«Το καλοκαίρι έχει μπει για τα καλά και όλα δείχνουν πως -αν και τίποτα δεν δίνει ελπίδα- για άλλη μια φορά θα καταφέρουμε να περάσουμε ξένοιαστα. Εγώ και η facebook παρέα μου προσπαθούμε να μείνουμε ψύχραιμοι και να μην αφήσουμε οτιδήποτε άσχημο συμβαίνει γύρω μας να χαλάσει την καθημερινότητά μας. Η αλήθεια είναι πως τα έχουμε καταφέρει μια χαρά ως τώρα, μιας και όσοι από μας δουλεύουμε, όπως εγώ, δεν έχουμε πια και τόσο πρόβλημα με ό,τι μας ζητάνε και καταλαβαίνουμε πως και αυτοί για να μην μας πληρώνουν θα έχουν μεγάλες δυσκολίες. Όσοι είναι φοιτητές ή άνεργοι, απλώς μένουν με τους γονείς τους και περνάνε μάλλον καλύτερα από εμάς. Ποιος θα το φανταζόταν όμως πως, ενώ ως τώρα είχαμε αποφύγει να συναντήσουμε όλα αυτά που στην τηλεόραση φαντάζουν τόσο τραγικά σε σημείο να κάνουν την Τατιάνα να δακρύζει χαλώντας το μέικ-απ της, σε ζωντανή παρακαλώ μετάδοση, καθώς αναφέρεται στους πτυχιούχους που φεύγουν στα ξένα και τους συνταξιούχους που τους έχουν κόψει το ρεύμα και δεν μπορούν να την βλέπουν στην οθόνη, θα τα βρίσκαμε μπροστά μας εκεί που κανείς δεν θα το περίμενε.
Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Είχαμε κανονίσει όλη η facebook παρέα να πάμε και φέτος στα Mad Awards. Μπορεί πλέον να μην με συγκινεί η μουσική του Σάκη, αλλά με εξίταρε η ιδέα των χιλιάδων θεατών με τους οποίους θα ένιωθα Ένα. Κινήσαμε λοιπόν για την παραλία, όπου δεν φαίνεται θάλασσα παρά μόνο κότερα, γεμάτοι κέφι και χρήματα, αφού το εισιτήριο θα ήταν τσουχτερό και, άλλωστε, δεν θα αγοράζαμε και κατιτίς παραπάνω; Πλησιάζοντας άκουσα μια φωνή που δεν έμοιαζε με κανενός παρουσιαστή καναλιού. Σαν θυμωμένη μου φαινόταν. Ερχόταν από το προαύλιο του γηπέδου. Περνώντας την πρώτη πόρτα αντίκρισα κάμποσους με δυο πανό να στέκονται και να φωνάζουν συνθήματα. Ένας φίλος μου είπε πως είναι από τη Χρυσή Αυγή, αλλά εγώ δεν το πίστεψα γιατί δεν μου φάνηκαν για τέτοιοι. Μήπως, λέω, ήταν από το ΠΑ.ΜΕ., αν και από εδώ δεν άραζε κανένα κρουαζιερόπλοιο για να κάνουν φασαρία, όπως είχα ακούσει να συμβαίνει στο ΣΚΑΙ. Τέλος πάντων, αναγκαστήκαμε να περάσουμε από δίπλα τους, εφόσον από εκεί ήταν η είσοδος και αντιλήφθηκα πως η μία τελευταία πιθανότητα να ήταν από κανένα ξεχασμένο fan club του Σάκη εξανεμίστηκε, καθώς μου έδωσαν ένα κείμενο που έγραφε για έναν Κουρή, το Metropolis, κάτι απολύσεις κ.α.
Άλλο και τούτο σκέφτηκα… Πώς τους αφήνουν έτσι; Δεν υπάρχει αστυνομία; Ξοδεύουν τόσο χαρτί από τα δέντρα για τις προκηρύξεις τους. Μα λεκιάζουν την αισθητική της διοργάνωσης! Αυτά και διάφορα άλλα λέγαμε μεταξύ μας και εισήλθαμε γρήγορα στο γήπεδο την ώρα που οι κραυγές από μέσα προμήνυαν πως δεν θα αργούσε να ξεκινήσει το show. Όλα κυλούσαν πλέον ιδανικά, με πολύ κόσμο να αλληλοσπρώχνεται για να πιάσει την καλύτερη θέση, με τη μουσική να μας κουφαίνει και την τσιριχτή φωνή του παρουσιαστή να καλύπτει κάθε αστειάκι μας. Ζητωκραυγάζαμε, σε ήπιους βέβαια τόνους, καθώς έπρεπε να κρατήσουμε ενέργεια για τη συνέχεια. Μην τα πολυλογώ, ήρθε μετά από ώρα η στιγμή τα φώτα να σβήσουν και να βγει εν μέσω αλαλαγμών ο λευκοντυμένος Σάκης ερμηνεύοντας το καινούργιο του τραγούδι. Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Τι λιποθυμίες, τι κλάματα, τι συγκίνηση υπήρχε γύρω μου! Με μιας τα ξέχασα όλα και πραγματικά διασκέδαζα με την ψυχή μου.
Δεν πέρασε πολύ ώρα και θυμήθηκε ο ώριμος, αλλά ακόμη γοητευτικός, Σάκης τα παλιά του τραγούδια που τον έφτασαν εκεί που είναι σήμερα, στην κορυφή. Ξεκίνησε λοιπόν ένα ποτ-πουρί με κυρίαρχα το «Παρ’ τα» και «Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας», όπου πραγματικά το γήπεδο πήρε φωτιά. Καθώς έσκασε η τελευταία νότα του ύμνου αυτού, όλα σίγησαν και δεν μπορούσα να μαντέψω ποιο άλλο κόλπο θα μας επιφύλασσε ο Σάκης.
Ξαφνικά, σήκωσε το μικρόφωνο για να το βάλει στη βάση του και συνοφρυωμένος μας ζήτησε να κάνουμε για λίγα λεπτά ησυχία, ώστε να ακούσουμε δυο κοπέλες που είχαν κάτι σημαντικό να μας πουν. Σκέφτηκα πως επρόκειτο για κάποια από τις γνωστές του φιλανθρωπικές δράσεις, αλλά πάλι μου ακούστηκε περίεργο να δίνει τον λόγο σε άγνωστες, τονίζοντας πως δεν τα πάει καλά μ’ αυτά τα πράγματα… Αυτός που είχε διατελέσει παρουσιαστής στο Fame Story, performer, πρωταγωνιστής σε κινηματογραφική υπερπαραγωγή και εκπρόσωπος στο διαγωνισμό της Eurovision κόμπαζε πρώτη φορά μπροστά σε μικρόφωνο;! What the fuck!
Οι κοπέλες άρχισαν να μιλούν για τις απολύσεις στα Metropolis, τα χρωστούμενα του Κουρή σε κόσμο, όλα σε αντιδιαστολή με τη διοργάνωση των βραβείων Mad! Το γεγονός αυτό φάνταζε ως κακόγουστο αστείο, αλλά -χωρίς τελικά να ακούω τι ακριβώς έλεγαν- αντιλήφθηκα πως όντως αυτό που συνέβαινε ήταν αληθινό. Κάποιο λιγοστοί γιούχαραν, ενώ κάποιοι ακόμη λιγότεροι χειροκρότησαν. Οι περισσότεροι, ανάμεσα τους κι εγώ, μείναμε σιωπηλά αμήχανοι. Όταν με τα πολλά όλο αυτό τελείωσε, ο Σάκης τις πλησίασε σεμνός και τους είπε ένα χαμηλόφωνο ευχαριστώ. Εκεί χρειάστηκε να με συγκρατήσουν για να μην τα πάρω εντελώς, αλλά αμέσως το κλίμα άλλαξε, τα φώτα αναβόσβησαν μανιασμένα και το διαχρονικό «Άντεξα» μας ξεσήκωσε όλους για τα καλά.
Όπως καταλάβατε, δεν τα πάω καλά με τα μεγάλα κείμενα, οπότε για να τελειώνω –αφού τέτοια έκθεση είχα να γράψω από τις πανελλήνιες- θέλω να φωνάξω ένα «Κατηγορώ» στον Σάκη. Ενώ όλα ήταν τέλεια, επέτρεψε, έστω για λίγο, να διακοπεί το ειρηνικό κλίμα με πολεμικές θα έλεγα ιαχές. Αν νομίζουν πως έτσι προστατεύουν τα συμφέροντά τους, δαγκώνοντας το χέρι που τους τάισε, είναι γελασμένοι. Πού ακούστηκε να απαιτείς να μην απολυθείς ή να πληρωθείς αμέσως;! Εμείς δηλαδή είμαστε κορόιδα που περιμένουμε υπομονετικά πότε θα μπορέσουν να μας πληρώσουν; Τι σχέση έχουν τέλος πάντων όλα αυτά με τα βραβεία; Επειδή –όπως άκουσα- τα Mad Awards και τα Metropolis διευθύνονται από το ίδιο πρόσωπο;
Πραγματικά μου έρχονται τόσες πολλές εύλογες απορίες… Αν όμως συνεχίσω, θα μοιάζει αυτό το κείμενο με δελτίο απογραφής. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο μεγάλος γελασμένος της υπόθεσης είναι ο Σάκης, ο οποίος, όπως φημολογείται, δεν άκουσε τις παρακλήσεις του manager του και πείστηκε να δώσει λόγο στα συγκεκριμένα άτομα. Θα το χαρακτήριζα φασιστικό το όλο σκηνικό, να θέλουν να επιβάλουν την προπαγάνδα τους κάποιοι τη στιγμή που εγώ και πολλοί άλλοι διασκεδάζαμε, αλλά επειδή οι εποχές είναι περίεργες θα περιοριστώ σε αυτό: Ντροπή Σάκη.»
Μπάμπης Κολτράνης
