Τελικά, όντως το post ή καλύτερα το ορχηστρικό rock είναι το punk της εποχής μας. Ξεκίνησε από το underground πλαισιώνοντας φόρμες και αφορμές που δύσκολα αποκτούν ένα pop περιτύλιγμα, επηρεάζοντας από αισθητική άποψη άλλα μουσικά ρεύματα και καταλήγοντας στην ανάγκη για συνεχή ανανέωση ενός ήχου ο οποίος όσο επαναλαμβάνεται, άλλο τόσο αποστειρώνεται. Ας ξεκαθαρίσουμε για αρχή πως οι Λονδρέζοι Rumour Cubes αποτελούν ένα τυπικό δείγμα συγκροτήματος της προαναφερθείσας κατηγορίας, κουβαλώντας όλα τα καλά και τα στραβά του κύματος αυτού. Από την μία δηλαδή έχει την αφοπλιστική μελωδικότητα της μουσικής που στοχεύει να καλύψει το «κενό» της απουσίας μιας φωνής στις συνθέσεις, από την άλλη δύσκολα ξεφεύγει από εγκαθιδρυμένες μανιέρες.

Πρόπερσι είχαν πρωτοεμφανιστεί με το We Have Sound Houses Also ep, το οποίο αποτελούταν από τρία τραγούδια που περιέχονται με σχεδόν ίδια εκτέλεση και στο νέο τους album. Εδώ λοιπόν ξεδιπλώνουν τις λιτές τους συνθέσεις με τη συνοδεία εγχόρδων, έχοντας πλήρη συναίσθηση του πόσο η χρονική διαπλάτυνση μιας μουσικής ιδέας μπορεί να καταστρέψει μια σύνθεση. Για αυτό και κανένα κομμάτι δεν ξεπερνά τα επτάμησι λεπτά. Επίσης συναντάμε άλλο ένα χαρακτηριστικό των βρετανικών σχημάτων του είδους, όπου η βαρύτητα πέφτει περισσότερο μερικές φορές στο τετραγωνισμένο rock παρά στο αφαιρετικό post, με παράδειγμα το γκαζιάρικο στην αρχή “Triptych” που ταράζει λίγο το αργόσυρτο κλίμα. Άλλο ένα σημείο που προκαλεί μάλλον θετική έκπληξη είναι η δυνατή απαγγελία στο “God Of Curve”, όπου παρουσιάζεται μια διαφορετική διάσταση από τα συνηθισμένα όσον αφορά το συνδυασμό ποίησης και μουσικής.

Συνολικά στα έξι κομμάτια του δίσκου θα βρούμε γλυκόπικρες εναλλαγές στις μελωδίες, εντάσεις που συνοδεύονται από βιολιστικά κρεσέντα και ρυθμούς που χτίζουν άμεσα οικειοποιήσιμες δυναμικές. Το ζήτημα όμως παραμένει η σχεδόν παντελής έλλειψη νεωτερισμού, τη στιγμή μάλιστα που όλα τα παρεμφερή σχήματα έχουν ανοίξει τις κεραίες τους και κινούνται για άλλες ηχητικές πολιτείες, είτε ερωτοτροπώντας με κάθε είδους πειραματισμό, είτε προσεγγίζοντας πιο indie rock συνταγές.

Ευτυχώς υπάρχουν ορισμένες δυνατές συνθέσεις όπως το “Rain On Titan”, με τις οποίες οι Rumour Cubes καταφέρνουν να ξεφύγουν από τον μέσο όρο των βαρετών συγκροτημάτων του είδους που, σε αντίθεση με αυτούς, δίνουν περισσότερη προσοχή στη μορφή και όχι στο περιεχόμενο μιας μουσικής ιδέας. Κάτω από αυτό το πρίσμα, αν η συγκεκριμένη κυκλοφορία καταφέρνει να ξεχωρίσει για κάτι, αυτό είναι ο άδολος χαρακτήρας των συνθέσεων που περιέχει και η ανεπιτήδευτη ηχητική εγγύτητά του.

Μπάμπης Κολτράνης