Kαλλιτεχνικές πρωτοπορίες, θορυβώδεις αλαλαγμοί, reunion και αναμαλλιασμοί. Τι μπορεί να κρύβεται πίσω από όλα αυτά; Η τρανς περσόνα του G.P. Orridge, με την φυγή του από τους τους Throbbing Gristle το 2010, θα μας βοηθήσει να βρούμε την απάντηση μέσω φαντασμάτων.

Το πρώτο απ’ αυτά είναι του αποθανόντα Peter Cristopherson, ιδρυτικού μέλους των TG και των Coil, που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το σχέδιο αυτής της κυκλοφορίας καθώς έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο απολαμβάνοντας έναν πολλά υποσχόμενο βραδινό ύπνο, πριν δυο χρόνια. Το δεύτερο φάντασμα είναι αυτό της Nico που μαζί με την σημαντική βοήθεια του John Cale των Velvet Underground στους οποίους είχε εξάλλου αποτελέσει μέλος, έβγαλε το μνημειώδες προ-gothic Desertshore, τον δίσκο που εδώ ακούμε ολοκληρωτικά διασκευασμένο.

Απέναντι ειδικά στις εκτελέσεις της πρώην πορνοστάρ Sasha Grey και του Marc Almond, είναι δύσκολο να δεχθούμε πώς άτομα με τόσο πλούσιο μουσικό παρελθόν επέτρεψαν στους εαυτούς τους να βάλουν την σφραγίδα τους σε τέτοια ατοπήματα. Το πρωτότυπο Desertshore είναι ένας ψυχρός και συνάμα έντονος συναισθηματικά, όπου ο καλύτερος τρόπος για να σταθείς απέναντι του είναι να μείνεις ακίνητος χωρίς να πειράξεις τίποτα πάνω του. Αντ ‘ αυτού, τα δυο εναπομείναντα μέλη των TG με τον κωδικό X-TG, προσπαθούν εδώ να βγάλουν προς τα έξω, αποκλειστικά την ατμοσφαιρική πλευρά του δίσκου, πλατιάζοντας και παλτιάζοντας οικτρά, ουσιαστικά θάβοντας τις αισθητηριακές εξάρσεις του εικοσιεννιάλεπτου original δίσκου. Μοναδική ίσως εξαίρεση το αδύνατο να παιχθεί άσχημα, “Abschied”, που ο Blixa Bargeld των Einsturzende Neubauten ερμηνεύει ικανοποιητικά. Αν επρόκειτο για έναν πρωτοεμφανιζόμενο δίσκο, ίσως οι εντυπώσεις να ήταν θετικότερες, αλλά εδώ το βάρος είναι δυσβάσταχτο και η αναφορά και μόνο στην Nico από αιρετική γίνεται προσβλητική.

Όσον αφορά το δεύτερο μέρος της κυκλοφορίας, το τελευταίο ραπόρτο φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του ήχου των TG, στο πιο εκμοντερνισμένο και ελαφρώς εξευγενισμένο στυλ. Τεκνοειδείς ρυθμοί, απόκοσμοι ambient ήχοι και ηλεκτρονικοί «πριμιτιβισμοί» συνθέτουν το σκηνικό. Πάλι βέβαια αν θα θέλαμε να γίνουμε πικρόχολοι, θα στεκόμασταν στον τίτλο που παραπέμπει άμεσα στο ουσιαστικά πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο του 1978, το επονομαζόμενο D.o.A, The Third And Final Report. Πάντως αυτό που ακούγεται προσπαθούν να μην αποτελέσει ένα αναμάσημα του παρελθόντος αν και έχοντας καλύψει τόσα μουσικά «χωρικά ύδατα» και φτάνοντας στην τρυφερή ηλικία των εξήντα, φέρνει τους δημιουργούς σε ιδιαίτερα δυσχερή θέση απέναντι στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν από τις πεπατημένες. Κυλάει όμως ευχάριστα μέσα στον ζόφο που τον διακατέχει, το τελικό The Final Report.

Φιλόδοξες οι προσπάθειες των συντελεστών αυτών των δυο σε ένα κυκλοφοριών, αλλά αποδεικνύεται, ως προς το πρώτο και διασκευαστικό μέρος, πως είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, γιατί ο βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια, κομμάτια. Πόσο μάλλον όταν ο βοριάς είναι στοιχειωμένος από τα πριν.