Πλέον ο καθένας και η καθεμία μπορεί να πειραματιστεί είτε με μπλιμπλίκια κάνοντας χρήση άπειρων μουσικών προγραμμάτων, είτε ηχογραφώντας με φτηνό εξοπλισμό οτιδήποτε κινείται και βγάζει ήχο. Από την παραδοχή βέβαια του Brian Eno και των Kraftwerk ότι τα πάντα εκεί έξω είναι μουσική μέχρι αυτό που συμβαίνει σήμερα με τον πάσα ένα να βιαιοπραγεί στο όνομα της πρωτοπορίας υπάρχει μια σεβαστή απόσταση.

Ο Aidan πάντως προσπαθεί αρκετά να ξεφύγει από νόρμες που και ο ίδιος έχει θέσει για τον εαυτό του με την ως τώρα δισκογραφική του παρουσία. Αρκεί να υπολογίσουμε τους 4-5 προσωπικούς δίσκους που βγάζει ετησίως, συν τις συνεργασίες του με άλλους συνοδοιπόρους, συν τα άντερά του που κυκλοφορεί με τους Nadja, όπου παίζει μαζί με την Leah Buckareff, για να χάσουμε εντελώς την μπάλα. Ενίοτε την χάνει και ο ίδιος μιας και η υπερπροσφορά του έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή, ιδιαίτερα μέσα στο 2011, αρκετών «μπερδεμένων» δίσκων στην προσπάθεια του να αποφύγει τα τετριμμένα.

Εδώ όμως, στον ουσιαστικά πρώτο του δίσκο για το 2012, στο Closure Axioms, επιστρέφει στα βασικά καθώς εισέρχεται στο studio και ηχογραφώντας ζωντανά, χωρίς καμία παρεμβολή, δημιουργεί έναν καθαρά ambient δίσκο. Απέριττες συνθέσεις που με την όλη ατμόσφαιρα που δημιουργούν δεν προσπαθούν να εκμαιεύσουν κανένα συναίσθημα αλλά κυλάνε γαλήνια. Πιο πολύ minimal παρά drone -δηλαδή θορυβώδης- θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο δίσκος αυτός, με το πρώτο μέρος να αποτελείται ουσιαστικά από μια συνεχή ροή θολών κιθαριστικών ηχοχρωμάτων που μας θυμίζουν προηγούμενες δουλειές του.

Κατά το πέμπτο κομμάτι, με το όνομα “Open Set I”, ακούμε λυρικά αρπίσματα τα οποία μας εισαγάγουν στο δεύτερο ίσως πιο ενδιαφέρον μέρος του album. Στη συνέχεια βέβαια και εδώ οδεύουν οι ήχοι σε ένα ήπιο ατμοσφαιρικό χάος, όπου μένει στον ακροατή και στην ακροάτρια να συνθέσουν δικές τους εικόνες που τους έρχονται στο μυαλό μεταφράζοντας τους κιθαριστικούς χρωματισμούς κατά το δοκούν.  Για κλείσιμο επανερχόμαστε σε επαναλαμβανόμενα παιξίματα που καταλήγουν εκεί από όπου ξεκίνησε η ακρόαση μας, σε ένα είδος απόλυτου ζεν.

Ένα album λοιπόν το οποίο ναι μεν δεν έχει κάτι το πρωτοπόρο στη σύλληψη και στη μορφή του, αλλά σίγουρα αποτελεί μια άκρως ενδιαφέρουσα προσπάθεια και μια καλή ευκαιρία γνωριμίας και πρώτης επαφής με το δαιδαλώδες και πολυεπίπεδο έργο του Καναδού πειραματιστή. Έπεται μάλιστα και συνέχεια με τις επόμενες κυκλοφορίες του που αναμένονται προσεχώς.

Μπάμπης Κολτράνης