Έχει έρθει επιτέλους το σαββατόβραδο που ανυπομονούσα με στωικότητα για να πρωτοακούσω από κοντά και κυρίως να φωτογραφίσω την αυθεντική avant-garde μάγισσα της τελευταίας, ίσως, ανατρεπτικής γενιάς των κοινωνικών αποβλήτων, την κυνική και επιβλητική φωνή των αθεράπευτα τρελών και απροσάρμοστων στη Νέα Υόρκη των ’80s. Δέος, μελαγχολική έκσταση και εφηβικά χτυποκάρδια, θα μπορούσε κανείς να γράψει για να συμπυκνώσει, όσο το δυνατόν πιο παραστατικά, την ολιστική εμπειρία. Ας το πιάσουμε από την αρχή, όμως, σιγά σιγά.
Ως συναυλιακός χώρος, το Gagarin 205 έχει φιλοξενήσει αρκετές από τις πιο ξεχωριστές προσωπικές στιγμές και πετυχημένα λάιβ που έχω ζήσει, οπότε ήταν αναμενόμενο να προσδοκούσα άλλη μια τέτοια στιγμή. Και η πρόβλεψή μου δεν ήταν λανθασμένη. Σε ένα σχετικά παγωμένο και λιγοστό κοινό, που σταδιακά αυξανόταν, εμφανίστηκε το πρώτο και μοναδικό support σχήμα, η αθηνέζικη psychedelic rock μπάντα Omega Ray. Να ξεκαθαρίσω ότι, αγαπώντας διαχρονικά τους Last Drive, είχα την προκατάληψη ότι το νέο σχήμα του Γιώργου Καρανικόλα θα κινηθεί στην ίδια μουσική garage/surf-rock πεπατημένη, παρ’ ολ’ αυτά διαψεύστηκα περίτρανα. Στη σχεδόν μονόωρη παρουσίαση του ομότιτλου ντεμπούτο τους (Ω-Ray) και με τον παραδειγματικό επαγγελματισμό των υπόλοιπων νεανικών μελών (Στέφανος Φλώτσιος, Άγγελος Κώττας, Κώστας Λουκόπουλος, Αριάννα Κ.), ήταν μια ευχάριστη έκπληξη να ακούσω να διαπλέκεται ο μεστός ελληνικός στίχος με κατανυκτικά shoegaze φωνητικά και πειραματικά folk/acid-rock τζαμαρίσματα. Ιδιαίτερη μνεία μπορεί να γίνει στον κρυστάλλινο ήχο του ξυλοφώνου στο “Ξενιστής”, στις αργόσυρτες κιθάρες του νεοψυχεδελικού “Κυκλικός Χορός”, στα αισθησιακά blues του “Oξείδωση” και αναμφίβολα στην κορύφωση μιας μυσταγωγικής ατμόσφαιρας με το “Αίτνα”. Σε γενικές γραμμές, οι Omega Ray μπόρεσαν να χτίσουν μια κατάλληλη συναισθηματική φόρτιση, να σπάσουν τη φθινοπωρινή παγωμάρα του κοινού και να αφήσουν μια αξιοπρεπή παρακαταθήκη για τις μελλοντικές εμφανίσεις τους, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό.
Το ενδιάμεσο διάλειμμα με το εκ νέου στήσιμο της σκηνής μάς βρήκε όλες και όλους να προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά για ένα χυδαίο performance, ενώ η αναμονή ήταν βασανιστική, κάτι που σίγουρα θα απολάμβανε “σαδιστικά” το αντιδραστικό τρίο των Big Sexy Noise (James Johnston, Ian White μαζί με τη Lydia Lunch) στα παρασκήνια. Καθώς όλα ήταν έτοιμα, πάνω στη σκηνή είχε ήδη τοποθετηθεί ένα μπουκάλι λευκό κρασί και ένα γυάλινο ψηλό ποτήρι, ένα ακόμη στοιχείο που προοικονομούσε και εξασφάλιζε την επερχόμενη απόλαυση. Δεν άργησε να βγει στη σκηνή η Lydia Lunch και με τον δικό της καυστικό και ενδυναμωτικό τροπο, μας ξόρκισε άλλοτε με τραχιά και άλλοτε με αισθησιακή φωνή, ράγισε κάθε ανδρικό εγωισμό με μια αντισυμβατική femme-fatale επιτέλεση και κυριολεκτικά έφτυσε στα μούτρα κάθε καταπιεστική κοινωνική νόρμα που καταστρατηγεί τις ηδονές μας. Η διαχυτική της παρουσία, η άλλοτε απαθής και άλλοτε παιχνιδιάρικη θεατρικότητα και οι προβοκατόρικοι μονόλογοί της κατάφεραν να ενορχηστρώσουν μαζί με την εντυπωσιακή κιθάρα του James Johnston (Nick Cave and the Bad Seeds, Gallon Drunk) και τα εκκωφαντικά τύμπανα του Ian White (Gallon Drunk) ένα “κανιβαλιστικό ρομάντζο”. Συνεπαρμένος από το μεθυστικό high της στιγμής, μπόρεσα να ξεχωρίσω το μαγευτικό “Ballin’ The Jack”, το καταγγελτικό ύφος του “Your Love Don’t Pay My Rent”, την περιρρέουσα σεξουαλικότητα του “Trust The Witch”, το αμαρτωλό “Collision Course”, την εφιαλτική διασκευή του μνημειώδους “Κill Your Sons” (Lou Reed) και, τέλος, το οργασμικό “Forever On The Run”. Ουφ, επικό ρίγος!
Σε τελική ανάλυση, όλα τα υπόλοιπα που δεν μπορούν να περιγραφούν, απαθανατίζονται με ευκρίνεια στις ακόλουθες φωτογραφίες.
At last it’s Saturday night for which I long awaited with tremendous stoicism, for the sole purpose of listening to, for my first live, and mainly photographing the authentic avant-garde witch of the presumably last, subversive generation of social waste, the grandiose and cynical voice of the untold mads and misfits in ’80s New York. Awe, melancholic ecstacy and adolescent heartbeats would anyone write to condense, as vivid as possible, this holistic experience. Νonetheless, let’s get it from the beginning rather slowly.
As a concert venue, Gagarin 205 has hosted some of the most memorable personal moments and successful lives I’ve ever experienced, so I was expecting another one successful night. And I didn’t false predicted. In a relatively cold and scarce audience that gradually grew, the first and only support appeared, Omega Ray, a psychedelic rock band from Athens. To clarify, since I love eternally The Last Drive, I was biased that George Karanikolas’ new band would oscillate between the same old garage and surf-rock soundscapes, but I was totally refuted. In an almost one-hour presentation of their self-titled debut album (Ω-Ray) along with the exemplary professionalism of the other younger members (Stefanos Flotsios, Angelos Kottas, Kostas Loukopoulos, Arianna K.), the mixing of concise Greek lyrics with devout shoegaze vocals and experimental folk/ acid-rock jams was a pleasant surprise. Worth-mentioning moments involve the xylophone’s crystallic sounds in “Xenistis”, the lengthy chords of neopsychedelic “Kyklikos Horos”, the sensational blues of “Oxidosi” and , unequivocally, the climax of an atmospheric ritual with “Etna”. In a few words, Omega Ray succeeded in building up a proper emotional charge, breaking the ice among the audience and setting a decent example for their future live appearances, at least from my perspective.
The mid-break with the stage set-up got us all emotionally prepared for a vulgar performance, while the standing by was tantalizing, a momentum which the reactive trio of Big Sexy Noise (James Johnston, Ian White with Lydia Lunch) would surely enjoy in the backstage. As everything was set up, a big bottle of white wine and a typical wine glass were placed on stage, yet another fact which foreshadowed and ensured the upcoming enjoyment. Lydia Lunch wasn’t too late to come out and, in her own poignant and empowering way, haunted us sometimes with a harsh, sometimes with a sensual voice, broke down every male’s ego with an unconventional femme-fatale persona and literally spat in the face of any oppressive social norm which stifles our pleasures. Her effusive presence, her either apathetic either playful theatricality and the provocatorial monologues managed to orchestrate a “cannibal romance” alongside with the impressive guitar of James Johnston (Nick Cave and the Bad Seeds, Gallon Drunk) and the deafening drums of Ian White (Gallon Drunk). Deluged with the moment’s high, I was able to distinguish the enchanting “Ballin’ The Jack”, the denunciatory attitude of “Your Love Don’t Pay My Rent”, the raw sexuality of “Trust The Witch”, the sinful “Collision Course”, the eerie cover of monumental “Kill Your Sons” (Lou Reed) and, finally, the orgasmic “Forever On The Run”. Sigh, what an epic shiver!
In the long run, all the rest that cannot be described, were clearly immortalized in the following photos.
Pantelis Daskalakis
