Μετά από αρκετό καιρό (από το Farm του 2009) έχουν πάλι την ευκαιρία να σπάσουν τη σιωπή, παίζοντας εκείνο το γνώριμο ήχο της παραμορφωμένης κιθάρας, μαζί με την χαρακτηριστική «τεμπέλικη» φωνή να σέρνεται μέσα στα τραγούδια τους.

Οι Dinosaur Jr. (με την αρχική σύνθεση των J. Mascis, Lou Barlow και Murph) ξεκινώντας από το Amherst της Μασαχουσέτης από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, διαμόρφωσαν τον εναλλακτικό ήχο μέσω της αμοιβαίας επίδρασης και επιρροής με συγκροτήματα σαν τους Sonic Youth. H συνεισφορά τους είναι αρκετά σημαντική και το καταλαβαίνουμε περισσότερο όταν ακούμε στο grunge, να ακολουθούνται τα μουσικά μονοπάτια που άνοιξαν (είναι γνωστή η συναυλιακή -και όχι μόνο- σύμπραξη με τους Nirvana).

Το δέκατο τους album I Bet On Sky, αναδίδει την ανάλαφρη αισθητική που βρίσκουμε στην indie Αμερική της δεκαετίας του 1990 και υπάρχει στις ταινίες των Kevin Smith, Hal Hartley και τις δημιουργίες των Husker Du, Pavement, Μudhoney κ.α.

Αυτό όμως που απλώνεται στον ήχο, είναι η νοσταλγία για την εφηβική μελαγχολία του επιθετικού αλλά και εύθραυστου γρατσουνίσματος της φωνής. Η rock «ευαισθησία» αναβλύζει με τέτοιο παλιομοδίτικο τρόπο που μπορεί κανείς να φανταστεί πως θα κρύβουν και άλλη παρόμοια μουσική στα ντουλάπια τους και η οποία βγαίνει προς τα έξω μετά και την επανασύνδεση τους το 2005.

Το κιθαριστικό pop αποτέλεσμα συντελείται και εδώ με την ιδιαιτερότητα της μουσικής διαδρομής, ανθρώπων που στα νιάτα τους ασχολήθηκαν με την αναθεώρηση του hardcore/punk. Επίσης το όμορφο εξώφυλλο που έφτιαξε ο Travis Millard (Fudge Factory Comics) ταιριάζει απόλυτα με την αισθητική τους και τα νοήματα των στίχων τους.

Μπορούμε να πούμε πως συναρμολογούν όλον εκείνο τον ήχο που απελευθέρωσε συνθετικά το σύγχρονο αμερικάνικο underground, αμφισβητώντας παράλληλα και τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Η συνέπειά τους σε αυτό που έχουν μάθει να κάνουν τόσα χρόνια, αποβαίνει σε κάποια σημεία αναμενόμενη. Σε κάποια τραγούδια όπως π.χ. τα “Rode” και “I Know It Oh So Well”, τεμαχίζουν τον ήχο μέσα σε συγκεκριμένες κιθαριστικές φόρμες για συναυλιακά καλούπια που καταντούν βαρετά και μονότονα.

Στοιχηματίζουμε στον χειμωνιάτικο ουρανό που έρχεται κατά ‘δω πως στο αβέβαιο μέλλον, τα παππούδια θα έχουν να πουν περισσότερα γλυκά, σπαρακτικά και ανέμελα τραγούδια για την Freak Scene (το fan club τους, από το ομώνυμο κομμάτι) που περιμένει…

NIKOPOL