Πάλι έπαιζε αυτό το καταραμένο τραγούδι. Και να ήθελε να το ξεχάσει δεν γινόταν. Τελικά ξεχνάς μόνο όσα θες να θυμάσαι για πάντα και όχι το αντίθετο. Ακόμη δεν μπορούσε να καταλάβει αν με όλες αυτές τις αναμνήσεις ένιωθε μόνη ή χωρίς αυτές θα ένιωθε πιο μόνη. Γύρω της απόψε ήταν κόσμος. Δεν τον έβλεπε. Η μουσική είχε ήδη ξεκινήσει να παίζει. Δεν την άκουγε. Μια φωνή επέβαλε μια ολοκληρωτική σιωπή. Ήταν η δική της. Οι αποστηθισμένοι στίχοι την επανάφεραν στο κέντρο των χλωμών φώτων. Την ζάλιζαν. Ο ρυθμός όμως την κρατούσε όρθια. Κάθε αρχή είναι δύσκολη, σκέφτηκε. Θα τα κατάφερνε όμως. Και όλα αυτά τα ερωτικά κλισέ θα τα μεταμόρφωνε σε κάτι ολοδικό της. Ήταν σίγουρη για αυτό. Και όχι μόνο για απόψε.

Μπάμπης Κολτράνης