Το παρελθόν είναι κατακλυσμικό και ο μόνος τρόπος να αντισταθείς στη μυθοποίηση του είναι να το συνδέσεις με το τώρα. Ουσιαστικά αυτό μπορεί να συμβεί αν σε βοηθήσει να ψάξεις περαιτέρω για αυτό το κάτι που υποσχέθηκε και ως ένα βαθμό εκπλήρωσε. Στην περίπτωση των Sad Lovers & Giants τα πάντα είναι απλά, καθώς η πλούσια δισκογραφία τους και η εποχή που εκφράζουν είναι ιδανική για περαιτέρω αναζητήσεις. Αναζητήσεις οι οποίες φτάνουν μέχρι και το σήμερα όπου τόσες μπάντες προσπαθούν να μιμηθούν τον ήχο και αυτής της μπάντας από τα 1980’s χωρίς βεβαίως καμιά σπουδαία επιτυχία.

 Τι κάνει λοιπόν αυτήν τη μπάντα τόσο ξεχωριστή και ταυτόχρονα τόσο αγαπητή σε στενούς παρ’ όλα αυτά κύκλους; Θεωρώ ότι μιλάμε για ένα σχήμα το οποίο ενώ παίζει τόσο λιτά αυτό το post-punk ιδίωμα, καταφέρνουν να συνδυάζουν διάφορους ήχους χωρίς να διαλέγουν στο τέλος μια συγκεκριμένη μουσική ταμπέλα. Περισσότερο νοσταλγικοί παρά μελαγχολικοί, δεν διστάζουν να γράψουν αρκετά σκοτεινούς στίχους, να χαράξουν γκρίζες μελωδικές γραμμές και να βγάλουν στο τέλος μια αθωότητα που ισορροπεί μεταξύ καθολικής παραίτησης από τα πάντα και ξεπεράσματος κάθε στασιμότητας.

 Αυτή η νέα συλλογή αν και δεν περιέχει κάτι το ουσιαστικά ακυκλοφόρητο, παρέχει τα εχέγγυα για ένα ομαλό ξεκίνημα ασχολίας με την μπάντα μιας και εδώ βρίσκονται πολλά σπουδαία κομμάτια τους της πρώτης περιόδου ‘81-’82 σε χορταστικές εκτελέσεις με remastered ήχο, στίχους, φωτογραφίες, σχέδια και βιογραφικά σημειώματα. Μην περιμένετε βέβαια μια τελειότητα στο υλικό καθώς εδώ είναι φρέσκος ο αρχικός ενθουσιασμός τους που θα οδηγήσει στη συνέχεια στο αριστούργημα τους Feeding The Flame. Τεχνικά και συνθετικά, δηλαδή, ότι ακούμε είναι σε πρωτόλειο βαθμό αναζήτησης. Αυτό όμως δεν βλάπτει τις μελωδίες τους που σε αρκετές στιγμές ακούγονται ακόμη τόσο φρέσκες.

 Λίγο να δούμε τις ημερομηνίες των ηχογραφήσεων εδώ, δηλαδή των τριών πρώτων επτάιντσων τους, του ενός ντέμο και μιας ραδιοηχογράφησης, θα νομίσουμε ότι έχουμε γεράσει απότομα. Μπορεί να έχουν περάσει τριάντα και βάλε χρόνια από τότε που πρωτοβγήκε αυτό το υλικό, αλλά κομμάτια όπως τα “50/50”, “Colourless Dream” και “Things We Never Did” θα μας καλούν ως άλλες σειρήνες να τα επισκεπτόμαστε ξανά και ξανά.

Μπάμπης Κολτράνης