Πολλά έχουν γραφτεί για την ποίηση, τα πιο πολλά φανφαρώδη, άχρηστα και ματαιόδοξα. Γιατί άραγε οι λέξεις να αποζητούν εξήγηση, επιβούλευση ή παρηγοριά; Στέκονται απλά εκεί, ξεφεύγοντας από τον δημιουργό τους, πολύτιμες πέτρες που η χρήση τους τις λειαίνει και ενίοτε τις κάνει να παραμένουν ανθεκτικές στον χρόνο.

Ερχόμενοι στο σήμερα, είναι αλήθεια πως, σε αντίθεση με την τεταμένη εποχή που ζούμε, η ποίηση και γενικότερα οι τέχνες σιωπούν όλο και περισσότερο απέναντι σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Έννοιες όπως «στρατευμένη τέχνη» έχουν εξωραϊστεί ή εξοριστεί σε περασμένα χρονικά, σε μερικές περιπτώσεις όχι άδικα μιας και το πολιτικό στην προσωπική έκφραση κατέληξε να μεταφράζεται σε προπαγανδιστικό, ξύλινο και γλωσσικά νεκρό.

Ο Αυστριακός Erich Fried στοχεύει στην πολιτική τοποθέτηση. Όχι όμως αυτή που υιοθετεί, ούτε αυτή που προβοκάρει απλώς. Χρησιμοποιώντας τη λογική, την ειρωνεία και την απλότητα καταφέρνει μέσα από ωμές φράσεις να θέτει ερωτήματα συνήθως βίαια χωρίς όμως να τα αφήνει να αιωρούνται μετέωρα. Η στάση των γραφόμενών του είναι αταλάντευτα εχθρική απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, κάτι το οποίο πλήρωσε στην προσωπική του ζωή, όταν κατηγορήθηκε για συμμετοχή στη RAF.

Μπάμπης Κολτράνης