Αν κάποιος ή κάποια έχει να ακούσει το συγκεκριμένο συγκρότημα, ας πούμε από το 1990 όταν και έβγαλε το αψεγάδιαστο Generator και βάλει να παίξει το ολόφρεσκο τους δίσκο, θα νομίσει πως από τότε οι BR θα πρέπει να ζούσαν στην κατάψυξη. Όπως αρκετά συγκροτήματα που για χρόνια, για να μην πούμε δεκαετίες, κρατώντας μια φόρμουλα έχουν χτίσει ολόκληρη δισκογραφία, βλ. AC/DC, Pennywise, Hatebreed κ.α., έτσι κι αυτοί από το ’80, έχουν αφοσιωθεί στο χτίσιμο ενός στρωτού, μελωδικότατου αλλά όχι ξεπεσμένου pop ήχου. Προσωπικά βγάζω σπυράκια με τις μπάντες που επαναλαμβάνονται οικτρά αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ορισμένες ιστορικές δισκογραφικές στιγμές της μπάντας όπως τα No Control, Suffer, Stranger Than Fiction και 3-4 άλλα album.

Τέλος πάντων, εδώ είμαστε για να ακούσουμε μαζί το νέο τους πόνημα κι όχι να ανοίξουμε θέμα περί φορμαλισμού, ιστορικότητας, παρασήμων και άλλων περίεργων. Πατώντας λοιπόν το δύσμοιρο play το οποίο πλέον έχει ξεβάψει από την πολύ χρήση, το πρώτο που αντιλαμβανόμαστε είναι πως η μπάντα κινείται σε ασφαλή χωρικά ύδατα. Το δεύτερο είναι πως απλά αυτό είναι το σημείο μουσικά που θέλει να κατασταλάξει, βλέποντας έννοιες όπως «πειραματισμός» ως ανάθεμα. Το τρίτο και κυριότερο είναι πως ο δίσκος αξίζει το να ενασχοληθεί κανείς μαζί του.

Από την αρχή με το πατημένο γκάζι, διακρίνονται εμφανείς οι παραλληλισμοί με το παρελθόν τους, μακριά όμως από έναν απλό τρόπο αναμασήματος του. Είναι σαφώς η προσθήκη τα τελευταία χρόνια του Brooks Wackerman στα drums, ο οποίος έδωσε στον ήχο έναν επιπρόσθετο όγκο και μια τεχνικότητα. Όπως βοηθά επίσης ο τρόπος άρθρωσης των επιμέρους συνθέσεων, ο οποίος παραμένει πιστός στην δεμένη και ευθεία μεταδοτικότητα. Αν τοποθετήσετε και την φωνή του Greg μαζί με τα διπλό-τριπλά φωνητικά των υπολοίπων που έχουν θεμελιώσει ολόκληρη σχολή, έχετε όλο το πλάνο συμπληρωμένο.

Εν συντομία έχουμε λίγες επιρροές από Beatles σε διάφορα σημεία όπου οι ταχύτητες χαμηλώνουν, οι οποίες δεν θα πρέπει να εκπλήσσουν καθώς η μπάντα έχει δηλώσει την αγάπη της σε κλασσικά συγκροτήματα του παρελθόντος. Ριφάκια τα οποία όλο και θυμίζουν κάτι από προγενέστερα κομμάτια τους και τέλος μια εμφανέστατη έλλειψη αδύναμων στιγμών αλλά και υποψήφιων σουξέ. Ως προς το τελευταίο ας σημειωθεί πως σε αντίθεση με το ελλαδιστάν, σε διάφορες άλλες χώρες οι BR απολαμβάνουν μια αξιοπρόσεκτη εμπορική επιτυχία. Συνεχές παίξιμο γνωστών τους επιτυχιών στο ράδιο, αμέτρητες συναυλίες με γεμάτους χώρους, χρυσοί δίσκοι, συμμετοχή σε αλλοπρόσαλλα φεστιβάλ κλπ.

Ως προς τους στίχους, ίσως αυτή τη φορά να μη χρειάζεται λεξικό για να αποκρυπτογραφηθούν τα νοήματα των τραγουδιών, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Φαίνεται πως ο Greg ότι βαθύγνωμο είχε  να πει, το περιέλαβε στο πρόσφατο βιβλίο του που έκανε λόγο για την…αναρχία! Πιθανόν, έχοντας τα δικά μας inside info, κάποια στιγμή να μεταφραστεί και στα ελληνικά από φίλα προσκείμενη εκδοτική προσπάθεια.

Το πέρασμα του χρόνου είναι αδυσώπητο αλλά ακόμη και μετά από 33 χρόνια, μπορεί να πιάσει και με το νέο τους δίσκο το ακόλουθο πείραμα που έκανε πριν χρόνια ένας φίλος. Είχε βάλει τότε ένα στερεοφωνικό δίπλα σε ένα κλουβί με ένα αηδόνι μέσα και καθώς έπαιζε μια συλλογή με παλιά κομμάτια του σχήματος, το πουλί κελαηδούσε πάνω στις μελωδίες!

Μπάμπης Κολτράνης