Η εποχή του ξεκινήματος της παντοκρατορίας του Διαδικτύου όσον αφορά την προώθηση μιας μπάντας διέθετε τη δικιά της αθωότητα. Αρκετή ώστε να κάνει σχήματα όπως οι Saosin με ένα μόνο EP στο Myspace να κάνουν πάταγο, αλλά όχι όμως τόση ώστε να τους κρατήσει μακριά από τις πολυεθνικές και το παιχνίδι της εμπορικής επιτυχίας. Η ιστορία έγραψε πως ο τραγουδιστής Anthony Green για προσωπικούς και ιδεολογικούς λόγους εγκατέλειψε την μπάντα, ένας νεαρός με την ίδια περίπου φωνή τον αντικατέστησε (ο Cove Reber) , μια ορισμένη εμπορική επιτυχία κατακτήθηκε και ένας κύκλος πριν λίγα χρόνια έκλεισε, εν είδει ανασυγκρότησης. Μετά από αρκετά λοιπόν χρόνια επανέρχονται με έναν εκκωφαντικό τρόπο στο προσκήνιο, μιας και μετά από κάποια λίγα κοντσέρτα επαναπροσέγγισης της μπάντας με τον Anthony, το Along The Shadow έχει στα credits περίπου την ορίτζιναλ σύνθεση των Saosin!
Είναι λοιπόν αυτός ένας reunion δίσκος; Κάθετα όχι, ασχέτως αν εναρμονίζεται με το κλίμα των επανασυνδέσεων αρκετών σχημάτων από την emo/post-hardcore σκηνή των προηγούμενων δεκαετιών. Το υλικό εδώ γραφόταν όλα αυτά τα χρόνια και κατά ένα μαγικό τρόπο είναι σαν τα μέλη της μπάντας να μην έφυγαν ποτέ από τη φυσική τους θέση στο σχήμα. Εκτελεστικά για να τα πάρουμε από την αρχή, η μπάντα και ειδικά ο ντράμερ κάνουν τα απίστευτα για να στηρίξουν τις πλούσιες μελωδικές ιδέες τους χωρίς να επιδεικνύουν την τεχνική τους κατάρτιση. Αυτό δημιουργεί ένα μουσικό σθένος στο όλο αποτέλεσμα το οποίο σου παίρνει το σκαλπ από τη στιγμή που θα μπεις στο κλίμα. Βεβαίως εδώ υπάρχει ένας αστερίσκος σημαντικός, μιας και αυτήν τη μουσική με τον σκληρό ήχο που έχει hc καταβολές και τις μελωδίες οι οποίες υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να ντύσουν δακρύβρεχτες ακουστικές μπαλάντες, είτε τη λατρεύεις, είτε τη μισείς. Αν ανήκεις στην πρώτη ομάδα το Along The Shadow είναι ένας δίσκος που αν έβγαινε πριν δεκαπέντε χρόνια, θα προκαλούσε λιποθυμίες και την ίδια στιγμή ακούγεται απολύτως σύγχρονος και κοφτερός συνάμα.
Προσωπικά δεν θα ήθελα να ήμουν οι φωνητικές χορδές του Anthony σε κομμάτια όπως το “Drinking From The Fountain”, το ένα από τα δυο πανέμορφα μπόνους κομμάτια του άλμπουμ, όπου τραβάνε τα πάνδεινα πληρώνοντας το τίμημα να βγάζουν αυτή την ψιλή και δυνατή χροιά με ερμηνείες που ξεπερνάνε ακόμη και την πρώτη εποχή των Circa Survive. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι σε λίγες μόνο στιγμές οι συνθέσεις εδώ θυμίζουν την μπάντα που καθιέρωσε τη χαρακτηριστική αυτή φωνή του Anthony. Το βασικό προσόν του δίσκου πέρα από όλα τα προαναφερθέντα είναι το ίδιο το υλικό των συνθέσεων. Άκρως δουλεμένο, αλλά και παρορμητικά χυμώδες, άκρως μελωδικό σε βαθμό εθισμού και πραγματικά βαρύ με την έννοια ότι δεν κάνει να ξενίζουν τα stagediving που δίνουν και παίρνουν στις τελευταίες συναυλίες της μπάντας. Θα έλεγα ότι το υλικό προξενεί ένα μικρό σοκ στην πρώτη επαφή λόγω του ντεζαβού που γεννά σε περίπτωση που αυτός ο ήχος καταδυνάστευε τις ακροάσεις σας στις αρχές των 00’s. Ένα σοκ που παραπέμπει σε κάθε επιστροφή στο παρελθόν και τη συναισθηματική αύρα που το συνοδεύει με βάση κιόλας τις πρόσφατες συνεντεύξεις των μελών της μπάντας οι οποίες αναφέρονται στην “επανασύνδεση” τους.
Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να βρω ένα ψεγάδι στο Along The Shadow και πέρα από τα στεγανά του ήχου, που τηρεί και τον εμπορικό ήχο του σε ορισμένα σημεία, αυτό που μου έμεινε είναι ένας πηγαίος ενθουσιασμός ακούγοντάς τον. Καθόλου τυχαία οι πολυάριθμ@ φίλ@ της μπάντας δείχνουν να συμφωνούν με το παραπάνω συμπέρασμα. Οπότε τέλος καλό, ή μάλλον καλύτερα νέα αρχή καλή, όλα καλά.
Μπάμπης Κολτράνης
