Τα όρια στα μουσικά 90’s μεταξύ πλήρους ένταξης στο σύστημα και χλευασμού του ήταν τόσο θολά, όπου διάφορα σχήματα που προσπάθησαν να βρουν τη λεπτή γραμμή που χώριζε αυτές τις δυο επιλογές έπεσαν κυριολεκτικά ή μεταφορικά στο κενό. Ανάμεσα στα εξαιρετικά ελάχιστα συγκροτήματα που, καθώς κέρδισαν μια σχετικά ευρεία απήχηση, έμειναν μέχρι τέλους ακέραια απέναντι στις πολυεθνικές ήταν οι Man Or Astroman?. Αλλά για ποιο τέλος να μιλήσουμε όταν επανέρχονται με νέο δίσκο μετά από δεκατρία χρόνια και ποιοί τέλος πάντων είναι αύτοι;
Για όσες-ους δεν πρόλαβαν της διαβόητη δεκαετία, όπου το συγκεκριμένο σχήμα προσγειώθηκε στον πλανήτη μας ή απλώς άκουγαν μόνο metal αγνοώντας τον καταιγισμό κυκλοφοριών του συγκροτήματος από τον αμερικάνικο Νότο, αρκεί μια λέξη για να τους περιγράψει μουσικά: astro-surf! Δηλαδή ρυθμοί εκρηκτικοί όπως ταιριάζουν στα άλματα των επίδοξων κυματοκαβαλάρηδων, ταυτόχρονα με μια διαστημική ταυτότητα που ξεκινά από την όλη αισθητική τους και καταλήγει βεβαίως στην ίδια τους τη μουσική. Ηλεκτρονικά εφέ, στίχοι σχετικοί με τον έξω κόσμο και μελωδίες γραμμένες με εξωγήινη ευστροφία.
Μην φανταστείτε πως αλλάζει τίποτα στον νέο τους δίσκο που περιέχει μεταξύ άλλων και κομμάτια από τα περσινά τους επτάιντσα και έχει παραγωγό τον παλιό συνεργάτη τους, Steve Albini. Ασχέτως αν δήλωναν στο επετειακό φεστιβάλ της Touch and Go το 2006, όταν και μαζεύτηκαν για χάρη του label, πως νιώθουν σαν να συναντούν μια πρώην τους από το σχολείο, παίζοντας η μπάντα ξανά μαζί το αποτέλεσμα του δίσκου φανερώνει άλλα. Για την ακρίβεια δεν βγήκαν απλά για ένα ποτό αλλά τα άστρα βοήθησαν τη βραδιά να προχωρήσει παρακάτω σε κάτι πιο σοβαρό.
Όταν λέμε σοβαρό, μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε την κωμική πλευρά της μουσικής τους. Εξάλλου αυτή η αίσθηση, πως τη χιουμοριστική τους πλευρά την παίρνουν πολύ σοβαρά, πιστοποιείται από το υψηλό επίπεδο δεσίματος των κομματιών με φωνητικά ή χωρίς. Άλλο ένα σημείο με το οποίο κερδίζουν τις εντυπώσεις είναι η αποφυγή να γυρίσουν στην πρώτη τους καθαρά surf περίοδο και να συνεχίσουν την ηχητική αναζήτηση από εκεί που σταμάτησαν.
Ακούγοντας για παράδειγμα το πρώτο κομμάτι του δίσκου ή το “Electric Arc”, διατηρείς τις αμφιβολίες σου αν σταμάτησαν ποτέ να παίζουν. Μάλλον την προηγούμενη δεκαετία που τους είχαν απαγάγει στο διάστημα πρέπει να συνέχισαν το παίξιμο και το γράψιμο μουσικής. Αλλιώς δεν εξηγείται πώς αυτόν τον δίσκο, ξαναγυρνώντας στο θέμα της πρώην, τον νιώθεις μέσα σου παντού σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Μπάμπης Κολτράνης