Οι μέρες σίγουρα δεν κυλούν αρμονικά στον σύγχρονο κόσμο. Απλά ας κοιτάξουμε τις μουσικές στις όποιες καταφεύγουν οι νέες γενιές και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού για να αντιληφθούμε την οργή που κυοφορούν τουλάχιστον κάποιες ισχυρές μειοψηφίες. Βέβαια, η ευρεία απήχηση του δυνατού ήχου, και πιο συγκεκριμένα του hardcore, εγείρει κάποια ερωτήματα. Μήπως πρόκειται για μια απλή και στείρα αναβίωση περασμένων ρευμάτων του ακραίου ήχου; Μήπως απλά έχουμε άσφαιρους τρόπους εκτόνωσης που δεν καταλήγουν πουθενά;

Η πληθώρα αξιόλογων συγκροτημάτων που απαρτίζονται από πιτσιρικάδες και τα οποία μας έχουν δώσει δείγματα υψηλής αισθητικής γραφής αποδεικνύουν το αντίθετο από ό,τι υπαινίσσονται τα παραπάνω ερωτήματα. Φαίνεται πως η σύγχρονη γενιά του hardcore έχει τους δικούς της λόγους να είναι οργισμένη με ό,τι αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά της και επίσης έχει τους δικούς της τρόπους για να εξωτερικεύσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά της, χωρίς όμως να εγγυάται κανείς το που θα καταλήξει όλο αυτό το νέο ρεύμα. Σε ένα μουσικό μάλιστα ιδίωμα, όπως το punk-hardcore, όπου τα στεγανά είναι πολύ οριοθετημένα με αποτέλεσμα η οποιαδήποτε προσπάθεια ανανέωσης να απαιτεί ιδιαίτερη προσπάθεια. Ας δούμε λοιπόν τρεις νέες κυκλοφορίες που αποδεικνύουν πως ασχέτως αν υπάρχει μέλλον στο hardcore αδιαμφισβήτητα υπάρχει παρόν.

Rise And Fall – Faith (deathwish)

 Άγνωστο αν κρύφτηκαν πάλι σε κανένα βελγικό δάσος για να δουλέψουν πάνω στο νέο τους δίσκο όπως έκαναν για το προπέρσινο Our Circle Is Vicious. Παραμένει επίσης εξαιρετικά δύσκολο να βάλεις μια ετικέτα στο υλικό τους όπως κατά καιρούς έχουν προσπαθήσει προσάπτοντας τους τις ταμπέλες punk, metal, metalcore, hardcore κλπ. Το βέβαιο είναι πως οι επιρροές τους από τον αμερικάνικο σκληρό ήχο διαφόρων ρευμάτων, το βελγικό metalcore, το crust και άλλα θεοσκότεινα καλούδια σε συνδυασμό με τη μικρή αλλά όχι αμελητέα κληρονομιά των δυο πρότερων τους δίσκων, τους οδήγησαν να βγάλουν έναν βίαιο, ακάθαρτο και πραγματικά βαρύ δίσκο. Η φωνή συνέχεια στην τσίτα (με τους στίχους όμως να διακρίνονται) και τα drums να γεμίζουν με ένταση κάθε χαραμάδα που άφησε το χτίσιμο της κιθάρας και του μπάσου και όλα αυτά να κινούνται είτε παράλληλα είτε φαινομενικά αλλοπρόσαλλα, πάντα όμως εμφανιζόμενα σφιχτοδεμένα στο προσκήνιο.

Πραγματικά ο ήχος που βγαίνει είναι τέτοιος που νομίζεις πως πίσω από την θέση που κάθεσαι θα βγει κάτι τερατώδες. Υπάρχουν βέβαια και κάποια αργά μέρη ή διάφορες υποβόσκουσες σκοτεινές μελωδίες, όπως υπήρχαν με άλλη μορφή και σε προηγούμενες δουλειές τους, αλλά ο βασικός παρανομαστής όλου του νέου υλικού τους παραμένει η απόκοσμη ένταση και η ηχητική μετάφραση μισανθρωπικών σκέψεων.

Dead Swans – Anxiety And Everything Else (Bridge Nine Records)

 Οι συγκεκριμένοι, όταν εμφανίστηκαν στο προσκήνιο με το ντεμπούτο τους Sleepwalkers το 2009, αμέσως κέρδισαν την προσοχή αρκετού κόσμου που αρέσκεται στο επιθετικό και ολίγον τι σκοτεινό hardcore. Συνήθως τέτοιου είδους βρετανικές μπάντες τείνουν να αντιγράφουν αντίστοιχες αμερικάνικες και όντως η ομοιότητα με τους πρώιμους This Is Hell ήταν εμφανέστατη.

Στο νέο τους ep όμως ξεκαθαρίζει το τοπίο. Μια ολομέτωπη ηχητική επίθεση βασισμένη σε σκοτεινές διαθέσεις -αλλά και πεπατημένες τεχνοτροπίες- με αποτέλεσμα οργασμικά εκρηκτικό. Σε διάρκεια μόλις ενός τετάρτου της ώρας προλαβαίνουν να αποδείξουν πως αξίζουν και με το παραπάνω την προσοχή όσων απολαμβάνουν ξεχαρβαλωμένες κραυγές και απελπισμένους στίχους -και αναζητούν επίσης πρωτότυπους τρόπους να επανέλθουν δριμύτεροι από σκληρά οχτάωρα κάθε είδους. Τα περαστικά μας και στον λάρυγγα του τραγουδιστή που μετά την ηχογράφηση θα πρέπει να πέρασε δύσκολες στιγμές.

Xerxes – Our Home Is A Deathbed (No Sleep Records)

   Σαν να μην έφταναν τα δυο προαναφερόμενα δισκάκια με τον εκκωφαντικό πεσιμισμό τους, έχουμε τους πιτσιρικάδες Xerxes (παρακαλώ, όχι κακεντρεχή σχόλια για το όνομά τους) να μας παραδίδουν μια ακόμη πιο σκοτεινά συναισθηματική κυκλοφορία. Πάλι καλά που δεν έβαλαν στόχο να περάσουν τις Θερμοπύλες.

Οι επιρροές κυρίως από τους Touché Amoré (πότε οι συγκεκριμένοι πρόλαβαν να γίνουν σημείο αναφοράς, αν και μετρούν λίγα χρόνια στο hardcore στερέωμα, αποτελεί αξιοσημείωτο γεγονός) και στην συνέχεια από diy screamo μπάντες είναι ίσως σε σημεία παραπάνω από ό,τι έπρεπε έκδηλες. Ίσως κάπου να εμφανίζονται διστακτικοί να επιλέξουν που ακριβώς να ρίξουν την προσοχή τους – στη μελαγχολία ή στην κοφτή δύναμη;

Επίσης, σε κάποια περισσότερο ήπια μέρη να μην ταιριάζει η ακραία φωνή του τραγουδιστή (κάτι που, για παράδειγμα, οι Envy και οι Pianos Become The Teeth σε ανάλογες περιπτώσεις έχουν «διορθώσει» με το πέρασμα των χρόνων). Όμως οι συνθέσεις τους κεντρίζουν έντονα το ενδιαφέρον και έτσι γλιτώνουν τη γνωστή «ξεπέτα» που συνηθίζεται με τα περισσότερα νέα ακούσματα. Δείγμα λοιπόν πως έχουμε να περιμένουμε αρκετά από την συγκεκριμένη μπάντα στο άμεσο μέλλον.

Μπάμπης  Κολτράνης