Όλο και περισσότερο σπανίζει στους καιρούς μας το γεγονός του να περιμένει κάποιος, με αγωνία το νέο δίσκο ενός γκρουπ. Στην εποχή της εύκολης πληροφόρησης, του ακατάπαυστου νόμιμου ή μη download, σίγουρα  δεν προλαβαίνει κάποιος ή έστω συμβαίνει σπάνια, να χωνέψει την μουσική ή ακόμα καλύτερα αν θέλετε, να αγαπήσει έναν δίσκο από ένα νέο συγκρότημα με τον τρόπο που γινόταν παλαιότερα. Στην εποχή του cd ας πούμε.

Όταν πληροφορήθηκα για την κυκλοφορία του νέου, δεύτερου άλμπουμ των Tame Impala ενθουσιάστηκα. Μπήκα σε μια διαδικασία αναζήτησης του δίσκου, πριν ακόμα αυτό προλάβει να στολιστεί στα ράφια των δισκοπωλείων. Από το προ διετίας Innerspeaker, το πρώτο άλμπουμ της μπάντας αυτής, είχα μείνει απόλυτα ικανοποιημένος και μπορώ να πω ότι έπαιζε για αρκετό καιρό στο repeat. Ο ίδιος όμως ενθουσιασμός άργησε κάπως να έρθει, τουλάχιστον με τις πρώτες μια-δυο ακροάσεις του Lonerism. Έμοιαζε ένας δίσκος σε απόλυτη φυσική συνέχεια του πρώτου, χωρίς αυτό το κάτι παραπάνω που περιμένει κανείς από την δεύτερη ολοκληρωμένη κυκλοφορία μιας μπάντας που κάποιος εκτίμησε στο, πρόσφατο έστω παρελθόν. Το σκηνικό βέβαια αλλάζει μετά από αρκετές ακροάσεις του Lonerism  και ξεκινάει να ξετυλίγεται η συνθετική ευφυΐα του Kevin Parker και της παρέα του.

Οι Tame Impala είναι ένα γκρουπ από το Perth της Αυστραλίας που προσπαθούν να χωρέσουν στις μουσικές τους, όσο περισσότερο 60’s, 70΄s pop/rock μπορούν. Παραμορφωμένες κιθάρες, έντονοι ρυθμοί και φωνητικά, όλα περασμένα μέσα από αρκετά κιλά reverb, echo και λοιπά εφέ.  Στις επιρροές τους συναντά κανείς στιγμές από εκείνους τους δίσκους των Beatles όταν οι τελευταίοι φαίνεται πως ανακάλυψαν τα παραισθησιογόνα σκευάσματα και έκαναν χρήση αυτών. Επίσης διακρίνει εύκολα κάποιος, την αγάπη του γκρουπ για την rock μεριά της ψυχεδέλειας και την αφοσίωσή τους στον ήχο της δεκαετίας που την έκανε ευρέως γνωστή.

Ναι, τελικά (και μετά από αρκετές ακροάσεις) το Lonerism είναι ένας ωραίος δίσκος. Κομμάτια όπως το  “Apocalypse Dreams”, το Beatle-ικό “Why Won’t They Talk to Me”, το “Feels Like We Only Go Backwards” και με τον μακρόσυρτο τίτλο, το “Nothing That Has Happened So Far Has Been Anything We Could Control”  ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα του δίσκου. Χωρίς σε καμία περίπτωση όμως τα υπόλοιπα κομμάτια να υστερούν από συνθετικής άποψης. Το Lonerism  ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος του, χωρίς να δημιουργείται σε κάποιο σημείο αυτό που λέμε «κοιλία».

Ο Kavin Parker, κιθαρίστας και τραγουδιστής των Tame Impala, σε συνέντευξή του ανέφερε συν τοις άλλοις ότι ο νέος δίσκος είναι ένας pop δίσκος. Ναι, oκ, από όποια οπτική γωνία και αν το δει κάποιος, το Lonerism δεν παραπέμπει σε αυτό που όλοι γνωρίζουμε με τον όρο της pop μουσικής. Μπορεί να είναι pop υπό την έννοια ότι απευθύνεται σε ετερόκλητο και δη ευρύ κοινό αλλά pop μουσική δεν την λες.

Λίγη σημασία όμως έχουν όλα αυτά καθώς ο δίσκος έρχεται για να μείνει – όπως συνέβη, είπαμε και με τον πρώτο δίσκο – αρκετό καιρό στο repeat  μαζί με τον τελευταίο δίσκο των Pond, Beard, Wives, Denim, της άλλης μπάντας δηλαδή που απαρτίζεται από μέλη των Tame Impala, οι οποίοι χωμένοι και αυτοί στο λαβύρινθο της rock ψυχεδέλειας, είναι άξιοι προσοχής.

Mu | te