Μέσα στο σωρό των κυκλοφοριών χάνονται διάφορα άλμπουμ που θεωρούμε ότι θα βγάζαμε εύκολα συμπεράσματα ακούγοντας τα. Αμ δε! Οι The Ex ποτέ δεν ήταν μια εύκολη περίπτωση εξάλλου, αλλά ούτε και το να μη σε τραβήξει η μουσική και ο λόγος τους από τη στιγμή που θα τους άκουγες. Δεν είναι υπερβολή, μάλιστα, να πούμε ότι από το 1979 που γεννήθηκαν εντός του κινήματος των καταλήψεων στο Άμστερνταμ μέχρι και σήμερα παραμένουν μια από τις πιο σταθερές πολιτικά και ποιοτικά μπάντες της εποχής μας, αν όχι η μονάδικη. Αυτή η μοναδικότητα της οφείλεται όχι μόνο στις πίσω της σελίδες, βλ. παλαιότερο κείμενο μας), αλλά στον τρόπο που πάντα ξέφευγε από αυτές γράφοντας νέες, άγνωστες και περιπετειώδεις.

Στο νέο τους άλμπουμ δεν συναντάμε κάποια ιδιαίτερη έκπληξη, αλλά ούτε κάποια στασιμότητα φαίνεται να απλώνει τα δίχτυα της. Υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι με τα χρόνια γίνονται πιο μελωδικοί χωρίς αυτό να αλλοιώνει τον πλούσιο χαρακτήρα τους. Σε αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο η αλλαγή στη θέση του τραγουδιστή, αλλά και πάλι φαντάζει φυσικό η συνθετική πορεία μιας μπάντας που έχει παίξει τόσα διαφορετικά θέματα, να τείνει προς την απλότητα, όπως και η στιχουργική της. Μια απλότητα που ο ήχος της όσο κι αν θυμίζει παλαιότερες δουλειές τους, τόσο σε κερδίζει κατευθείαν με την ειλικρίνεια του. Με τις ιδέες να ξεπηδάν σαν να κουβαλάνε την δυναμική της πρώτης στιγμής που γεννήθηκαν.

Τα τραγούδια κυλάνε κουβαλώντας έναν γλυκό θόρυβο και ένα οξύ νου χωρίς κάποια παύση πλαδαρότητας ή επαναληψιμότητας. Η ένταση χτίζεται αναλόγως της σύνθεσης και μια φωτεινή αχτίδα αγγίζει πλέον ανά στιγμές τα μουσικά ερωτηματικά τους. Κάθε κατάφαση στο κάλεσμα τους βγαίνει άδολα! Αυτά στη ζωντανή τους μορφή θα έχουμε την ευκαιρία να τα βιώσουμε στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ιωάννινα τέλη αυτού και αρχές του επόμενου μήνα.      

Μπάμπης Κολτράνης