Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε σε αυτήν την περίπτωση το ποιόν κυρίως του Blixa εν είδει παράσημων στα οποία οφείλουμε να δώσουμε τη δέουσα προσοχή. Ούτε καν να μνημονεύσουμε τους Einstürzende Neubauten, τον Nick Cave, το Βερολίνο, τη Ρώμη, τη χρήση εδώ τριών γλωσσών (γερμανικά, αγγλικά, ιταλικά), τα βιολιά και πάει λέγοντας. Μιλάμε για μια δουλειά που συμπυκνώνει τον ορισμό της αυτάρκειας. 

 Όχι, δεν έχουμε ένα ξερό απόσταγμα με ημερομηνία λήξης, ούτε μια νοσταλγία για τις παλιές καλές ημέρες. Κανένα βαθυστόχαστο μήνυμα ή τυχαίο πείραμα δεν εκκολάπτεται στο Still Life, παρά μια απλότητα και ένα κάλλος για το οποίο ποτέ κανείς δεν μας μίλησε αλλά έτυχε να το συναντήσουμε μπροστά μας, εκτιμώντας το τελικά. Από τα πρώτα κιόλας κομμάτια καταλαβαίνεις πως κάθε λεπτομέρεια ακούγεται μαγικά ολοκληρωμένη. Οι στίχοι αποσπούν αμέσως την προσοχή, αφορώντας το τώρα και το πριν, γειωμένοι στο προσωπικό παρόν. Οι ήχοι στέκουν απέριττοι και γεμάτοι, παράγοντας μια καθαρότητα, ακόμη και αν φάνταζε στην αρχή πανδύσκολο το εγχείρημα να συνδυαστούν μαζί η εύθραυστη φωνή του Blixa με τα κοφτερά και ευθυτενή έγχορδα, καθώς και με την όλη ενορχήστρωση του δίσκου. 

 Υπάρχουν φυσικά στιγμές που ξεχωρίζουν για τη λεπτότητά τους (βλ. “Still Smiling”, Come Up And See Me”), αλλά στο γενικότερο σύνολο ρέει αυτή η αίσθηση της κυριαρχίας της μουσικής στον χώρο. Είτε με τις δυνατές μελωδίες, είτε με τις δηκτικές ημιπαύσεις. Ίσως μόνο στο τελευταίο κομμάτι κάπως να υποχωρεί αυτή η υπόγεια συναισθηματική ένταση, όταν και έχουμε τον ερμηνευτή να εξασκεί το ιδιότυπο χιούμορ του πάνω σε μια χαλαρή συνθετική ιδέα. 

 Μερικές φορές ακούγοντας κάτι που προέρχεται από μια φωνή του παρελθόντος, εμφανίζεται το υποθετικό ερώτημα τί θα συνέβαινε ή αλλιώς ποια θα ήταν η ανταπόκριση, αν ο αντίστοιχος δίσκος προερχόταν από ένα άγνωστο όνομα. Πλέον, μετά από πολλές ακροάσεις του δίσκου αυτού, δεν μπορώ παρά να δηλώνω καταγοητευμένος από αυτήν τη δουλειά που συνδυάζει το στοιχείο της έκπληξης (βλ. μεταξύ άλλων την διασκευή στο “Alone With The Moon” των Tiger Lillies) με μια έντονη αίσθηση της οικειότητας. 

Μπάμπης Κολτράνης