Νομίζω είναι απόγευμα και με έχει πιάσει η πρώτη αψυχολόγητη μελαγχολία του μήνα. Φταίει, σίγουρα, η πίσσα που σκεπάζει εσπευσμένα τα πάντα γύρω μου, ο χρόνος που βιάζεται να αντικαταστήσει τη μία χαοτική μέρα με την επόμενη, η νευρωτική παρουσία και η αποπνικτική απουσία των άλλων. Βλέπω την μπάρα του player να πλησιάζει στο τέλος…