαυμάσει αυτές τις δυνάμεις, μπορεί όμως και να νιώσει ασφυκτικά το βάρος τους.

 Για να μην παρεξηγηθώ, εδώ μέσα υπάρχουν εξαιρετικές ιδέες: πχ το εισαγωγικό ‘‘Viande’’ είναι ένας nu industrial ύμνος από τους λίγους, το ‘’Opus Brain’’ θυμίζει την πιο ρηξικέλευθη πλευρά των Arcturus, το ‘‘Probleme d’ emotion’’ συντάσσει ένα abstract-satie ονειρικό τοπίο. Οι ιδέες αυτές όμως τελικά ίσως χάνονται ‘‘όπως τα δάκρυα στη βροχή’’ – θα έλεγα ως άλλος Roy Butty. Θεωρώ την αποσπασματικότητα ως το μέλλον της τέχνης και οι Igorrr είναι από τους ελάχιστους που προσφέρουν μια ματιά σε αυτό τον μελλοντικό κόσμο. Εκτός όμως από μια καταιγίδα σκέψεων, αυτός ο κόσμος θα χρειαστεί και γερές δόσεις καρδιάς για να γίνει πραγματικότητα.

 Εν κατακλείδι, προτρέπω κάθε μουσικόφιλο να ακούσει και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Οι Igorrr προσφέρονται για δημιουργικό debate. Και μόνο γι’ αυτό, θα τους θεωρήσω υπερεπιτυχημένους. Για όσους βρίσκονται σε αθηναϊκό έδαφος, η επικείμενη εμφάνισή τους σηματοδοτεί μια γιγαντιαία αναμέτρηση του παλιού (ΑΝ Club) με το μελλοντικό!

Αντώνης Καλαμούτσος