Όταν ακούς για πρώτη φορά ένα group και θες να μάθεις περισσότερες πληροφορίες για αυτό, αρχικά, συνήθως, ψάχνεις τη «γενέτειρα» του ονόματός του, όπου υπάρχει λόγος για να γίνει αυτό, βέβαια. Στην εν λόγω μπάντα, η προσοχή μου πρώτα από όλα στάθηκε όντως στο όνομά της. A-Sun Amissa λοιπόν και χωρίς να πω πως έβγαλα μια άκρη, μετά το άκουσμα του ντεμπούτου τους και μια μικρή έρευνα για την έννοια της λέξης “amissa” (είναι εβραϊκό όνομα κοριτσιού και σημαίνει φίλος ή παρέα), θα έλεγα πως για μένα τουλάχιστον μεταφράζεται ως «ηλιακή συντροφιά». Χωρίς να έχει, όμως, ο ήλιος των A-Sun Amissa το πρωινό φανταχτερό κίτρινο χρώμα της ανατολής ή το ζεστό πορτοκαλί-κόκκινο του ηλιοβασιλέματος.

Ο Richard Knox και η Angela Chan είναι μέλη του σχήματος Glissandro (με βάση τους την Αγγλία) το οποίο κινείται σε μινιμαλιστικό drone με avant-garde τάσεις. Το νέο τους project δημιουργήθηκε το φθινόπωρο του 2011, με άλλο ένα ακόμη μέλος, τον Owen Pegg, χρόνιο φίλο τους, για να ολοκληρώσει την όλη προσπάθεια φτάνοντας σε μια ατμόσφαιρα σκοτεινή, ψυχρή και αθεράπευτα μελαγχολική.

Το Desperate In Her Heavy Sleep σε κρατάει σε συνεχή αγωνία και κάθε ήχος που βγαίνει είτε από το τρεμούλιασμα των κιθάρων είτε από τα ντουέτα των βιολιών και το μούγκρισμα του cello σε κάνει να αναρωτιέσαι για το τι φιγούρα μπορεί να ξεπεταχτεί δίπλα σου, εκεί, στα απόκοσμα μέρη που σε παρασύρει το album ή ακόμη και έτσι μόνος, όπως θα περιπλανιέσαι, τι μονοπάτια θα συναντήσεις μπροστά σου και πώς θα συνεχίσεις την, με έλλειψη φωτός, πορεία σου. Ορχηστρικές συνθέσεις σε υπνωτίζουν (“A Hungover Whisper”) και το “Ceremony”, ένας φανταστικός, ambient επίλογος σε μεταφέρει σ’ ένα κλίμα κατανυκτικό. Κατά έναν τρόπο, το τελευταίο κομμάτι του album δένει με το πρώτο και ο κύκλος έρχεται να κλείσει μέσα σε πλήρη αρμονία. Όλος ο δίσκος, παρόλο που είναι ο πρώτος τους (full length), έχοντας προηγηθεί μόνο το περσινό περιορισμένης κυκλοφορίας ep με τίτλο Beneath The Heavy Tides, ακούγεται λες και πρόκειται να είναι και ο τελευταίος τους. Σου αφήνει εν τέλει την αίσθηση εγκατάλειψης και αυτό το συναίσθημα του να μην περιμένεις κάτι, οτιδήποτε, δεν έχει σημασία τι.

Από αυτά που προείπα, σίγουρα το χρώμα που θα έδινα στον «ήλιο» των A-Sun Amissa θα ήταν σε γκρι αποχρώσεις, είτε ανοιχτές είτε πιο σκούρες (δεν έχει σημασία… το γκρίζο είναι γκρίζο) και σίγουρα δεν θα κουβαλούσε πάνω του ακτίνες για να φαίνεται πιο επιβλητικός. Το μόνο σίγουρο είναι πως η θερμοκρασία του, όποια και αν ήταν αυτή, θα άγγιζε τη γη.

Vanisink