Νομίζω είναι απόγευμα και με έχει πιάσει η πρώτη αψυχολόγητη μελαγχολία του μήνα. Φταίει, σίγουρα, η πίσσα που σκεπάζει εσπευσμένα τα πάντα γύρω μου, ο χρόνος που βιάζεται να αντικαταστήσει τη μία χαοτική μέρα με την επόμενη, η νευρωτική παρουσία και η αποπνικτική απουσία των άλλων. Βλέπω την μπάρα του player να πλησιάζει στο τέλος του κομματιού. Γραπώνω με μια σίγουρη κίνηση το κοκκινάδι της γραμμής και το οδηγώ στην αφετηρία του “Freak Show”. Είναι, ίσως, η εικοστή φορά που ηχεί στα αυτιά μου η πνιγηρή, μπάσα φωνή της Meaghan Burke να αναρωτιέται “Who can cry harder?”.

“Σίγουρα όχι εγώ”, της απαντώ. Θησαυρίζω τόσο το μούδιασμα του συναισθηματικού σοκ του Eaves που αρνούμαι να του δώσω μια τόσο κοινότοπη διέξοδο. Αφήνω τη γραμμή να εξαφανιστεί όσο τα βλέφαρά μου ανοιγοκλείνουν, αφήνω το “Doppelgaenger” να ξεδιπλωθεί σαν σερπαντίνα στον νου μου. Οι κοφτές νότες της κιθάρας διακόπτουν συνέχεια τον ειρμό της σκέψης μου, τα backing vocals τραβούν την προσοχή μου. Συνειδητοποιώ ότι παρακολουθώ έναν εσωτερικό διάλογο. Δεν είναι δικός μου, αλλά μοιάζει τόσο οικείος.

Με την είσοδο του “Spiders” μού έρχεται στον νου ο επίπονος πειραματισμός των Einstürzende Neubauten – η αισθηματική απομόνωση που εκφράζεται μέσω της σπασμωδικότητας της συνθετικής δομής. Μία ακόμα νοητική διαδρομή (εστιασμένη στα φωνητικά) με φτάνει σε Jex Thoth, αλλά γρήγορα επιστρέφω στο τώρα, στους Forever House και στο ντεμπούτο τους, που είναι εντέλει τόσο χειμαρρώδες και πολύπλευρο που μετά βίας μπορεί να θεωρηθεί μια “εισαγωγική” δουλειά.

Ο τελικός στίχος του “Entitlement Face” με βάζει στη θέση μου. Σταματώ να αναζητώ επίθετα, αναφορές, αποτυχημένες μεταφορές για να δώσω σάρκα στη σκέψη μου. Γιατί να ’σαι τόσο αποστειρωμένα διεκπεραιωτικός όταν μπορείς να γελάσεις με την καρδιά σου με τη σχεδόν οπερετική εκτέλεση της φράσης “You fuckin’ piece of shit”.

Στα “Vasectomy Waltz” και “Wasteress” έχω πλέον πεισθεί ότι η μελαγχολία μου δεν είναι ούτε αψυχολόγητη αλλά ούτε και παροδική. Δεν είμαι έτοιμη να αφήσω το Eaves να καταχωνιαστεί στις χθεσινές αναμνήσεις. Οδηγώ για ακόμα μια φορά τη γραμμή στην αφετηρία.

“We live in strange times, stranger in my head”

It’s the afternoon and I’m already caught up in the web of this month’s first uninvited melancholy. Surely, the darkness that covers my surroundings with a rush, the time that makes one day follow the other incessantly, the neurotic presence and the choking absence of “the others” are to blame. I watch as the player reaches the end of the song. With a steady move I grasp onto the red line and lead it back to the beginning of “Freak Show”. I think this is the twentieth time that the sweltering, gruffly voice of Meaghan Burke echoes in my ears wondering “Who can cry harder?”.

“Definitely not me”, I reply. I treasure the numbness offered to me by the emotional shock I experienced upon listening to Eaves for the first time and I refuse to let it vent through such a commonplace getaway. I let the player’s line fade away as my lashes blink, I let “Doppelgaenger” unfold like a serpentine in my mind. The staccato notes of the guitar interrupt my train of thought, the backing vocals command my attention. Suddenly I realize that I’m a bystander of someone else’s self-talk. It may not be my own, but it’s close to heart.

As “Spiders” makes its way to my ears, I am strongly reminded of the painful experimentation of Einstürzende Neubauten – an emotional isolation that’s expressed through the abrupt texture of the compositional structure of the song. Another thought (stressed upon vocals) leads me to Jex Thoth but I’m quick to return to the present moment and Forever House whose debut is so torrential and multilayered that can barely be considered a novice’s work.

The finishing lyric of “Entitlement Face” restored me to the order. I cease my quest of adjectives, references and failed metaphors that are supposed to give life to my thoughts. Why be so sterile and processing when you can laugh with your heart upon listening to the almost operatic singing of the phrase “You fuckin’ piece of shit”?

By the time that “Vasectomy Waltz” and “Wasteress” arrive, I’m completely convinced that my melancholy isn’t all that uninvited. Nor is it ephemeral. I’m not ready to let Eaves get stored away amongst yesterday’s memories. Once again, I lead the player to the beginning and press “start”.

“We live in strange times, stranger in my head”

Viktoria L./ Βικτώρια Λαμπροπούλου