Zeal & Ardor – Stranger Fruit (MKVA)

Ιδέα δεν είχα περί Zeal & Ardor.

Ένα αυτοματοποιημένο shuffle με σύστησε στο Devil Is Fine πριν λίγες μέρες και , ούσα καταπιασμένη με το να καταχωνιάζω σε κούτες την πραμάτεια μου, άργησα να ανακόψω την πορεία της λίστας πριν περάσει στο Stranger Fruit.

Μία βδομάδα μετά ξεκλέβω μια ώρα από την κάθε μου μέρα για τα δεκάξι κομμάτια του δίσκου – σημάδι ότι κάποια στιγμή θα ’θελα να βάλω στην άκρη λίγες λέξεις γι’ αυτά.

Ιδέα δεν έχω επί της ουσίας για την ιστορία των Αφροαμερικανών και τα χρόνια της (μη κεκαλυμμένης) σκλαβιάς τους. Μόλις το ’99 έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο της Χάριετ Μπίτσερ Στόου και έτσι, λογοτεχνικά και ρομαντικοποιημένα, μου κοινωνήθηκε το γεγονός της καταπίεσης, της δουλείας, της αποκτήνωσής τους τον 19ο αιώνα.

Φυσικά, όλα αυτά έλαβαν χώρα μόνο στην επιφάνεια της συνειδητότητάς μου. Η ζωή μου συνεχίστηκε κανονικά.

We all heard the stories… to bring you to your knees. And no one’s gonna help you now”, αυτά τα λόγια ξεστομίζει στο “Intro” ο Gagneux χωρίς ίχνος απειλής, σχεδόν στοργικά, προϊδεάζοντάς μας για ό, τι θα επακολουθήσει.

Η ιστορία θα φύγει από το μπολιασμένο έδαφος μιας λογοτεχνικής σελίδας, θα φωλιάσει μες σε μια απροσδόκητη μίξη metal και gospel ήχων, θα πάρει διαστάσεις κατήχησης. Δεν θα κρυφτεί πίσω από το παραπέτασμα του μοναχικού αγωνιστή που προσπερνά με άνεση τις κακοτυχίες της μοίρας του, αλλά θα φέρει στο προσκήνιο τους νεκρούς πάνω στον χαμό των οποίων πλέχτηκε ένα νήμα σιωπής και εγκαρτέρησης ώστε να μη μας σοκάρουν οι μαύρες πτυχές της πάλλευκης ελευθερίας μας (“Bring the dead down low, Bring the dead body down to the graveyard, son. You can’t run, you can’t hide” – “Gravedigger’s Chant”).

Τραχιά φωνητικά συνοδευμένα από έντονο percussion θα ουρλιάξουν στα έγκατά σου να παραμείνεις παρών, μάρτυρας της φρικωδίας αλλά και της δίψας για αλλαγή (“Don’t You Dare”).

Μη βιαστείς να νεύσεις αποδοκιμαστικά. Εδώ δεν θα βρεις οδηγίες για να προσποιηθείς τον σωστό λυρικό επαναστάτη ούτε μια καρικατούρα εμμονικής ιδεοληψίας καμουφλαρισμένη ως avant garde πειραματισμό. Μόνο μπόλικες ερωτήσεις και το παζλ που συνθέτει τις απαντήσεις τους.

We are the last of the legion and slave to none.

 

 

Βικτώρια Λαμπροπούλου

 

Leave a Reply

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. Log Out /  Change )

Twitter picture

You are commenting using your Twitter account. Log Out /  Change )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. Log Out /  Change )

Connecting to %s

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.