Ο δύσκολος δίσκος του μήνα κατά μια έννοια, καθώς ένα αυτοσχεδιαστικό δημιούργημα μεταξύ δυο εξεχόντων εκπροσώπων της πειραματικής μουσικής σήμερα, αποτελεί από μόνο του ένα αίνιγμα. Από την μια ο Καναδός Tim Hecker, ασταμάτητος τα τελευταία δέκα χρόνια, αν και επιδίδεται αποκλειστικά στο «δύσκολο» drone ambient ήχο, έχει αποκτήσει ευρεία αναγνωρισιμότητα με το υψηλού επιπέδου έργο του, καπαρώνοντας συνεχώς θέσεις σε λίστες με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Από την άλλη ο Βοστονέζος Daniel Lopatin, δηλαδή ο Oneohtrix Point Never, εκεί στα ξένα έχει αναδειχθεί ως μεγάλο πουλέν εκκεντρικών μουσικόφιλων που ψάχνουν την πρωτοπορία με το κιάλι, με τον συνδυασμό ενός ηλεκτρονικού θορύβου μέσω περίεργων κοψιμάτων και ενός πηγαίου λυρισμού που μερικές φορές βγάζει στις δουλειές του.

Η μουσική όμως δεν είναι μαγειρική να προσθέσουμε δυο υλικά ή να βάλουμε δυο διάσημους σεφ να μας μαγειρέψουν το μεσημεριανό μας. Αν λειτουργούσαν με αυτό τον τρόπο τα πράγματα, δεν θα γελούσε σχεδόν όλος ο κόσμος με την συνεργασία του Lou Reed με τους Metallica. Εδώ βέβαια η συνεισφορά των δυο πλευρών γίνεται διακριτή και δεν ξενίζει τον γευσιγνώστη-ακροατή αν και η διαδικασία που τηρήθηκε για το φτιάξιμο του δίσκου των εδεσμάτων δεν περιείχε καμία εκ των προτέρων προετοιμασία, παραπέμποντας στις συνταγές των free jazz οδηγών δημιουργίας. Απλώς τα παιχνιδίσματα του Daniel τα οποία φαντάζουν να αναζητούν μια φόρμα σε αφηρημένα πεδία, δημιουργούν ένα πλέγμα που οι ατμόσφαιρες του Tim ενίοτε ασφυκτιούν.

Είναι σημείο των καιρών η αποδόμηση του ήχου από τα νέα ονόματα της σκηνής να μην αποσκοπεί στην απόκτηση περιεχομένου και μελωδικής βάσης, αλλά να κλωθογυρίζει αναζητώντας το νέο και καταλήγοντας να βαυκαλίζεται γύρω από ένα ολοκαίνουργιο τεχνολογικό επινόημα. Αυτό το στοιχείο ενυπάρχει σε αρκετά σημεία του έργου του Daniel και διαχέεται και εδώ. Από την άλλη, ο Tim στο όνομα της παλιάς φρουράς αναλαμβάνει έναν πιο διακριτικό ρόλο, χωρίς βέβαια να λείπουν και οι συνθέσεις που παραπέμπουν ευθέως στον κρυστάλλινο ολόδικό του ήχο.

Σαν soundtrack σε ταινία του Tarkovsky που δεν πρόλαβε να τελειώσει, ο δίσκος αυτός συνιστάται σε όσ@ ψάχνουν νέες τεχνοτροπίες στην σύγχρονη μουσική. Δύσκολα το σύνολο των κομματιών λειτουργεί ως ταξιδιωτικός οδηγός σε διαδρομές φυγής, όπως η προηγούμενη συνεργασία του Tim Hecker με τον Aidan Baker στο Fantasma Parastasie. Σίγουρα όμως υπάρχουν μεμονωμένα κομμάτια τα οποία προσωπικά θα ήθελα να μου «επιτεθούν» με υψηλή ένταση σε ένα θεοσκότεινο δωμάτιο χωρίς διαφυγή. Εξάλλου η υποκειμενικότητα του γούστου πηγάζει από την μούρλα του δημιουργού και καταλήγει στα χούγια του ακροατή ή και το αντίστροφο. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα λοιπόν.

Μπάμπης Κολτράνης