Ένα αρχικό ζήτημα όσον αφορά τα ανεξάρτητα δισκογραφικά label είναι με ποιον συνεργάζονται. Μια σκέψη η οποία ήδη υπάρχει γενικότερα στον χώρο των εργασιακών κολεκτίβων. Γιατί μπορεί να ξεκίνησε από το μεράκι μιας παρέας ή ενός ατόμου η έναρξη ενός δισκογραφικού label, αλλά όταν καταλήγει να εντάσσεται πλήρως στην μουσική βιομηχανία, κάπου χάνεται ο χαρακτήρας που είχε όταν πρωτοφτιάχτηκε. Δεν εκπλήσσουν τα παραδείγματα του παρελθόντος όπως η βρετανική Factory που μετά την εμπορική επιτυχία που γνώρισε παρέδωσε πνεύμα στις πολυεθνικές. Η πολιτική είναι η ενσωμάτωση της οποιαδήποτε φωνής στη μουσική βιομηχανία η οποία μπορεί να αποφέρει κέρδη.

Βέβαια θα μπορούσε να επικαλεστεί με βαριά την συνείδηση του ο συνήγορος του διαβόλου πως είναι αναγκασμένη η χ πλευρά να κάνει κάποιες υποχωρήσεις για να φτάσει η μουσική της όσο γίνεται πιο μακριά. Μόνο βέβαια να τεθεί πλέον η νέα πραγματικότητα με την παντοδυναμία του Διαδικτύου, μάλλον το προηγούμενο επιχείρημα καταρρίπτεται με ευκολία. Τι γίνεται όμως αν δεχτούμε πως τελικά οι αγνές προθέσεις δεν οδηγούν αναγκαστικά στην κόλαση; Αν οι παραχωρήσεις στην βιομηχανία περιορίζονται μόνο σε αυτές που δεν μπορούν να αποφευχθούν; Για να μην κατηγορηθούμε ως απόλυτοι, δεν θα είχαμε κανένα λόγο να φανούμε δύσπιστοι για κάποιον ο οποίος ενώ ταυτόχρονα επικαλείται την ανεξάρτητη μορφή έκφρασης, εντούτοις δεν διστάζει να συνεργάζεται σε ένα μικρό βαθμό με ορισμένες μορφές της σύγχρονης αγοράς. Τι γίνεται όμως αν ο ολοκληρωτικός έλεγχος των κινήσεων του σε οικονομικό επίπεδο, ανήκει σε αυτήν; Πως αλλιώς να χαρακτηριστεί εκτός από υποκρισία η αναφορά της κατ’όνομα ανεξαρτησίας, όταν την διανομή και το marketing ενός συγκροτήματος ανήκει αποκλειστικά σε παρακλάδια πολυεθνικών;

Ιδού λοιπόν μια τρανή απόδειξη διασύνδεσης ανεξάρτητων label με την Sony πάνω σε βασικά θέματα όπως η προώθηση και η διανομή της μουσικής. Η Red Distribution έκανε την εμφάνιση της το 1979 όταν και κυκλοφόρησε στις Η.Π.Α. με το παλιό της όνομα τα δυο πρώτα album των Metallica, αλλά πλέον ανήκει στην Sony. Διαχειρίζεται πάνω από εξήντα ανεξάρτητα δισκογραφικά label και στην σελίδα της, έχουμε την χαρά να βλέπουμε punk σχήματα δίπλα σε ονόματα όπως οι Backstreet Boys! Αυτό βέβαια δεν λέει κάτι από μόνο του, όσο η εικόνα που πλασάρουν εταιρίες όπως η Southern Lord, η Epitaph, η Fat Wreck και πολλές άλλες που βρίσκονται στην λίστα εδώ . Μια εικόνα που αποτελείται από καλέσματα στην αυτονομία στην έκφραση και τονίζει τον underground χαρακτήρα της. Δεν σπανίζει βέβαια το γεγονός κυκλοφορίες από αυτές τις εταιρίες να κοσμούν top100 πωλήσεων, κάνοντας τελικά πλούσιους όχι μόνο τους δημιουργούς τους. Πως άραγε συμβαδίζουν οι επαναστατικοί στίχοι των Against Me! Με την διάθεση τους από καλοντυμένους γιάπηδες; Το άγριο ύφος των μεταλλικών label όπως η Metal Blade, Relapse, Century Media με απογευματινά meeting που οι συμμετέχοντες βαριούνται να αναλύουν δείκτες πωλήσεων;

Απέναντι σε όλα αυτά δεν βγαίνει μόνο κάποια είδους απελπισία για τον άδικο τούτο κόσμο. Υπάρχουν προσπάθειες, μουσικοί και underground δίκτυα που δεν ελέγχονται από κανέναν και σε ορισμένες περιπτώσεις πετυχαίνουν πέρα από μουσική να παράξουν και ένα αντιθετικό προς την μουσική βιομηχανία λόγο. Ασχέτως αν οι Godspeed! You Black Emperor έχουν κάνει και αυτοί αρκετές παραχωρήσεις, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε ως κίνηση ματ αυτό το οπισθόφυλλο του παλαιότερου τους δίσκου όπου φαίνεται ξεκάθαρα η “άγνωστή” διασύνδεση των δισκογραφικών εταιριών με άλλους τομείς του παγκόσμιου εμπορίου όπως πχ η βιομηχανία όπλων (κίνηση η οποία έγινε εν καιρώ αμερικάνικης επέμβασης στην Ανατολή και καταδείκνυε το άτοπο των αντιπολεμικών κηρυγμάτων διαφόρων φωνών από τον χώρο του Θεάματος), ή το πρόσφατο κείμενο τους που στάλθηκε ως απάντηση στα Polaris Awards όπου και κέρδισαν ένα βραβείο συνοδευόμενο από ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό.

Μπάμπης Κολτράνης