Σκηνή πρώτη. Βγάζουμε το cd από τη θήκη του (ή φορτώνουμε το album στο media player αν είσαι της τεχνολογίας). Σκηνή δεύτερη. Πατάμε play και καθόμαστε αναπαυτικά. Σκηνή τρίτη. Απολαμβάνουμε ένα γλυκόπιοτο κρασί σε μορφή ήχου. Σκηνή τέταρτη. Ταξιδεύουμε στους ήχους των Calexico σε μέρη παραμυθένια, μελαγχολικά, αμμουδερά ή ότι άλλο συναντήσουμε.

Το Algiers είναι ένα album, από αυτά που όσες φορές και αν το ακούσεις, δε βαριέσαι με τίποτα. Ίσα ίσα που κάθε ακρόαση μοιάζει και διαφορετική, ανακαλύπτοντας καινούργιους ήχους και συναισθήματα.

Μπαίνεις στο πλοίο Algiers και το ταξίδι ξεκινάει. Οι Calexico μας καλωσορίζουν με το “Epic”, ένα τραγούδι ιδανικό για το άνοιγμα του album. Όμορφα ενορχηστρωμένο, με τη φωνή του Joey Burns να σε γαληνεύει. Νιώθεις ήδη ικανοποίηση που δέχτηκες την πρόσκληση για εξόρμηση, σε ονειρικά μέρη από το πρώτο κιόλας λεπτό του album.

Ακολουθεί το “Splitter” που σε κάνει να χαμογελάς χωρίς λόγο. Να κυριεύεσαι από αισιοδοξία. Να θες να ζωγραφίσεις. Να ερωτευτείς. Να δεις την ανατολή του ήλιου από την πλαγιά κάποιου βουνού. Να κάνεις χαζομάρες όπως τότε που ήσουν 9 χρονών. Να ανακαλύψεις ένα μέρος που θα το ξέρεις μόνο εσύ! Εντάξει, μεταξύ μας, υπάρχουν και άλλοι τρόποι να κάνεις όλα τα παραπάνω με τη βοήθεια της χημείας αλλά δεν έχουν τη χάρη των Calexico…

Στη συνέχεια βρίσκουμε τραγούδια σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος. Πνευστά, κιθάρες σε Tex-Mex ρυθμούς, απαλά κρουστά και τον χαρακτηριστικό mariachi ήχο τους. Τραγούδια που σε κάνουν να αναπολείς στιγμές όπως τότε, που είχες πει το πρώτο σ’αγαπώ ή τα μεθύσια με φίλους σε κάποιο πάρκο, και χαμογελάς μελαγχολικά. Κάπου εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση θέλοντας να κάνω μια παρατήρηση. Το Para δε θυμίζει λιγάκι από Radiohead το Paranoid Android; Ίσως να είναι και ιδέα μου. Τέλος πάντων, κλείνει η παρένθεση.

Φυσικά δε λείπει και το Ισπανόφωνο στοιχείο στο album. Τα τραγούδια “Puerto” και “No Te Vayas” μας θυμίζουν πως η Arizona, τόπος προέλευσης των Calexico, είναι μια ανάσα από το Μεξικό, και η επιρροή που έχει ασκήσει στη μουσική τους ιδιοσυγκρασία, είναι κάτι παραπάνω από ολοφάνερη.

Το επόμενο τραγούδι με τίτλο “Hush” είναι απλά πανέμορφο. Φαντάζεσαι πως είσαι κάπου στην εξοχή, βράδυ, ακούς το τσικ τσικ της φωτιάς που άναψες, χαϊδεύεις στα μαλλιά το άτομο που έχεις αγκαλιά, χαζεύεις ξαπλωμένος τον ουρανό, προσπαθείς να δεις που έπεσε εκείνο το αστέρι, δέχεσαι ένα χαμογελαστό φιλί και ζεις με όλο σου το είναι τη στιγμή αυτή. Σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν σε ενδιαφέρει το αύριο. Έχεις όλα όσα θέλεις τη συγκεκριμένη στιγμή.

Φυσικά το πλοίο Algiers φτάνει στο τέλος του ταξιδιού με το τραγούδι “The Vanishing Mind”. Κάπως μελαγχολικό τέλος, όπως συνήθως γίνεται με οτιδήποτε όμορφο όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, και πιστεύεις ότι κράτησε ελάχιστα. Αυτό το ταξίδι όμως σου αφήνει μία γεύση, ότι άξιζε κάθε σπιθαμή που διένυσες καθώς, είδες, άκουσες, ένιωσες, άγγιξες.

Τελικά οι Calexico τα κατάφεραν για άλλη μια φορά. Μας πήραν από το χέρι και μας οδήγησαν σε μέρη, όπου ο καθένας μας, πλάθει όπως ακριβώς ονειρεύεται. ¡Escuchar bien querido lector!

Αlejandro