machinefabriek

by

James Holden & The Animal Spirits – Machinefabriek – Snow Palms

James Holden & The Animal Spirits – The Animal Spirits (border community)

Τι άραγε συνδέει μεταξύ τους όλα τα τρία βασικά άλμπουμ του μπιρμπιλομάτη James Holden, τις αρκετές συνεργασίες του, τα υπεραρκετά χορευτικά dj set του και τα remix του σε ένα κάρο ονόματα (βλ. Britney Spears, Depeche Mode μεταξύ άλλων); Πιθανόν τίποτα και ταυτόχρονα κάτι το άμεσα αναγνωρίσιμο, που είναι μια συνεχής προσπάθεια ξεπεράσματος του ίδιου του μουσικού εαυτού του. Το νέο του άλμπουμ αποδεικνύει πανηγυρικά ότι το πάλαι ποτέ παιδί θαύμα της dance σκηνής πλέον κόβει τις γέφυρες με το παρελθόν του, καθώς το νέο του υλικό απέχει κατά πολύ από κάτι που θα μπορούσε έστω να ρεμιξαριστεί κάπως.

Με την μπάντα που πλέον υποστηρίζει τις ιδέες του, απότοκο της τουρνέ του για το The Inheritors, μπήκαν στο στούντιο και λειτούργησαν ως κυνηγοί της έμπνευσης των στιγμών μακριά από λογικές περαιτέρω επεξεργασίας του αυτούσιου υλικού. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει, καθώς δεν έχουμε ένα απλό τζαμάρισμα, αλλά μια ολοκληρωμένη αισθητικά πρόταση που θυμίζει παγανιστικές λειτουργίες σε αφρικανικό έδαφος και spiritual jazz σε πάρτι στο δάσος. Ok, αυτό μπορεί να ακούγεται κάπως προβλέψιμο τη σημερινή ανάκατη εποχή, αλλά είναι τέτοιο το φιλτράρισμα που γίνεται σε βαθμό να μιλάμε για κάτι το πρωτοποριακό. Μάλιστα, θα έλεγα ότι το άλμπουμ αυτό στέκει βήματα μπροστά από τον κάπως στρυφνό προκάτοχό του, όπως κι επίσης από άλλες φετινές δουλειές που συγγενεύει μουσικά (βλ. Floating Points). Αν μάλιστα οι όμορφες συνθέσεις εδώ κρατούσαν τον ψηλό πήχη του “Each Moment Like The First”, το οποίο μάλιστα ηχογραφήθηκε ξέχωρα από τα άλλα και ακούγοντάς το σε κάνει να κλείνεις τα μάτια και να σκέφτεσαι αυτές τις συγκεκριμένες πρώτες δικές σου στιγμές, θα μιλάγαμε άνετα για τον δίσκο της χρονιάς σε άποψη μουσικής αξίας.

 

 

Machinefabriek – Becoming (self-released)

Όλες οι μουσικές κάνουν τον κύκλο τους. Όσο δεν βρίσκουν διεξόδους αλλαγής και ξεπεράσματος των αρχικών φορμών τους, μένουν να στέκουν αμήχανες στο ανηλεές πέρασμα του χρόνου. Το όνομα του Machinefabriek συγκαταλέγεται στα εξέχοντα του drone/ambient/experimental χώρου που βγάζουν σωρηδόν νέες δουλειές μεταξύ των οποίων βρίσκουμε συχνά διαμάντια. Έρχεται όμως η στιγμή που κάπου όλα ακούγονται το ίδιο. Τα ίδια μοτίβα, οι ίδιες νότες, τα ίδια συναισθήματα παραμονεύουν για να εξαφανίσουν τελικά το στοιχείο της έκπληξης και βεβαίως της ουσίας της μουσικής αυτής, που είναι ο πειραματισμός.

Θεωρώ ότι με το Becoming, το οποίο αποτελεί τη μουσική επένδυση της ομότιτλης φετινής χορευτικής παράστασης του Ivan Perez, ο εν λόγω Ολλανδός δημιουργός προσπαθεί κάπως να ξεφύγει από τον ίδιο του τον φορμαλισμό. Ξεκινώντας η σύνθεση με μιας ιδιαιτέρως χαμηλής έντασης ηχοκύματα, σε βάζει από την αρχή σε ένα κλίμα αναμονής προς κάτι το αχαρτογράφητο. Εμφανίζεται σχεδόν από το πουθενά μια γυναικεία φωνή, η οποία είναι σαν να μεταφέρει σινιάλα από έναν ορίζοντα που σιγά σιγά ξεμακραίνει. Η σύνθεση παίρνει μια πιο συμπτυγμένη μορφή στη συνέχεια, με τον θόρυβο να μη δίνει το οριστικό τέλος, παρά μόνο μια υπόσχεση ότι μετά το πέρασμά του η φωνή θα επανεμφανιστεί πιο ζεστή και οικεία αυτήν τη φορά. Η αλήθεια είναι ότι η ζωντανά ηχογραφημένη εκτέλεση της ίδιας σύνθεσης, λόγω της μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας από την προαναφερθείσα, ακούγεται πιο άνευρη. Οπότε επιστρέφουμε στα τριανταεννιά λεπτά ενός ταξιδιού προς το άγνωστο ακόμη και για τον ίδιο τον δημιουργό του ως προς τη συνέχεια της πορείας του.

 

 

Snow Palms – Origin & Echo (village green)

Το ζήτημα που τέθηκε πριν για την αξία του σημερινού βομβαρδισμού νέων μουσικών θα μπορούσε να μπει και για τα ονόματα που δεν κυκλοφορούν πολύ συχνά νέο άλμπουμ. Ο Snow Palms είχε πέντε χρόνια να βγάλει νέο υλικό και τα δύο από αυτά χρειάστηκαν για να το ολοκληρώσει. Σε αυτό διακρίνουμε τη λεπτομερειακή δουλειά που έγινε πάνω στην ανάδειξη μιας φυσικότητας στους ήχους και έναν κρυφό μινιμαλισμό στην ανάδειξη ορισμένων σχεδόν post rock μελωδιών, αλλά ως σύνολο δεν παρατηρείται κάποια εμβάθυνση ή κάποια στόχευση κάπου.

Αρχικά, η ακρόαση οφείλει να γίνει με υψηλή την ένταση, καθώς κάθε σύνθεση εύκολα χάνεται στο σκοτάδι παράλληλων σκέψεων ή ασχολιών. Με αυτόν τον τρόπο σίγουρα θα αναδειχθεί το καλοδουλεμένο υλικό του δίσκου αυτού, το οποίο όμως δεν διακρίνεται για την ποικιλότητα στις ιδέες του. Είναι σαν η ραχοκοκαλιά των συνθέσεων να είναι ίδια και απαράλλαχτη, και απλώς αυτές να αναπτύσσονται η καθεμία με ελαφρώς διαφορετικό τρόπο. Σαφώς με την τοποθέτηση στον πυρήνα του οργάνων όπως τα γκλοκενσπίλ, μαρίμπα και μεταλλόφωνα, διακρίνουμε μια πρωτοτυπία στο όλο αποτέλεσμα και οφείλω να παρατηρήσω πως για φέτος δεν άκουσα κάτι άλλο παραπλήσιο του Origin & Echo. Εντούτοις, καθώς αυτό κυλά, νιώθεις ότι κάτι πολύ δυνατό θα έρθει χωρίς τελικά να εμφανίζεται, αφήνοντας στην όλη ακρόαση τη γεύση του απλώς συμπαθητικού ακούγοντάς το.

 

Μπάμπης Κολτράνης

 

 

by

Wolf Maps – Katajamäki – Machinefabriek

Wolf Maps – Landforms (future sequence)

 

 

Εδώ και αρκετά χρόνια το είδος της drone ambient έχει βρει τόσους «ασκητές» που δύσκολα ξεχωρίζεις την ήρα από το σιτάρι. Χρειάζεται να υπάρχει κάτι που να ξεφεύγει από τα καθιερωμένα ώστε να κάνει τις αισθήσεις να δώσουν την απαραίτητη σημασία που κάθε μουσική που σέβεται τον εαυτό της απαιτεί. Ο Βορειο-Βρετανός Wolf Maps, όπως σε κάθε του κυκλοφορία, έτσι και εδώ, αναδεικνύει την γλυκύτητα που εμπεριέχεται σε μια μινιμαλιστική μελωδία, αντί να κυνηγάει κατά πόδας τον οποιοδήποτε ηχητικό νεωτερισμό.

Μπορεί το Landforms να διαρκεί όσο μια πλευρά μιας 46άρας κασέτας, αλλά καταφέρνει να χρωματίσει μοναχικές σκέψεις και να ανιχνεύσει ερημικές γεωγραφίες. Απέναντι στον συνήθη ακαδημαϊσμό του συγκεκριμένου είδους, η ζεστή κιθαριστική θαλπωρή εδώ κάνει πιο προσιτή μια μουσική η οποία πέρα από προκαταλήψεις, απευθύνεται κυριολεκτικά σε όλες-ους. Ως προς αυτό το συμπέρασμα, το πιο πειστικό επιχείρημα αποτελεί το “Wolf In Your Headlights” που κλείνει άψογα το album.

 

 

Katajamäki– Sininen Projekti (etched traumas_free download)

 

 

Δεν προκαλεί καμία εντύπωση πως αυτή η «χειμερινή» μουσική αποζητά ψυχρά κλίματα για να αναπτυχθεί. Ο Φιλανδός με το σχεδόν γιαπωνέζικο όνομα φροντίζει να μας μεταφέρει νοητικά στις ατέλειωτες αραιοκατοικημένες περιοχές των τόπων του. Υπό την στέγη της Αθηναϊκής Etched Traumas, με την οποία θα ασχοληθούμε εκτενέστερα στο άμεσο μέλλον, ο Katajamäki αποτυπώνει μουσικά αυτό που πιάνει το βλέμμα του από το παράθυρο του κάθε πρωί που ξυπνά. Μια πάχνη που καλύπτει τους τονισμούς των χρωμάτων, το σκοτάδι που απλώνεται είτε από τις μακριές χειμωνιάτικες νύχτες, είτε από τα βαριά σύννεφα και έναν ήλιο με δόντια που πάντα φανερώνεται με λυτρωτικό τρόπο.

Αυτή η ηχητική «μεταγλώττιση» τείνει να σπάσει τα όρια της πεπερασμένης ορατότητας και αρνείται να κλειστεί σε καλούπια εντοπιότητας. Ίσως για αυτόν τον λόγο, αυτό που ακούγεται φαντάζει κατά στιγμές τόσο οικείο, αν και μονίμως χειμωνιάτικο. Τόσο μακριά, τόσο κοντά λοιπόν.

 

 

Machinefabriek – Secret Photographs (important records)

 

 

Η ιστορία στην οποία βασίστηκε αυτή η κυκλοφορία είναι ιδιαίτερη. Ουσιαστικά αποτελεί το soundtrack της ταινίας που έχει φτιάξει ο ίδιος ο Ολλανδός Machinefabriek, η οποία αφορά την ζωή του Alvin Francis Karpis. Ο τελευταίος, γεννημένος το 1907, αποτέλεσε τον πιο διαβόητο ληστή τραπεζών του προηγούμενου αιώνα. Το 1936 συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στο Αλκατράζ όπου και εκτίει τα περισσότερα χρόνια ποινής που ορίστηκαν σε κάποιον ποτέ. Το 1969 αποφυλακίζεται υπό όρους και είναι τότε που εκδίδει τα απομνημονεύματα του που γίνονται best seller. Το 1973 μετακομίζει στην Ισπανία όπου ζει τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής του. Εκεί παθιάζεται με την φωτογραφία χωρίς όμως ποτέ να δείξει σε κανέναν το έργο του.

Όλο το booklet αυτού του καθαρόαιμου ambient δίσκου περιέχει κάποιες από αυτές τις φωτογραφίες και όπως συμβαίνει σε κάθε γνήσιο έργο τέχνης, αυτές κουβαλάνε την φόρτιση των βιωμάτων του δημιουργού τους. Όσο για την ηχητική υπόκρουση, μπορεί η διάρκεια των τριών συνθέσεων να τρομάζει πιάνοντας τα είκοσι με τριάντα λεπτά το καθένα, αλλά η προτεραιότητα δίνεται στην σκιαγράφηση του χώρου και όχι στο άπλωμα του χρόνου. Μια μουσική η οποία όσο «δύσκολη» φαντάζει στην αρχή, άλλο τόσο επιδρά στον τρόπο που προσεγγίζουμε τους ήχους γύρω μας. Φτάνει μόνο να ενδώσουμε στα καλέσματα της για να επιτελέσει το έργο της.

 

 

 Μπάμπης Κολτράνης