Γραμμές πάνω στη νύχτα που χαράσσονται από διαφορετικές κατευθύνσεις και στο τέλος τέμνονται. Τις ακολουθούμε ντυμένοι στο χρώμα τής νομίζοντας ότι θα μας οδηγήσει κάπου, αν και η μόνη υπαρκτή έξοδος δεν είναι αυτή που δείχνει το σήμα που αναβοσβήνει σε περίπτωση κινδύνου, αλλά το αδίστακτο πρωί.                                                                          Αυτό, όμως, ακόμη θα αργούσε όταν και ξεκίνησαν την βραδιά στο Arch οι Mr. Highway Band οι οποίοι διέθεταν ένα πολύ δεμένο σύνολο μουσικών και συνθέσεων. Απλώς υπήρχε η αίσθηση στον ήδη σχεδόν γεμάτο χώρο ότι δεν κολλούσαν ως ήχος με τα σχήματα που θα ακολουθούσαν καθώς αυτό το ‘70s rock ύφος δεν είχε ούτε αρκετό σκοτάδι, ούτε αρκετή ένταση για να κουβαλήσει στις πλάτες του. Εντούτοις, πέραν την αφιέρωσης ενός κομματιού τους στην πολύπαθη και αγωνιζόμενη Παλαιστίνη, ζέσταναν την βραδιά με τον λυρισμό τους.                                                                           Στη συνέχεια εμφανίστηκαν οι The Steams, μια ήδη αναγνωρισμένη αθηναϊκή μπάντα με εξαιρετικά δυναμικές επιδόσεις. Κι εδώ βέβαια το σκοτάδι αναζητούνταν και αν υπήρχε μια νοητή γραμμή με το όνομα το οποίο μας έφερε στον μάλιστα sold out χώρο, αυτή πατούσε πάνω στην ξενοιασιά μελωδιών μιας άλλης εποχής. Όλα τα τραγούδια τους διέθεταν ένα εκρηκτικό φινάλε και σίγουρα αυτό το στοιχείο τους βοήθησε να φέρουν την νύχτα πιο κοντά στο επίκεντρο της.           Μετά, λοιπόν, από δύο ώρες παρακολούθησης των τεκταινόμενων επί σκηνής ήρθε η στιγμή της εμφάνισης των The Underground Youth. Το εναρκτήριο “Collapsing Into Night” υποδήλωνε ακόμη και ως τίτλος αυτό που θα επακολουθούσε. Από το πρώτο βουητό τους στον τοίχο πίσω προβάλλονταν επαναλαμβανόμενες σκηνές από ασπρόμαυρες arthouse ταινίες, κάτι που ταίριαζε απόλυτα με τη μουσική τους σε βαθμό που θα μπορούσε αυτή να ήταν το τότε επίσημο σάουντρακ τους. Μια μουσική που αναμειγνύει με πρωτότυπο μα και ξερό τρόπο το πρωτόλειο post punk με το πρώιμο rock ‘n roll και όλο αυτό ενισχυμένο με δόσεις ανεμελιάς μπροστά σε ένα χείλος γκρεμού! Μάλιστα η γλυκιά ροή των κατά κύριο λόγο παλαιότερων κομματιών τους από την πλούσια δισκογραφία τους αποτέλεσε μια ιδανική ηχητική αντιπαράθεση απέναντι στην βροχή που έπεφτε έξω. Η απλότητα τους θύμιζε σταγόνες στο πρόσωπο και το encore την αστραπή που σταματά την καταιγίδα. Ας κρατήσουμε, λοιπόν, τις αναμνήσεις αυτής της βραδιάς μέχρι την επόμενη φορά που θα ξανάρθουν ή θα ξαναβρέξει!

Μπάμπης Κολτράνης