Συνηθίζεται να λέγεται πως σε ένα ημερολόγιο γεμίζουν οι σελίδες, όταν αυτά που συμβαίνουν στον γράφοντα έχουν από προβληματικό έως τραυματικό χαρακτήρα. Μιλάμε για εκείνα τα ημερολόγια που δεν είναι με αποξηραμένα λουλούδια, μουτζούρες και ποιητικές ατάκες του δρόμου γεμάτα, αλλά για αυτά που έχουν σειρά κενών σελίδων η οποία διακόπτεται από σημεία πυκνογραμμένων σκέψεων…

Είπα σήμερα να βγω, καθώς καλοκαίριασε και δεν έχει πια νόημα να παριστάνω ότι έχω έρθει στην αφιλόξενη και κρύα ξενιτιά με κατεβασμένες τις κουρτίνες και ντυμένος με μια μονόχρωμη αυτοσχέδια πυτζάμα. Έξω κάπως άδειασε η πόλη, καθώς είναι ο μήνας που δεν έχει μπάλα και σχολεία, άρα ουσιαστικά τίποτα για να κρατά μακριά τους…

Συνήθως απέναντι στην αμηχανία που προκαλεί η πρώτη φορά μιας επικείμενης πράξης, προτάσσεις μια ποικιλία προετοιμασιών, ώστε το ποσοστό αποτυχίας να μειωθεί, κυνηγώντας το φάντασμα που ονομάζεται “χαμηλή αυτοεκτίμηση”. Από την άλλη, οι πιθανότητες να πάνε όλα στραβά πάντα υπάρχουν και όσο συμπιέζονται τόσο εκτινάσσονται ψηλά, κάνοντας κάθε προεργασία να φαντάζει άδικος κόπος. Ο χειμώνας τελείωσε…