Fourteen Nights At Sea – Acres/No Capital EP (self-released)

 Όπως θα έχετε καταλάβει, το post-rock ή ότι τέλος πάντων έφερε λανθασμένα τη σφραγίδα του, έχει πεθάνει. Για την ακρίβεια όλα τα είδη όπως τα γνωρίζουμε πνέουν σήμερα τα λοίσθια, οπότε αυτό που μένει είναι είτε η επιμειξία διαφόρων επιρροών, είτε η κατάδυση των συγκροτημάτων/μουσικών σε άγνωστα νερά. Οι 14NAS έχουν επιλέξει ξεκάθαρα τη δεύτερη επιλογή ήδη από το προηγούμενο εξαιρετικό τους άλμπουμ. Εκεί, αν θυμάστε, είχαμε ένα εκρηκτικό εισαγωγικό κομμάτι το οποίο έδινε τη σκυτάλη σε ήπια, εγκεφαλικά και υπνωτικά κομμάτια. Εδώ στη μίνι αυτή κυκλοφορία πάνε ένα βήμα παραπέρα εγκαταλείποντας παντελώς τα κρεσέντο και τα κλασσικά μοτίβα.

 Βασικά είναι σαν να παίζουν ambient χωρίς να είναι ambient το τελικό αποτέλεσμα! Απαλά κύματα, κυκλικά θέματα και ένας υπόκωφος αργός ρυθμός συνέχουν την τριάδα των κομματιών που ακούγονται ως ένας μεγάλος παφλασμός σε αργή ταχύτητα. Χωρίς να καταλαβαίνεις τι ακριβώς συμβαίνει, η συγκεκριμένη digital κυκλοφορία έχει ενδιαφέρον όχι μόνο από πλευρά υλικού, αλλά κυρίως για αυτό που προοιωνίζει ως την περαιτέρω ωρίμανση της μπάντας.

Dakota Suite &Vampillia – The Sea Is Never Full (karaoke kalk)

Συνήθως, ή μάλλον πάντα, ένα καλό άλμπουμ βοηθά σε μεγάλο βαθμό στη συγγραφή της κριτικής του. Εδώ όμως στη δισκογραφική σύμπραξη των Βρετανών Dakota Suite με τους Ιάπωνες Vampillia οι λέξεις δυσκολεύονται να συγκροτήσουν προτάσεις. Από τη μια η μουσική ξεπερνά το τι θα περιμέναμε και από τα δυο αυτά ονόματα, από την άλλη κάθε ακρόαση βάζει ένα ξεχωριστό λιθαράκι στην ατόφια μοναδικότητα του δίσκου αυτού. Εντελώς τυχαία οι δυο μπάντες έκαναν μαζί περιοδεία στην Ιαπωνία δυο μήνες πριν την καταστροφή της Φουκουσίμα και ο δίσκος αυτός έχει ως έναυσμα την αποτύπωση των εντυπώσεων τους από την παρατήρηση όλων αυτών που συνέβησαν τότε μπροστά στα μάτια τους.

Η τεχνική που ακολουθήθηκε στην ηχογράφηση του δίσκου ήταν η αποστολή ξεχωριστών αποσπασμάτων από την κάθε μπάντα και στο τέλος ο ένας των DS τα συνέθεσε ως ένα μεγάλο κομμάτι χωρισμένο σε δυο μέρη, Για αυτό το λόγο, εκτός των δυο πανέμορφων και πιο μαζεμένων μπόνους κομματιών, είναι σαν να ακούς διάφορα κομμάτια παιγμένα σε μια cut-up σειρά που έχει όμως νόημα. Διάολε, σε ότι κι αν καταπιάνονται, neoclassical, post-rock, όπερα, rekukkara κραυγές, avant garde, τα καταφέρουν αριστουργηματικά δημιουργώντας συνεχείς μικρές εκπλήξεις όχι μόνο για μας τ@ς ακροατ@ς, αλλά και για τους ίδιους τους δημιουργούς!

Πιθανόν ο δίσκος να βγάλει στη καθεμιά και στον καθένα διαφορετικά συναισθήματα, αλλά σίγουρα το μυστήριο που εκφράζει το artwork του δίσκου έρχεται να συναντήσει μια πρωτότυπη συνθετική πανδαισία.

N(49) & Simulacra – Birka (denovali)

Αν έχετε δει το Melancholia του γνωστού ψυχάκια Trier, σίγουρα θα σας έχει αποτυπωθεί έντονα το φινάλε της ταινίας όπου… (εδώ σταματά η περιγραφή για ευνόητους λόγους). Αν λοιπόν υπήρχε ένας δίσκος που θα αποτελούσε το τέλειο σάουντρακ στο φινάλε αυτό θα ήταν ο νέος δίσκος της συνεργασίας του Γερμανού Ν με τον Βέλγο Simulacara. Για την ιστορία ο Ν φαίνεται ότι στις συνεργασίες του τα πάει μια χαρά έχοντας στο δυναμικό του εξαιρετικά άλμπουμ με τους Nadja, [ B O L T ] κ.α. κι ενώ την ίδια περίοδο πέρα από ένα προσωπικό του δίσκο, βγάζει και άλμπουμ με τους Sankt Otten! Εδώ βέβαια τυχαίνει και τα δυο συμβαλλόμενα μέρη να έχουν κοινές μουσικές βάσεις με το αποτέλεσμα να είναι ένας θεοσκότεινος, αργός και βαθύς δίσκος. Όχι πως βιαζόμαστε να έρθει ο χειμώνας, αλλά πραγματικά ακούς τις τέσσερις συνθέσεις που δεν διαφέρουν πολύ μεταξύ τους και νομίζεις ότι κάνει ψύχρα έξω. Η ένταση πρέπει να είναι στο φουλ για να μπεις στο κλίμα και τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους.

Μπάμπης Κολτράνης