Διπλό βιωματικό πέρασμα στην αυθεντική ρίζα της σύνδεσης ζωής και δημιουργίας

Οι αγαπημένοι The EX βρέθηκαν στην Αθήνα (στις 2/11/2025) και έπαιξαν ζωντανά πάνω στη σκηνή του Gazarte. Για να μοιραστούν την τελευταία μουσική συλλογή τους με «διηγήματα, σουρεαλιστικές ονειροπολήσεις, δυσοίωνες προειδοποιήσεις και παροτρύνσεις για δράση» (όπως γράφουν και οι ίδιοι για το If Your Mirror Breaks συμπεριλαμβάνοντας σε αυτό αφιέρωση για τον εκλιπόντα Steve Albini).

Οι Lungs άνοιξαν τη βραδιά σε ρυθμούς «παράταιρους» και με «ψυχεδελικό τρόπο» ευδιάθετοι. Η ζωτικότητα τους πάνω στη σκηνή ήταν αυτό που έμεινε από την εμφάνισή τους.

Όταν βγήκαν ωστόσο οι The Ex το έκαναν για να καταστείλουν το πνιγηρό της μοναξιάς, του κατακερματισμού και της χαύνωσης και να μας δείξουν τα πώς της ενότητας. Την ενότητα με το κοινό, την ενότητα με τον εαυτό τους, την ενότητα της πολιτικής με την αισθητική και της δημιουργικότητας με το υπαρξιακό, πέρα και από genres. Με την παροδική τους εμφάνιση έφεραν ξανά το ουσιώδες στην ατμόσφαιρα. Ειδικά, στην εποχή που η ριζοσπαστικότητα φαντάζει έξαλλη και γραφική μόδα ως ακόμη ένα label για ατίθασους. Αυτό που παρουσιάστηκε εξάλλου από τη μουσική συλλογικότητα από την Ολλανδία ήταν το αποτέλεσμα της αισθητικής-πολιτικής καλλιέργειας χρόνων στην αυτό-οργάνωση, της ανθεκτικότητας που δίνει η βαθιά γνώση και της αυθεντικότητας του τρόπου ζωής, της ανθρώπινης σύνδεσης και της συνολικής κοσμοαντίληψης. Έπαιξαν καταιγιστικά όλα τα τραγούδια από το νεότερο τους δημιούργημα «χτυπώντας τον παλμό του χρόνου» ανάποδα για την μέτρηση του τέλους μιας άθλιας εποχής. Στο encore μας χάρισαν ακόμη δυο κομμάτια από το προηγούμενο 27 Passports.

Η επινόηση τελικά που ξεκίνησε από το κίνημα των καταλήψεων μέχρι το χάσιμο στον αυτοσχεδιασμό και τις μουσικές παραδόσεις της Αφρικής μας έγνεψε πώς δεν έχουν χαθεί ούτε έχουν αφομοιωθεί όλα αυτά, ότι δεν ζούμε σε ρυθμούς Black Friday από μέρα σε μέρα και πως οι καιροί της διευθυντικής και εταιρικής «αυτό-οργάνωσης» μπορούν να «εξαφανιστούν» με ένα τελετουργικό επαναφοράς. Ο σεβασμός στην ιστορία και η γλυκύτητα τους ήταν η εκδίκησή τους εκείνο το βράδυ και αυτό που άφησαν σαν φόρος τιμής.

---

Το δεύτερο live αφορά τον Bob Mould, πατέρα όλων όσων απέκτησαν – πέρα από την οξύτητα των punk και hardcore ακουσμάτων – , το αντισυμβατικό στο alternative, το indie και το grunge.

Το άνοιγμα έγινε από τον Che Arthur που βγήκε παίζοντας με μια μόνο ακουστική κιθάρα,έχοντας όμως το «γρέζι»λίγο στην φωνή που μπορεί να θύμιζε κάπως τον Greg Sage και τον Jeffrey Lee Pierce. Είχε την δική του folk προσέγγιση ωστόσο, το κοινό όμως ζεσταινόταν για τον ερχομό του αεικίνητου 65χρονου αργότερα.

Ο Bob Mould όταν βγήκε, κέρδισε αμέσως τους «πάλαι ποτέ» πιτσιρικάδες ακροατές του ίσως και από την περίοδό του με τους Husker Du. Αυτούς που θα περίμεναν την αισθητική αναβίωση ενός Zen Arcade μπροστά τους, χιλιοπαιγμένη και εξίσου αναλλοίωτη. Με την Here We Go Crazy Tour που τον έφερε εδώ, απέδειξε πως και μόνος του με μια ηλεκτρική κιθάρα μπορεί να κοντράρει μετά από πολλά χρόνια την ένταση και την αντοχή των Sugar. Αξιοσημείωτο πως δεν έκανε παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια και μόνο μια ή δυο φορές σταμάτησε να ξεκουραστεί, με την ζωτικότητα του περισσότερο πνευματική και λιγότερο σωματική.

Όλο τοs etlist δεν κούρασε καθόλου, από το “Flip Your Wig” μέχρι το “If I Can’t Change Your Mind” και το “Something I Learned Today” και “Makes No Sense at All” κράτησε το κοινό σε εγρήγορση συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν μέσω και των σχολίων του για την κατάσταση στην Αμερική και τη θέση του απέναντι σε αυτό που υψώνεται εκεί και παντού. Η αξιοπρέπεια του πάνω στη σκηνή «προπορεύτηκε», «ψημένη» μαζί με τη συνέπεια χρόνων στη διαμόρφωση και στην επίδραση από/σε μια σειρά από θέματα. Όπως, στον ήχο και τον «ηλεκτρισμένο» στίχο, έτσι ακριβώς και στην υπεύθυνη στάση του απέναντι στα σημαντικά πολλά και διαφορετικά ζητήματα, στη συνεχή υπενθύμιση της ύπαρξης του συλλογικού, στην κριτική στον ψηφιακό πολιτισμό, στον διαχωρισμό του σχετικά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό.

Ελπίζουμε να τον δούμε με τους Sugar καθώς έχει ακουστεί πώς θα βγουν ξανά περιοδεία…

NIKOPOL

ΥΓ. Ευχαριστούμε θερμά τον Ζαφείρη Πετρόπουλο για την φωτογραφία!