Όταν είσαι λάτρης του ήχου του πιάνου δεν μπορεί να μην επηρεαστεί η σκέψη και, κατ’ επέκταση, η φαντασία σου από το τέταρτο, νέο album των Anoice, The Black Rain. Με έδρα τους το Τόκιο αποτελούν μια μπάντα έξι ατόμων, η οποία υπάρχει από το 2004. Μετά το ντεμπούτο τους Remmings το 2006, το δεύτερο σε σειρά Out Of Season και το τρίτο Ruined-Hotel Sessions το 2008, αυτή τη φορά οι Anoice φορούν σκουρόχρωμα παλτό, αγκαλιάζουν τον κλασικό ήχο και σε βυθίζουν σε μια αίσθηση γλυκόπικρη και μουντή, σαν αυτή που σου αφήνει ο απόηχος της βροχής.

Το νέο απόκτημα της προαναφερθείσας μπάντας αποτελείται από 10 μικρά διαμαντάκια απαράμιλλης ομορφιάς. Αιθέριοι ήχοι που βγαίνουν μέσα από τη σύμπραξη μιας ποικιλίας μουσικών οργάνων, έγχορδων και μη (πιάνο, glockenspiel, synthesizer, organ, κιθάρα, βιολί, βιόλα, άρπα, μπάσο, harmonic pipe, σαξόφωνο, drums – και η παρουσία της φωνής, όπου κρίνεται απαραίτητη), που πότε σε πιάνουν από το χέρι και σε τραβούν, κάποιες φορές με μανία, πάνω από τη γήινη σφαίρα (“Finale”) και πότε μοιάζουν σαν να σου χαϊδεύουν απαλά τις σκέψεις την ώρα που το μυαλό σου ξαποσταίνει (“Cat In The Rain”) ή αναλογίζεται (“The End Of Something”, “Colder Than Thermite”). Το τοπίο επιμένει σε όλες τις στιγμές του album να είναι σκοτεινό και μελαγχολικό, ανήσυχο (“Drops”) και, ίσως κάποιες στιγμές, θλιβερό (“Ripple”), δεν παύει όμως να παραμένει σε όλες τις διαστάσεις του πανέμορφο και αυτό πιστεύω πως το πετυχαίνουν, κατά κύριο λόγο, οι εκπληκτικές συνθέσεις στο πιάνο. Απέριττες και εύγλωττες σε καθηλώνουν ενώ τις γεύεσαι με τη γλώσσα του τυμπάνου σου. Από την άλλη, η παρεμβολή του βιολιού νιώθεις πως ταξιδεύει την ψυχή σου πάνω από το σώμα σου. Οι κιθάρες εκρήγνυνται στο αγαπημένο μου “Finale” και η λύτρωση σε αυτό το κομμάτι είναι κάτι το αναπόφευκτο. Η επιλογή που ξεφεύγει λίγο από τα υπόλοιπα του δίσκου είναι το “White Paper”, επειδή το κομμάτι, κατ’ εμέ πάντα, στηρίζεται όχι στην ιδέα του πιάνου, αλλά στην ηχητική «ταπετσαρία» του και από τούτο φαίνεται πως οι Anoice έχουν ένα μοναδικό τρόπο να εκμεταλλεύονται στο έπακρο την ιδιότητα του ήχου.

Σαν φίλη του post-rock και του ambient θα πω ότι το The Black Rain είναι μια αξιολογότατη κυκλοφορία και σαν απλή ακροάτρια της κλασικής μουσικής θα έλεγα πως είναι θαυμάσια. Εύχομαι να βγαίνουν όλο και περισσότεροι δίσκοι αυτού του ύφους, δίσκοι που διψούν για την εξέλιξη της μουσικής περπατώντας πάνω σε κλασικά μονοπάτια.

Vanisink