Μόνο αναφέροντας πως το σχήμα αυτό αποτελείται από τον τραγουδιστή των Deftones και τρία από τα μέλη των παροπλισμένων πλέον Isis, πολλοί-ες θα μιλήσουν για τη συνεργασία της χρονιάς. Επίσης μόνο με το άκουσμα των πρώτων ήχων, χαζεύοντας το ονειρικό εξώφυλλο του δίσκου, θα μπορούσαν να γραφτούν αράδες που ερωτοτροπούν με την αγκαλιά της ποίησης, αλλά ποτέ δεν καταλήγουν σε αυτήν.

Παρ’ όλα αυτά, το ντεμπούτο αυτό προσφέρεται και για μουσικολογικές αναλύσεις. Πως άραγε θα συνταιριάξει το συναίσθημα, δηλαδή η καψούρα του Chino Moreno με τις καθαρές μελωδίες, με τη λογική, τουτέστιν με το σπονδυλωτό χτίσιμο δυναμικών των τριών μελών των Isis;

Ευτυχώς αυτό δεν απαντιέται με μια απλή μεταφορά της φωνής του μεν στην μουσική των δε. Για παράδειγμα, οι μελωδίες που σκαρφίζονται οι βασικοί συνθέτες του δίσκου αυτού σε κανένα σχεδόν σημείο δεν θυμίζουν τα επιθετικά και επίτηδες μονότονα μοτίβα των Isis. Καμία κραυγή δεν θα χώραγε σε ένα αργόσυρτο και τέρμα ατμοσφαιρικό τέμπο που αποδεικνύεται κατάλληλο έδαφος για να εξαπολυθούν οι μελωδικές αχτίδες προς κάθε κατεύθυνση.

Από την άλλη μπορεί να μην έχουμε μια Pattonική αντίληψη των πραγμάτων από τον Chino, όσον αφορά την ανάδειξη μιας φωνής με χίλια πρόσωπα, αλλά σίγουρα και εδώ, όπως και στις προσπάθειες του με τους Teamsleep και τους Crosses, κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για εμμονή σε ένα είδος ερμηνευτικού φορμαλισμού. Δείχνει πως είναι γεμάτος όρεξη να ακούσει τι έχουν να πουν οι συν-μουσικοί του και αντιλαμβανόμενος ορθά κάθε νέα σύνθεση κινείται ανάλογα και πιστά στο αναδυόμενο πνεύμα της. Βέβαια, επισημαίνοντας πως ο μέσος όρος χρόνου του κάθε κομματιού εδώ είναι τα επτά λεπτά, έχει ξαναδοκιμαστεί σε μεγάλου μήκους συνθέσεις στο παρελθόν, όπου καλούταν να κινηθεί πάνω σε 1-2 στιβαρές συνθετικές ιδέες, αλλά εδώ το εγχείρημα είναι κάπως δυσκολότερο καθώς οι συνθετικές ιδέες εκτείνονται σε μάκρος, οπότε πρέπει να είναι προσεκτικός σε κάθε γύρισμα του, βλ. “Mission Sunset”.

Ο δίσκος αυτός δεν ακούγεται αποσπασματικά, διαθέτει μια δικιά του προσωπικότητα και μάλλον θα εκπλήξει θετικά όσ@ς έχουν την περιέργεια να τον ακούσουν. Αν θα θέλαμε να τον παρομοιάσουμε με κάτι, δεν θα ήταν ούτε το βαρύ, απλό και μελωδικό στυλ των Deftones, ούτε το post-οτιδήποτε των Isis, αλλά ίσως μια εγκεφαλική και μοντέρνα εκδοχή των A Perfect Circle. Οι παλμοί κατά την διάρκεια των ακροάσεων είναι σταθεροί. Λέει κάτι όμως αυτό για τι θα φέρει η επόμενη στιγμή;

Μπάμπης Κολτράνης