Ο ρυθμός αναμοχλεύει τον αφρό των ημερών. Ανάμεσα του, όλα κινούνται, όχι όμως προδιαγεγραμμένα. Κάθε νότα πέφτει σαν σκιά στον τοίχο που μένει στέρεος. Οι εντάσεις παλινδρομούν χωρίς όμως να γέρνει η πυξίδα κάπου. Δύσκολο αλλά τελικά όχι αδύνατο να βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ παραλυτικής ακινησίας και ανέμελου χορού, μεταξύ φόβου και τόλμης. Ούτε αφοπλιστική μελαγχολία, ούτε προκάτ ευδιαθεσία υπάρχει εδώ για να προκαταβάλλει την περιπλάνηση.

Ότι χρειάζεται είναι ένα σημείο να στηριχθείς και ένα τέμπο για να βαδίσεις, αργό ή γρήγορο, δεν έχει σημασία. Τα μάτια σαν δυο πελώριοι φακοί ανιχνεύουν το προφανές που όμως κρύβεται καλά πίσω από μισοσκισμένες ρεκλάμες και σακατεμένους δρόμους. Μεταξύ μοναξιάς και οχλαγωγίας δεν υπάρχει κενό. Μεταξύ πανηγυρικών θούριων που προμηνύουν την πτώση και σκυθρωπών χαιρετισμών που προκαταβάλλουν το αύριο, δεν υπάρχει ζωή. Διακριτότητα, συνείδηση, βάθεμα ενάντια σε τίτλους επικεφαλίδων, ταυτοποιήσεις, διασταυρώσεις στοιχείων.

Ο Cristian Vogel κατάγεται από την Χιλή, έζησε στην Αγγλία και διαμένει πλέον στην Βαρκελώνη. Αυτός είναι ο 14ος δίσκος του. Τα παραπάνω είναι μια λειψή απόπειρα να περιγραφούν τα προκλητικά ακούσματα που περικλείονται εδώ. Η καλύτερη δοκιμή όμως είναι η ακρόαση.

Μπάμπης Κολτράνης