“Give in  Ride the punk nostalgia wave  For all it’s worth  Recycle the name of my old band  For a big reunion tour  Sing all those “hits’ from the good old days  ‘Bout how bad the good old days were

And the orthodox  Fundamentalism faction of the crowd  Will say, “Horary!”  How politically correct  He’s quit trying different ideas at last  Obeying the same kind of stodgy rules  Punk used to rebel against

Buy my snake oil  This is all I’ve got to say  Bought it once, now buy it twice  Repackaged on CD

Yeh, keep on buying my snake oil  Till my well runs stinking dry  I’ll be your institution  Until the day I die  Who cares if inspiration’s gone  It’s safe in this here stall  I’ll give the fans just what they want  And nothing else at all”

Στίχοι Jello Biafra από το 1994.

Οι επανενώσεις συγκροτημάτων είναι μια πονεμένη ιστορία στον χώρο της μοντέρνας μουσικής. Ας επικεντρωθούμε στον σκληρό ήχο όπου τα αποτελέσματα φαντάζουν εμφατικά γελοία κάνοντας την ανάσταση σχημάτων να δημιουργεί στην καλύτερη των περιπτώσεων μια τρύπα στο νερό και στην χειρότερη μια γερή μπάζα.

Πως αλλιώς εκτός από τραγικοί μπορούν να χαρακτηριστούν οι κάθε Sex Pistols οι οποίοι πριν λίγα χρόνια βγαίνοντας ξανά στο πάλκο παρωδούσαν κυνικά την παρωδία των εφηβικών τους χρόνων; Μήπως οι Strife είναι καλύτεροι που έπαιζαν σε reunion tour κομμάτια που τα περισσότερα μιλούν για το straight edge, ενώ τώρα το έχουν εγκαταλείψει; Ακόμη χειρότεροι οι Youth Of Today όντας 40αρηδες που τραγουδούν αποκλειστικά εφηβικά άσματα και οι Misfits από τους οποίους έχει μείνει μόνο ένα ιδρυτικό μέλος συνεχίζοντας να προσβάλλει την μνήμη ενός σημαντικού συγκροτήματος. Τέλος, ας μην σχολιάσουμε την περίπτωση των Dead Kennedys όπου έφτασαν στα δικαστήρια για την απαρχή ή όχι της περιοδείας του group χωρίς τον διαφωνήσαντα Jello.

Η λίστα όχι μόνο δεν τελειώνει αλλά συνεχώς ανανεώνεται, με την οικονομική κρίση να οδηγεί όλο και περισσότερα συγκροτήματα στον δρόμο των tour managers, των remastered κυκλοφοριών και της δεύτερης ευκαιρίας να αποδείξουν τα αναπόδεικτα.

Το βασικό ερώτημα βέβαια που τίθεται είναι τί έχει να πεί μια μορφή έκφρασης που γεννήθηκε από πιτσιρίκια στήνοντας δίκτυα αλληλεγγύης και τοπικές σκηνές, εκφρασμένη σήμερα από τιμημένα γηρατειά ή απλώς σιτεμένα παλικάρια. Η απάντηση είναι πως πιθανότατα δεν έχει να προβάλλει τίποτα σημαντικό το οποίο να έχει την δικιά του επίκαιρη ή μη αυταξία. Θέλει όμως το κάθε σχήμα αυτής της κατηγορίας να πεί κάτι καινούργιο ή απλά βολεύεται κρυμμένο αναπαυτικά στις πίσω του σελίδες; Εδώ καλούνται και οι πιστοί ακόλουθοι του group να απαντήσουν και αυτοί με την σειρά τους αν βολεύονται με αναμασήματα και αναπολήσεις του χτες, αδιαφορώντας να ψάξουν απαντήσεις και μέσα από την μουσική για το σήμερα. Περίπτωση που αρκετά πιστά περιέγραψε ο τραγουδιστής των Dead Kennedys στους στίχους που βρίσκονται στην αρχή του κειμένου.

Ας αφήσουμε όμως την θέσπιση κανόνων και το βαρετό κυνήγι της αναζήτησης εξαιρέσεων σε αυτούς και ας εξετάσουμε τρία παλιά σχήματα που επανήλθαν αυτές τις μέρες στην δράση μετά από χειμερία νάρκη.

 

Refused

 

 

Ίσως η μοναδική περίπτωση σχήματος το οποίο ενώ ήταν ουσιαστικά διαλυμένο, εισήλθε στο studio, πάλεψε με τα όρια του και κατάφερε να βγάλει έναν δίσκο ορόσημο για τον σκληρό ήχο το 1998. Ειδικά στις Η.Π.Α., η επιτυχία ήταν τέτοια που η Epitaph records επανακυκλοφόρησε το Shape Of Punk To Come τρεις φορές μέχρι σήμερα αν και ομολογουμένως η μορφή του μέλλοντος που απεικόνιζαν οι Refused δεν ήταν η μίξη ηλεκτρονικών και άλλων ετερόκλητων στοιχείων με το hardcore που εισέπραξαν πολυάριθμα συγκροτήματα αλλά η πολιτικοποίηση, τουλάχιστον στην μορφή, της όποιας μουσικής έκφρασης.

Αυτό που έλειπε πέρα από το μελαγχολικό τέλος της μπάντας, την εξαφάνιση από το στερέωμα των International Noise Conspiracy στους οποίους επένδυσε εμπορικά ο τραγουδιστής των Refused, Dennis, και την μικρή απήχηση που είχαν οι προσπάθειες των solo δίσκων των μελών της μπάντας, ήταν η περιβόητη περιοδεία με αναφορά στο κύκνειο άσμα τους. Παραδόξως υπερπηδάται ένα 14ετες κενό, την στιγμή μάλιστα που το υλικό εκείνο είχε τον συγκεκριμένο χαρακτήρα του οριστικού τέλους και για αυτό ελευθερωμένου από κάθε πίεση οποιαδήποτε μουσικής ή στυλιστικής φόρμας.

Ποιος θα περίμενε το ’98 πως χρόνια μετά το Σουηδικό αυτό συγκρότημα θα έπαιζε ως μεγάλο όνομα σε γηπεδικά φεστιβάλ, δίνοντας αρχικά εορταστικές συναυλίες στην πόλη από όπου κατάγεται, την Umea; Αρκούν όμως όλα αυτά για να χαρακτηρίσουμε αξιοπρεπής την επιστροφή τους; Η απάντηση ίσως κρύβεται στις ελάχιστες προσδοκίες που έχουμε για το μέλλον τους ως ενεργή μπάντα.

 

Good Riddance

 

 

Κλασσικό καλιφορνέζικο punk rock σχήμα των ‘90s με επιρροές από Black Flag και Bad Religion το οποίο ποτέ δεν έψαξε την εμπορική επιτυχία αλλά μια φιλότιμη πολιτικοποιημένη στάση με την στάση της, καταφέρνοντας να βγάλει μια σειρά σημαντικότατων δίσκων (με κορυφαία τους στιγμή το Operation Phoenix του ’99) για το πολύπαθο αυτό είδος. Ο κορεσμός μετά από 14 χρόνια και ενώ τα πάντα γύρω τους άλλαζαν, επήλθε φυσιολογικά, με μια ειλικρινέστατη δήλωση περί ξοδέματος τους ως μπάντα να συνοδεύει τα μαντάτα.

Να όμως που επανέρχονται με μια νέα περιοδεία παίζοντας το ήδη υπάρχον υλικό τους. Οι τωρινές τους δηλώσεις δεν εξηγούν επαρκώς για ποιο λόγο μια μπάντα που φυλλορόησε πριν 5 χρόνια, να πεθύμησε έτσι απλά να ξαναπαίξει τα παλιά της κομμάτια. Η κίνηση τους να παίξουν και αυτοί την πρώτη τους συναυλία μετά από πέντε χρόνια, στο μέρος από όπου κατάγονται, στο Santa Cruz, φαντάζει άκρως νοσταλγική. Μένει λοιπόν το άμεσο μέλλον για να μας διαψεύσει για μια σύντομη και εγκλωβισμένη στις παλιές μέρες επιστροφή.

 

Verse

 

 

Εδώ τα δεδομένα είναι απλά. Μια hardcore μπάντα αρκετά πολιτικοποιημένη ώστε να μην παλινδρομεί μεταξύ γραφικότητας και επιδεικτικότητας, αποφασίζει να επανέλθει στην δράση μετά από δύο μόλις χρόνια σιωπής και να κατευθυνθεί αμέσως στο studio. Το προηγούμενο τους πόνημα με τον τίτλο Aggression αποτελεί ένα διαμάντι του σύγχρονου επιθετικού ήχου, με την δισκογραφική συνέχεια να αποτελεί ένα εξαιρετικά δύσκολο τόλμημα. Το όνομα πάντως του νέου δίσκου Bitter Clarity, Uncommon Grace προμηνύει κύματα κιθαριστικού θορύβου, σπαρακτικές μελωδίες και αχαλίνωτες φωνές να φτύνουν αλήθειες.

Συναυλίες τους προγραμματίζονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, με την ζωντανή τους παρουσία να παραμένει το δυνατό τους σημείο όπως κάθε punk hardcore σχήμα που σέβεται όχι μόνο τον εαυτό του αλλά πιστεύει κάθε σημείο αυτού που εκκωφαντικά εκφράζει. Δεν θα ήταν λοιπόν άσχημη ιδέα να ποντάρουμε στο όνομα τους ως την έντιμη επιστροφή της σεζόν στον σκληρό ήχο, πάντα βέβαια με το αναμενόμενο ρίσκο. Ποιος ξέρει ποιο συγκρότημα θα αναδειχθεί από τις στάχτες του καλοκαιριάτικα που είναι παχιές οι μύγες και τα φεστιβάλ πληρώνουν αδρά.

 

Μπάμπης Κολτράνης