One Sense Alone : Τα πάντα είναι θέμα ισορροπιών. Ο παραγκωνισμός των drum machines και η συμμετοχή του drummer των The Jesus Lizard, Mac McNeilly, στον δίσκο αυτό δεν θα μπορούσε παρά να «εξανθρωπίσει» τον διαστημικό ήχο των Nadja. Μπορεί να έχουμε το κλασσικό και ιστορικά δικαιωμένο τρίο (κιθάρα, μπάσο, drums) ως μορφή συνοχής και εκτέλεσης αλλά εδώ μόνο ως αποκλειστικά τρία όργανα που ερμηνεύουν τα μέρη τους, δεν ακούγονται. Όλα επιτίθενται μαζικά, ντύνοντας έναν άνεμο με ψυχρότητα και δύναμη, αργό, γλυκό και αδυσώπητο. Μοιάζει σαν να σε χαϊδεύει καθώς βρίσκεσαι στην άκρη ενός γκρεμού ατενίζοντας το απροσδιόριστο τίποτα κάτω σου.

Falling Out Of Your Head : Με όχημα μια παραλλαγή του βασικού riff του “If You Had Lips” των The Jesus Lizard, η μπάντα οδεύει σε ήπιους δρόμους που οδηγούν σε απότομα κοψίματα και σαμπαθικές εκρήξεις. Οι παραμορφωμένες κιθάρες εξοβελίζουν την ανθρώπινη αίσθηση που επιβάλλεται στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου με την ντροπαλή φωνή του Aidan. Το τέλος προμηνύει κύκλους και επαναλήψεις χωρίς όμως να θρυμματίζονται τα λεπτά που περνούν ακατάπαυστα.

Dagdrøm : Στα νορβηγικά σημαίνει ονειροπόληση. Ακριβώς αυτό μεταφέρεται με την άμεση εισαγωγή και τον ρυθμό που όλα τα όργανα μαζί συνθέτουν. Οι τόνοι πέφτουν και η μελωδία χαμογελά πριν επανέλθουν όλα στο κόκκινο. Αυτό το χρώμα που δύσκολα η ματιά αγνοεί. Οι ήχοι που κυλούν συνθέτουν μια σειρά ονείρων που τίποτα δεν αφήνουν ανεπηρέαστο. Η απλότητα για άλλη μια φορά θριαμβεύει.

Space Time And Absence : Μια αποκρυφιστική τελετή στήνεται με τα φαντάσματα όσων λείπουν. Ίχνη από Swans περιφέρονται πριν από το κατά μια έννοια ρεφρέν που θυμίζει Girls Against Boys. Δυο χρόνια χωρίς νέο υλικό, ήταν αρκετά για να αφοσιωθούν εγκεφαλικά σε κάτι νεωτεριστικό για τα δικά τους δεδομένα. Μια παραμορφωμένη μεταλλικότητα γρατζουνά τους τοίχους, μόνο που αυτήν την φορά η αποδόμηση δεν είναι ο στόχος. Το τέλος επιφυλάσσει το μοναδικό σημείο όπου χάνεται ο εστιασμός και αποσυναρμολογείται ράθυμα το μουσικό προκάτ κτίριο που είχε στηθεί σε μόλις λίγες μέρες. Ο περιπλανώμενος «θίασος» τραβά ξανά τον δρόμο προς το άγνωστο.

Μπάμπης Κολτράνης