Γυρνάς σπίτι. Τοποθετείς, με μαθηματική συνέπεια, κάθε πράγμα στα σημεία που έχεις ορίσει. Είναι η πρώτη κίνηση. Τακτοποιημένη φροντίδα στο εξωτερικό περιβάλλον. Ίσως έτσι, με σύνεση, συγκρατείται η ολέθρια ορμή προς αποφυγή ολοσχερούς καταστροφής. Ο εαυτός σου, ως εγκαταλελειμμένος που τώρα πια εξασθενεί, προσπαθεί να βρει τον χωροχρόνο που θα αδειάσει ό,τι ρούφηξε σε διάρκεια εντεινόμενης λειτουργίας με συνεχείς ακατάπαυστες κινήσεις. Διερωτάσαι τι μπορείς να κάνεις μαζί του. Απλά τριγυρνάς ψάχνοντας έναν ρυθμό. Κάτι έντονο νιώθεις να διακατέχει το σώμα και το μυαλό σου. Αναρωτιέσαι, όλη αυτή η ενέργεια πώς και με ποιον τρόπο συσσωρεύτηκε.

Τώρα αναζητά ένα τρόπο διαφυγής. Βήμα βήμα αντιλαμβάνεσαι τον ενοχλητικό παλμό, την διαρκή συστολή και την τρομακτική μορφή της που σταδιακά μοιάζει πως παίρνει σάρκα και οστά. Έχεις αρχίσει να ακούς την φωνή της στο βάθος να  ουρλιάζει, απαιτώντας την απεγκλώβιση της. Η έκδηλη αναστάτωση, όπου φέρει σκόπιμα, σε αναγκάζει με γρήγορους ρυθμούς να βρεις την λύση η οποία θα την κάνει να σωπάσει. Καθώς δυναμώνει λεπτό προς λεπτό σου μεταδίδει ένα ισχυρό πανικό αφήνωντάς σε να λούζεσαι από κρύο ιδρώτα.

Η ενστικτώδης ανάγκη για θεραπεία και προστασία που καλείσαι να προσφέρεις στον ίδιο σου τον εαυτό, σε ωθεί μέσω των ήχων να αναζητήσεις τις στέρεες βάσεις που θα προσφέρουν γείωση. Μόνος σου απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό μπορείς να τον ξεσηκώσεις, να σε ακολουθήσει για να επέλθει η ίαση είτε με εξοντωτικό τρόπο είτε με ήπιο. Αξίζει την προσπάθεια, έστω μ’αυτόν τον απλό τρόπο να περιποιείσαι κάθε τόσο αυτού του είδους τις μολύνσεις.

Dddb