Lucrecia Dalt – Anticlines (RVG. Int)

Η Λένα Πλάτωνος κάποτε είχε πει ότι ακούγοντας το συνθεσάιζερ είναι σαν να βρίσκεσαι σε μια αιώρα πάνω από τη θάλασσα. Αυτήν ακριβώς την αίσθηση μεταφέρει με την ηλεκτρονική της ποίηση η Κολομβιανή LD. Υπάρχει μια απαλότητα στον τρόπο που απλώνει τους ήχους της και, χρησιμοποιώντας τη φωνή της ως ένα ηλεκτρονικό κάτοπτρο σκέψεων, μας παραδίδει μια καθάρια ατμόσφαιρα που θυμίζει αρκετά Laurie Anderson. Παρ’ όλες τις επιρροές, το άλμπουμ παραμένει σύγχρονο, μιας και ο μινιμαλισμός της έρχεται να συναντήσει μια ονειρεμένη παραγωγή. Ως σύνολο, όμως, οι συνθέσεις δεν πάνε ένα βήμα παρακάτω, καθώς η βαρύτητα πέφτει στο μέσο και όχι στο μήνυμα. Υπάρχει μια επαναληψιμότητα στα μοτίβα, που ελαφρώς κουράζει και ταυτόχρονα θυμίζει ελαφριά κύματα εν είδει πρωτότυπου headcleaner. Οπότε, ολοκληρώνοντας την εικόνα, έχουμε ένα υλικό για θερινές ακροάσεις, το οποίο αποτελεί έναν προπομπό ελπίδας για το μέλλον της δημιουργού.

Μπάμπης Κολτράνης

Brockmann // Bargmann – Apokalypse Berlin (bureau b)

Η μουσική παρουσίαση μιας εικόνας του μέλλοντος αποτέλεσε την έμπνευση για τους Brockmann // Bargmann στο Apokalypse Berlin, στον αντίποδα της προ εξαμήνου κυκλοφορίας του Licht. Μέσα από ηλεκτρονικές και ambient μελωδίες, μας παρέχουν ένα διαγαλαξιακό, ένα ηχητικά σκοτεινό και ατμοσφαιρικό, διαστημικό οδοιπορικό, σε άλλο χωροχρόνο. Εκεί, εκτυλίσσεται μια διαπάλη ανάμεσα στην ανθρώπινη υπόσταση που αντιστέκεται (θέλει άραγε; κι αν θέλει, μπορεί;) στη σταδιακή και αθόρυβη ενσωμάτωση της τεχνητής νοημοσύνης σε διάφορες πτυχές της καθημερινότητάς μας. Μια μελωδική σύγκρουση, με νοσταλγική διάθεση για την απλότητα της ύπαρξης. Η κορύφωση της μάχης διακόπτεται απότομα και η έκβαση παραμένει άγνωστη, με ένα αποτέλεσμα αιωρούμενο. Η 20λεπτη οραματική φαντασία των δημιουργών για το μέλλον δίνεται μέσα από εναλλαγή ήχων, έντονες κορυφώσεις, συναισθηματικά φορτία, αλλά και ήσυχες στιγμές μελαγχολίας και αρμονίας.

Sylvia Ioannou

Tendts – You Are Me (logarithm cassete label)

Τυχαία βλέμματα στον δρόμο, πόζες αναμονής, λέξεις στα χαμένα, σκέψεις πάνε, έρχονται και φεύγουν. Δεν χρειάζεται όλα να κρύβουν ένα βαθύ νόημα και ευτυχώς που συμβαίνει αυτό, μιας και συνήθως το αφηρημένο έχει την απόχρωση της ανεμελιάς και της… χαράς! Αν κάτι τέτοιο σας ήρθε στο μυαλό κοιτάζοντας το εξώφυλλο της τελευταίας κυκλοφορίας των ημεδαπών Tendts, τότε πέσατε μέσα. Αρκετά βελτιωμένοι σε σχέση με την προηγούμενη κυκλοφορία τους αποτυπώνουν μια συνεκτική άποψη πάνω στη σπουδή των χαρούμενων μελωδιών που μας άφησαν οι Orbital, οι The Orb και η εποχή τους. Ευτυχώς, βέβαια, που δεν συναντάμε ένα απλό αναμάσημα της τότε εποχής, καθώς η αίσθηση που αφήνουν οι συνθέσεις παραπέμπουν σε κάτι το απροσδιόριστο χρονολογικά, ούτε μοντέρνο, αλλά ούτε και ξεπερασμένο. Θα έλεγα ότι κατά έναν περίεργο τρόπο, ενώ η παραγωγή παραπέμπει σε μια diy amateur λογική, κάτι στον αέρα φέρνει στον νου φρέσκες κυκλοφορίες του σύγχρονου ηλεκτρονικού ήχου. Και πάλι όμως αυτά είναι ίσως παράταιρες και περιττές σκέψεις, εφόσον το κλίμα του άλμπουμ είναι ακούγοντάς το να κουνάς το πόδι και το κεφάλι με ένα χαμόγελο όπως κάθεσαι στο γραφείο!

Μπάμπης Κολτράνης