Το άγνωστο θέλγει. Τροφοδοτεί μια λαίμαργη φαντασία και μαθαίνει να περιμένει υπομονετικά τη σειρά του. Πόσα ονόματα στη μουσική έσκασαν από το πουθενά αφήνοντας ένα σύντομο έργο πριν εξαφανιστούν πάλι; Όχι λίγα και όχι ασήμαντα. Μένουμε, λοιπόν, στο τέλος να μελετάμε με προσοχή και περιέργεια το υλικό τους για να αποκρυπτογραφήσουμε τι ήθελαν να πουν τόσο λακωνικά οι δημιουργοί τους.

 Ας ελπίσουμε πως στα παραδείγματα της παραπάνω κατηγορίας δεν θα προστεθεί η Σουηδέζα Demen. Το γράφω αυτό διότι το ντεμπούτο της αποτέλεσε ένα μυστήριο για την Kranky, που μια μέρα έλαβε ένα μέιλ-πρόμο με κάποια κομμάτια της χωρίς περαιτέρω πληροφορίες. Η απάντησή τους ήταν θετική, προφανώς, αλλά η Demen έπρεπε να περάσει καιρός για να ανταπαντήσει ώστε να προχωρήσουν μαζί στην κυκλοφορία του δίσκου. Κι έτσι το μυστήριο μεταφέρθηκε σε μας και με την έννοια του αγνώστου που συναντάμε μπροστά μας, αλλά και με την έννοια της αίσθησης που αφήνει η ίδια η μουσική της.

 Έχουμε, λοιπόν, επτά συνθέσεις υψηλής αισθητικής, στιβαρών ατμοσφαιρών και μοντέρνας αντίληψης. Η ίδια η δημιουργός παίζει όλα τα όργανα εκτός από τα ντραμς κάνοντας το Nektyr έναν προσωπικό δίσκο. Ως προς τη σύνθεση, μικρές αλλαγές στη μελωδία κάθε τραγουδιού το καθορίζουν φέρνοντας στον νου πελώρια κύματα αγριεμένου πελάγους.

 Παρόλ’ αυτά ο δίσκος βγάζει μια γεύση γαλήνης, αυτής που αγαπά τη μοναξιά και την απομόνωση. Ίσως, για αυτό τον λόγο έχει ειπωθεί ότι το Nektyr θυμίζει αρκετά Cocteau Twins και κυρίως This Mortal Coil, κάτι το οποίο ισχύει σε κάποιο βαθμό. Βοηθά βεβαίως και η αγγελική φωνή της Demen, όπως και η δυσνόητη γλώσσα που επιλέγει να ερμηνεύσει τα, κατά μια έννοια, όνειρα της, αλλά σε όλα αυτά υπάρχει έντονος ο δικός της χαρακτήρας σε όλο τον δίσκο που τον κάνει, θα έλεγα, μοναδικό. Η αρτιότητά του συνηγορεί πανηγυρικά σε αυτό.

Μπάμπης Κολτράνης